خبرنامه دانشجویان ایران: پرویز امینی// بی هیچ مقدمه و توضیحی می‌توان گفت که دولت روحانی از نظر وخامت اجتماعی و سیاسی، در شرایطی است که به دولتی بی‌مدافع تبدیل شده است. از این صریح‌تر و عریان‌تر اینکه دولت روحانی شبیه بچه سرراهی شده است که کسی حتی حامیان دیروزش از قبول مسئولیت آن فراری‌اند.

استیضاح دو وزیر در فاصله کوتاه از هم و بلافاصله ناتوانی روحانی در اقناع همراه‌ترین و در عین حال ضعیف‌ترین پارلمان ج.ا.ا در جلسه سؤال از رئیس‌جمهور، قوت و قدرت اجماع منفی بی‌سابقه علیه روحانی و دولتش را نشان می‌دهد.

دولت روحانی در این وضعیت با بحران کارکرد روبروست و مانند شهروندان عادی تنها نظاره‌گر انفجار قیمت‌ها و عمق‌یابی وخامت اقتصادی است. هر بار برای این وخامت اقتصادی نشانه‌ای شکل می‌گیرد. گاهی دلار ده هزار تومانی و گاهی سکه سه تا چهار میلیونی و گاهی قیمت اعجاب انگیز طلا و اینک پراید ۴۰ میلیونی، نشانه‌ای از بحران کارکرد دولت است که با مردم، فقط سخن می‌گوید.

دولت روحانی بنیه اجتماعی خود را که چون داربستی بتواند آن را، ولو عاریتی، استوار نگه دارد، نیز از دست داده است و پیدا کردن هوادار برای دولت در بین مردم و حتی سیاسیون مثل گشتن دنبال سوزن در انبار کاه شده است.

دولت روحانی همچنان بعد از شکست برجام و مسیر حل مسائل از راه سیاست خارجی، فاقد ایده‌ای مرکزی جایگزین برای اداره کشور است و این حجم از روزمرگی و بی‌تفاوتی و بی‌تحرکی و گیجی در تصمیم‌گیری و اجرا ناشی از آن است.

دولت روحانی در وضعیت شبیه تیم‌های فوتبالی است که پی‌درپی ناکام می‌شوند و برای این تیم‌ها نفس تغییر در کادر فنی و بازیکنان برای احیای تیم موضوعیت دارد.

بنابراین دولت روحانی به ترمیم اساسی در ایده و تیم اداره کننده و کیفیت اجرایی خود، ناگزیر است وگرنه در معرض فروریزی درونی و بیرونی است و در آن شرایط نزاع بر سر ماندن یا رفتن روحانی محلی از اعراب نخواهد داشت. چون سالبه به انتفاع موضوع است.