به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ وی در مبارزات سال 57 شرکت فعال داشت و پس از پیروزی انقلاب اسلامی با ورود به انجمن های اسلامی مدارس و فعالیت در مساجد، به رشد و شکوفائی استعدادهای نهان خویش پرداخت.
پس از شروع جنگ تحمیلی وی به دلیل کمی سن نمی‌توانست در جبهه حضور بهم رساند و به این دلیل شروع به تبلیغ و پروراندن جسم خود در زمینه های نظامی کرد و برای حضور در جبهه آماده می شد. بدین منظور در سال 61 در بسیج مسجد انصار الحسین(ع) مشغول فعالیت شد.
وی برای اولین بار زمانیکه هنوز مشغول به تحصیل در دبیرستان بود به جبهه اعزام شد و پس از مدتی سالم به آغوش خانواده بازگشت.
عباس حصیبی در هنگام شهادت دانشجوی سال سوم مهندسی مکانیک دانشگاه تهران بود و پس از قبولی در دانشگاه در سال 63 جایگاه دیگری برای فعالیتهای فرهنگی پیدا کرد. او بسیج دانشگاه را نیز پایگاهی برای مقاومت و ایستادگی و سازندگی می دانست. سرانجام وی در 21 دی 1365، در منطقه عملیاتی شلمچه به فیض شهادت نائل آمد.
در بخش‌هایی از وصیت نامه دانشجوی شهید «عباس حصیبی» چنین آمده است:
«بنام او که خالق یکتا و منتهی الآمال عارفان است. اوست که تنها قابل پرستش و حمد است. بنام محمد رسول(ص) رسول رسولان, سید بندگان و بنام علی(ع) این انسان کامل و به نام فاطمه(س) و بنام دوازده امام(ع)، این انسانهای برگزیده.
از پدر و مادر بزرگوارم واقعاً عذر می‌خواهم که در خلال زندگی جز آزار و اذیت برای آنها چیزی نداشتم.
سخنی با شما دوستان عزیز و بزرگوارم: از همه آنها می‌خواهم مرا حلال نمائید. و سخنی با بسیج: اسم زیبا و ارزنده ای که باعث ساخته شدن افراد به اندازه ای که خودشان بخواهند می‌شود تنها جائی که بهترین درس‌ها را می‌توان گرفت.
سخنی با دانشگاه: پایگاه سازنده انقلاب که بعد از جنگ، مهم‌ترین مسأله انقلاب است. از دانشجویان می‌خواهم علاوه بر درس خواندن به مسائل جامعه و خودشان بی تفاوت نباشند و این مسائل را کمتر از درسشان نگیرند. و بدانید که دردهای جامعه و افراد را استاد مطهری بیان نموده، سخنان ایشان را به گوش جان بسپارید.