به گزارش خبرنگار صنفی - آموزشی «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ «کمیپن مطالبات دکتری وزارت علوم» قریب به یک سال و نیم از تاسیس آن می گذرد. این نهاد تشکیل یافته از دانشجویان دکتری تخصصی 35 دانشگاه دولتی کشور با توجه به مشکلات موجود در آموزش عالی که تاثیر آن به صورت مستقیم و غیر مستقیم بر تمامی جامعه حس می‌شود و برای یافتن راهکارهایی منطقی به جهت بهبود و اصلاح ساختار نظام آموزش عالی که یکی از متولیان اصلی آن وزارت علوم، تحقیقات و فناوری است پا به میدان گذاشت. این کمپین مدتی است پیرامون مشکلات معیشتی دانشجویان دکتری فعالیت هایی را صورت داده است، آنها معتقد هستند، یکی از مشکلاتی که خود علت اصلی این معضلات است عدم مطالعه همه جانبه و علمی در حوزه نیاز کشور به رشته‌ها در سال‌های اخیر و صرف هزینه‌های هنگفت از خزانه کشور بدون بازگشت سرمایه و حتی خروج سرمایه مادی و معنوی از کشور بوده است. در ادامه  بررسی این مشکل را با قلم یکی از دانشجویان دکتری «کمپین مطالبات دکتری وزارت علوم» در رشته مدیریت آموزش عالی دانشگاه علامه طباطبایی می خوانیم. 

دیر زمانی است که نظام آموزش عالی احوالات خوشی ندارد و قدم در مسیری گذاشته که نه منجر به سعادت اخروی و دنیوی ذی نفعان آن است و نه در رضایت اخروی الله و خلق الله جای دارد.

موضوع از این قرار است که اگر اغراق کنیم پول به یگانه آمال و آرزوهای متولیان دانشگاهی تبدیل شده و اگر اغراق نکنیم، پول به یکی از بنیان های اصلی نظام آموزش عالی تبدیل شده است و این امر به گونه ای در تمامی ارکان آن رسوخ کرده که حتی سیاست های بالادستی نیز به تبع آن دچار تغییر شده و سیاست ها به گونه ای تدوین می یابند که جریانات مالی تقریبا در  تمامی موارد نوع، اقسام، شیوه های آموزشی و پژوهشی و حتی تربیتی ماحصل فرایند های آموزشی کشور در سطح آموزش عالی، نقشی اساسی ایفا می نماید.

شاید برای شما نیز این سوال پیش آمده باشد که قضیه از چه قرار است؟ در اینجا سعی می شود به زبانی بسیار ساده و دور از جانب گیری و با نقدی صریح و علمی به این مساله پرداخته شود.

هر نظام آموزش عالی با اهدافی شکل گرفته و با برنامه هایی رشد می یابد. در علم اقتصاد آموزش، بازده آموزش یکی از موارد بسیار صریح و روشن می باشد و کارکرد آن در توسعه ملی بر کسی پوشیده نیست. از همین رو متناسب با برنامه توسعه کشور در بازه های زمانی کوتاه مدت و بلند مدت و همچنین متناسب با برنامه کلان رشد علمی کشور و پس از تعریف نقشه ای جامع از نیازها در تمامی بخش های جامعه و پتانسیل های نهفته یا موجود کشور و بعضی دیگر از مولفه های تاثیرگذار در جامعه به تعریف سطوح آموزشی در نظام آموزش عالی پرداخته می شود.

  در خصوص تامین مالی هدفمند این نظام آموزشی مانند همه کشورهای دیگر،  این امر نیز در یکی از مدل های استاندارد تامین مالی نظام آموزش عالی صورت می گیرد.

بیشتر بخوانید// صنعت به دانشجویان اعتماد کند/ وزارت علوم یک جزیره دور افتاده است

حال در فرض کنید که برآورد صحیحی از نیازهای موجود در جامعه نداشته و یا نقشه ای برای توسعه کشور در دست نداریم. می توان در فرض کرد منابع کشور رایگان بوده و هرگز تمام نمی شوند.

حتی می توان در فرض کرد عرضه و تقاضا را نمی شناسیم و از اقتصاد سر در نمی آوریم. شاید از جریانات موجود در جهان آگاهی نداشته و پتانسیل های موجود در جامعه خودمان و نقش آنان در توسعه کشور را بی اهمیت و کم اهمیت می دانیم. شاید تامین مالی صحیحی برای بخش های آموزشی و صنعتی خود نمی شناسیم و حتی شاید نمی دانیم با این توده سنی جوان و جویای نام که هر کشوری به دنبال آن است چه کنیم.

در نتیجه برای هر بخشی که عدم تناسب وجود دارد، مشکل ایجاد شده و در نهایت تامین مالی با مشکل مواجه شده و جریانات مالی و پولی سازی آموزش در تمامی ابعاد آن به چشم می خورد.

دانشجویان از حقوق اولیه خود محروم شده، اشتغال پایدار برای جوانان به رویا تبدیل شده و جامعه با جوانانی تحصیل کرده و سرخورده مواجه می شود. نتیجه آن ایجاد و مدیریت نظام آموزشی است که روز به روز با مشکلات عدیده ای روبرو شده و چون باتلاقی سیری ناپذیر عمر و پول و سرمایه و در نهایت توسعه کشور را می بلعد و ما به رقم آگاهی از مشکل همچنان آن را عمدتا یا ناچارا نادیده می گیریم.

نتیجه آن چه می شود؟ پولی سازی تمامی خدمات آموزشی، کالایی سازی دانش، کم رنگ تر شدن نقش علم و خردورزی در جامعه، عدم ارتباط با صنعت و جامعه و در یک کلام، عدم توسعه!
ما با توجه به ارزیابی های انجام داده، نتایج و عواقب آن به عنوان یک تهدید ملی کشور را هدف قرار داده و از تمامی مسئولین در دولت و مجلس و تمامی نهادهای مربوطه خواهان رسیدگی سریع به این موضوع هستیم .ما خواهان تغییرات بنیادین در جهت کیفی سازی و بهبود نظام آموزش عالی در جهت نیازهای کشور هستیم تا با همکاری همه مسئولین شاهد اعتلای ایران اسلامی باشیم.