به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ اواخر هفته گذشته بود که محمود احمدی نژاد طبق عادت این چندساله رو به دوربین مجموعه رسانه ای خود نشست و رفتن روحانی را تنها راه حل مشکلات کشور خواند و از وی خواست هرچه سریعتر استعفا دهد. سخنانی که علیرغم تبلیغات گسترده در فضای مجازی توسط پیاده نظام این شبه جریان، در محافل سیاسی و عمومی بازخورد چندانی نداشت. جدای از بازی رسانه ای، آیا این سخنان را میتوان جدی گرفت؟ آیا حمله چندباره احمدی نژاد به روحانی را باید یک بازی سیاسی دانست یا قطعه ای از پازل فشار به حاکمیت؟

بیشتر بخوانید// رادیکالیسم دنده‌عقب ندارد

۱- موج واگرایی از روحانی بلافاصله از آغاز دور دوم ریاست جمهوریش آغاز شد. موجی که با فراز و نشیب همراه بود تا اینکه سیدمحمد خاتمی هم با صدور بیانیه ای، فرمان عبور از روحانی را صادر کرد که البته با بازخوردی بسیار منفی در بدنه اصلاحات مواجه شد. در ادامه اما محمود احمدی نژاد هم رسما روحانی را به استعفا دعوت کرد و با ادبیات خاص خود دوباره خواستار خود به ساخت قدرت شد. علیرغم این نقطه مشترک در رفتار دو رییس جمهور اسبق، اما سخنان  تکراری احمدی نژاد تحت الشعاع سخنان تازه خاتمی قرار گرفت و هیچ چنگی به دل نزد. خاتمی یار روحانی است و تمام تلاشش گستتن اعتبار اصلاحات از عملکرد وی بوده، ولی احمدی نژاد در این مدت آرزوی ظهور در قالب یک سوپرمن اجتماعی را داشته و سخنان و عملکرد خود را براین اساس چیده است. بنابراین میتوان این سخنان را تکرار یک آروز دانست.

۲- در پنج سال گذشته احمدی نژاد و یارانش سیاست حمله به جلو در بستر نارضایتی از دولت روحانی را برگزیده اند. عدم پاسخگویی به نقش خود در شکل گیری بحران های اقتصادی فعلی، فساد اطرافیانش علیرغم شعار شفافیت و مظلومیت و در نهایت موج سواری بر روی موج اعتراضات معیشیتی و صنفی و تلاش برای مصادره آنها بنام عدالتخواهی انحرافی را میتوان خلاصه عملکرد احمدی نژاد و یارانش طی این مدت دانست. این سیاست اما از دید افکار عمومی با شکست مواجه شده است. هنوز خاطره دو سال بحرانی ریاست جمهوری وی و رفتارهای ساختارشکنانه اش در ایجاد تضاد با حاکمیت فراموش نشده است. بخشی مهمی از جامعه مشکلات فعلی را ادامه سیاست های وی میدانند که عملکرد روحانی هم بر آن افزوده شده است.

بیشتر بخوانید// خاتمی تمام شد!

۳- جدای از بسیاری از نمونه ها که میتوان از رفتار احمدی نژاد و یارانش در شکل گیری وضعیت فعلی کشور نام برد، اما نکته مهم رفتار سیاسی او است. حمله به مشروعیت قوه قضاییه، ایجاد خوراک تبلیغاتی برای ضدانقلاب دست دومی همچون آمدنیوز در موضوع دختر رییس قوه قضاییه، فشار به رهبری برای برگزاری رفراندوم به منظور بازگشت شخص احمدی نژاد و حالا موج سازی برای استعفای روحانی. روندی که نشان دهنده سقوط رییس دولت مهرورزی در چاه دیکتاتوری است. اینکه کسی همه ساختارهای قانونی کشور را فاسد و نامشروع قلمداد کند، بعد خودش عضوی از همین ساختار باشد و با ایجاد فشار به دنبال تصاحب همه قدرت باشد، نامی جز دیکتاتوری ندارد. دیکتاتوری که سعی شده زیر پرچم عدالتخواهی حرکت کرده و جامعه را به طغیان دعوت کند.

۴- به راستی احمدی نژاد و یارانش فراموش کرده اند در سال هشتاد و هشت که آن فتنه عظیم با شعار استفعای وی آغاز شد، رهبری به قیمت ادامه یافتن فتنه حاضر به پشت کردن به رای مردم نشدند و از رییس جمهور وقت تمام قد حمایت کردند تا جایگاه حقوقی ریاست جمهوری صدمه نخورد؟ پس چگونه به خود اجازه میدهند با گذشت تنها نه سال از آن واقعه هم از حاکمیت ارتزاق کنند و هم بر صورت آن چنگ بزنند؟

بیشتر بخوانید// شباهت‌ دوره‌های ارزی دولت‌های احمدی‌نژاد و روحانی

۵- انتقاد احمدی نژاد از روحانی و حتی حاکمیت حق مسلم وی است. اما اینکه به گونه ای سخن بگوید که گویی تازه وارد کشور و هیچ گاه رییس جمهور نبوده و حاکمیت را پایان یافته تلقی میکند مگر اینکه حاکمیت روحانی را برکنار کرده و وی را به قدرت برگرداند نشان از سقوط سیاسی احمدی نژاد است. احمدی نژاد خوب یا بد رییس جمهور این کشور بوده، در تمام روندهای منفی و مثبت بعد از خود سهم دارد و مانند هر سیاستمداری عاشق بازگشت به قدرت. تنها یک فرق با بقیه دارد و آن اینکه زیر پرچم عدالتخواهی خود را به فراموشی زده و جامعه را هم فراموشکار فرض کرده است.

۶- بالا و پایین پریدن های احمدی نژاد بعد از دستگیری بقایی و مشایی را جدی نگیرید. تمام آرزوی شبه جریان بهاری دستگیری و برخورد امنیتی با احمدی نژاد است و البته تمام توان آنها نیز همین بوده که در این مدت دیده اید. پس احمدی نژاد را جدی نگیرید و در یگ گوشه نشسته و شاهد سقوط وی باشد.

* گزارش از سعید درویشی