خبرنامه دانشجویان ایران: مریم مهربان*// مدتی طولانی ست که به انتظار نشسته ایم تا از بهبود مشکلات زنان خبری بشنویم، اما هیچ خبری از فعالیت های انجام شده برای تحکیم بنیان خانواده، اقدامی برای بهبود وضعیت زنان معتاد یا کم شدن موانع فعالیت های اجتماعی زنان و ارزش نهادن واقعی به زن به گوش نمیرسد.
زنان آسیب دیده ی جامعه، مدت هاست میشنوند قرار است اقداماتی برای بهبود وضعیتشان حاصل شود اما آنچه میبینند چیز دیگری ست. یک نگاه گذرای آنان به سایت رسمی معاونتی که فریاد زنان جامعه سر داده است کافی ست تا امیدشان نا امید شود. به جای بازتاب مشکلات حل شده یا بهبود یافته یا حداقل به جای انتشار راه حل های برون رفت، حال و هوای زنی را میبینند که سقف آرزویش ورود به ورزشگاه بوده است و دغدغه های فانتزی بیشتر به چشمشان میخورد تا نگرانی های واقعی. میبینند که که به گفته ی خانم ابتکار افزایش اشتغال اعضای خانواده موجب بروز تنهایی در افراد جامعه شده و آنگاه بجای اقدامات لازم در جهت آگاهی بخشی به اعضای خانواده، سیاست معاونت امور زن و خانواده صرفا سیاست ارتقای مهارت و کارآفرینی و ایجاد کسب و کار جدید برای زنان برشمرده شده است.
زنانی که در خانواده دچار مشکل و تنهایی و افسردگی هستند، بدنبال حداقل کمک های این معاونت برای آگاهی بخشی اند. البته اگر هنوز باورشان نشده باشد که خانواده واژه ی فراموش شده در کنوانسیون های بین المللی ایست که از دید مسئولین تنها مرجع حل مشکلات زنان شناخته میشود.
زنان بی سرپرست یا بدسرپرسی که با مشکلات عدیده ی اقتصادی دست و پنجه نرم میکنند به دنبال کمک برای برون رفت از مشکلات اند و گفتن اینکه با رصد مشکلات میتوان برنامه ای برای کاهش آسیب های اجتماعی تدوین کرد دردی از آنان دوا نمیکند. زنان چشم انتظار عمل اند، نه حرف و سخنانی که سالهاست گوششان را پر کرده.
زن را، اگر ارزشمندترین عضو جامعه نخوانیم، بی شک میتوانیم او را ارزش سازترین بدانیم و این توهین به اوست که به جای اصل قرار گرفتن زن و مشکلات و توانمندی هایش، بازی های سیاسی و دعواهای بچگانه بر سر کم ارزش ترین موارد جلوه گر میشوند.
مدتی ست آرزو میکنیم زنان آسیب دیده و دختران امیدوار کشورمان، اخبار اخیر معاونت امور زنان و خانواده را پیگیری نکرده باشند تا بلکه امید خود را برای پیش رفتن و پیش بردن از دست نداده باشند.
*مسئول خواهران انجمن اسلامی امیرکبیر(عضو دفتر تحکیم وحدت)