به گزارش خبرنگار صنفی- آموزشی «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ روز گذشته و با حضور نمایندگانی از شورای صنفی دانشگاه های علوم پزشکی شهید بهشتی، علوم پزشکی ایران، خوارزمی و بهزیستی و توانبخشی، نشست «بررسی مشکلات صنفی دانشجویان» در «خبرنامه دانشجویان ایران» برگزار شد.

در این نشست علیرضا حاتمی (دبیر شورای صنفی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی)، محمد کفیلی (نماینده شورای صنفی دانشجویان دانشگاه خوارزمی)، پرهام (دبیر شورای صنفی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایران) و امیرمسعود عسگری (دبیر شورای صنفی دانشجویان دانشگاه بهزیستی و توانبخشی) حضور داشتند.

در ادامه متن کامل سخنان این نشست را می‌خوانید:

به ظرفیت های  شورای صنفی اهمیت داده نمی‌شود/ در برخی از دانشگاه های وزارت علوم این شورا ها انتخاباتی نیست و انتصابی هست

حاتمی: متاسفانه به ظرفیت ها و پتانسیل های شورای صنفی آنچنان که باید و شاید به این شورا اهمیت داده نمیشود. این شورا ها ساختاری منسجم و قوی ندارند و نمیتوانند با پیگیری درست و صحیح وارد مساله ها و مشکلات صنفی دانشجویان شود. در مجموعه وزارت بهداشت تمام 67دانشگاه شورا ها تشکیل شده است و با انتخابات صحیح و مجمع دبیران کشوری تشکیل شده است و این مجمع شورای مرکزی قوی تشکیل شده است. اما در برخی از دانشگاه های وزارت علوم می بینیم که این شورا ها انتخاباتی نیست و انتصابی هست. برای اولین بار یک ساختار صحیح تشکیل شده است و به صورت صحیح به دنبال مطالبه مشکلات از مسئولین هستیم. ما بدون هیچ جهت گیری سیاسی تا به حال حرکت کردیم و من معتقدم تا الان موفق بودیم .

مسایل صنفی دانشجویی در این دوران ظرفیت تبدیل شدن به یک بحران را دارد در دورانی که دانشجویان در مسایل سیاسی فرهنگی دچار ضعف هستند و سقف خواسته هایشان مطالبات صنفی هست و گاها حتی مسایل صنفی برای دانشجو اهمیت ندارد و همه ما برای تحصیل و آموزش وارد دانشگاه میشویم ولی وقتی مشکلات آموزشی جلوی حرکت دانشجویان را میگیرد نباید انتظار داشته باشیم که دانشجو ظهور و بروز در عرصه های مختلفی مانند سیاسی فرهنگی داشته باشد. مشکلات صنفی خیلی فراتر از مسایل مانند غذا و خوابگاه هست یکی از مشکلات اساسی این روند پیشرفت علمی کشور و مقاله نویسی ها و ابهاماتی که راجع به این مسایل وجود دارد. عمده ترین مشکلات ما در این برهه مشکلات آموزشی دانشگاه ها ست. سیاست های غلط در این حوزه  مانند بالا بردن تعداد مقالات اما در حوزه معیار های کیفی شاخص های کشور اصلا مطلوب نیست و ما نیازمند تولید علم کاربردی هستیم. خیلی از مشکلات در آیین نامه ارتقا اساتید هست این آیین نامه بحث فرهنگی دارد بحث ارتباط با صنعت رده بندی اساتید رزومه و حقوق اساتید بر مبنای همین آیین نامه ارتقا است اما میبینیم که همه ماده ها دارای ملاک و معیار مشخصی نیست تنها ماده ان تعداد مقالات در پایگاه های بین الملی هست نتیجه این شده است که اساتید به فکر تولید مقاله هستند اما به لحاظ کیفی افت داریم و دانشجو را متخصص تربیت نمی کنیم. پس این مشکل اصلی آموزشی باید درمان شود تا سایر مشکلات به وجود نیاید بحران تولید نشود.

دانشجویان تنها راه اشتغال خود را در محیط دانشگاهی متصور هستند زیرا علم شان کاربردی نیست و فقط در فضای دانشگاهی به مشاغل دانشگاهی میشود پرداخت. به همین جهت دانشجو دیگر زبان اعتراض را کنار میگذارد و به اساتید خورده نمیگیرند زیرا خود باید در این سیکل قرار بگیرد. پس یک مطالبه ما این است که باید در آیین نامه ارتقا اساتید یک تجدید نظری صورت بگیرد حتی این جزو مطالبات رهبری هست.

مشکلات صنفی دانشگاه ها که اخیرا اوج گرفته است بیشتر ناشی از فضای اقتصادی کشور است و دانشجویان مشکلات اقتصادی کشور را درک می کند اما ان چیزی که برای ما قابل درک نیست عدم شفافیت هست و لی اکثر مسئولین دانشگاهی در فعالیت های خود شفاف نیستند. عده ای به دنبال سیاسی کردن شورا های صنفی هستند و ما سعی مان حفظ استقلال شورای صنفی هست و از مسئولین می خواهیم که برخورد های سلیقه ای با شوراهای صنفی ها نداشته باشند. یک موضوع دیگر اینکه اگر ساختار شکنی صورت نگیرد مسئولین پاسخ گو نیستند چرا زمانی که یک دانشجو از راه قانونی از طریق نامه نگاری جلسات مطالبه خود را پیگیری میکند مسئولین توجه نمیکند؟! حتما باید هنجار شکنی باید صورت بگیرد تا مسئولین توجه کنند؟ حتی برای تجمع ها و اعتراضات دانشجویی یک آیین نامه و چهارچوب نداریم که اگر مشکلات از طریق راه های اصولی جواب نداد در قالب اعتراضات جمعی آن را پی گیری کنیم.

از اینکه ممنوعیت فعالیت سیاسی داریم خوشحالیم/ در این فضای بیکاری دانشجو مجبور هست با مدرک دکتری مدرک ارشد وارد بازار کار کاذب بشود و این سرمایه سوزی است

پرهام: شوراهای صنفی به تازگی دوباره پا گرفته اند و در حال دستیابی به جایگاه قبلی خود است. و رسانه ها در تعمیق این مساله میتوانند موثر باشند؛ وام دار کسی نبودن یک ویژگی خاص شورای صنفی است پس شورای صنفی وابسته کسی نیست و به هیچ جریانی وابسته نیستیم و از اینکه ممنوعیت فعالیت سیاسی داریم خوشحالیم. اما مطالبه گری گاها سیاسی کاری تعبیر میشود و این اشتباه است و از مجموعه های مختلف دخلی وخارجی درخواست میکنند تا در رابطه با وقایع روز سیاسی مطالبه داشته باشیم. زیرا میخواند شورای صنفی را سیاسی جلو دهند. مطالبه حداقل ها دانشجو ها را خموده کرده است و حالت سر شدگی وارد فضای دانشجویی شده است.

یک دغدغه اصلی اینکه ما دچار یک پارادوکس مطلق شدیم یعنی اینکه جامعه نیازمند نیروی کار هست و از طرفی ظرفیت دانشگاه ها را بالا برده اند اما با اینکه در فضای دانشگاهی دچار مشکلات اموزشی هستیم اما این دانشجو فارغ التحصیل میشود چرا وارد بازار کار نمیشود؟ مگر جامعه نیازمند نیروی کار نبود؟ چرا نیروی آموزش دیده وارد بازار کار نمیشود؟ اما به دلایل واهی پذیرش ها و استخدام ها انجام نمیشود با بیان مسایلی مانند اینکه پول نداریم و این فرصت سوزی و تلاشی که برای تربیت نیرو کردیم اما در این فضای بیکاری دانشجو مجبور هست با مدرک دکتری مدرک ارشد وارد بازار کار کاذب بشود و این سرمایه سوزی است. تا زمانی که مشکلات رفاهی دانشجویان را حل نکردیم نمیتوانیم انتظارات زیادی از این قشر داشته باشیم زیرا مسایل اولیه دانشجو را حل نکردیم نمیتوانیم آنها را در مسایل فرهنگی سیاسی دانشگاه شرکت بدهیم و آنها را فعال کنیم.

در آیین نامه های شورای صنفی  اختیارات شورا  محدود است/ دانشجو مطالبه اش چه  صنفی سیاسی و چه فرهنگی باشد بروکراسی اداری دانشجو را دلسرد می‌کند

عسگری: دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی بزرگترین مرکز تحقیقات و ژنتیک کشور در این دانشگاه است و به این بهانه بودجه های کلانی وارد این مجموعه میشود ولی متاسفانه وزارت بهداشت نگاه پزشک سالارانه وجود دارد اما جناب وزیر به فیزیو تراپ ها لفظ خودت بمال  را استفاده میکنند و دیدی که به دانشجویان توانبخشی وجود دارد نامناسب و توجه خاصی نیست. در  رابطه با اینکه شورای صنفی جهت گیری سیاسی ندارد مایه خوشحالی است. در آیین نامه های شورای صنفی  اختیارات شورا  محدود است  و زمانی که در حداقل ها گیر کردیم چطور میتوانیم از مشکلات مقاله در کشور صحبت کنیم یا در رابطه با نیاز ها صحبت کنیم. مشکل و مساله بعد وجود بروکراسی اداری طولانی در دانشگاه ها است که پدر دانشجو را در آورده است فرقی هم نمیکند دانشجو چه میخواهد مطالبه اش چه چیزی است صنفی سیاسی فرهنگی و این بروکراسی اداری انگیزه را از دانشجو می گیرد و انها را سرد میکند. در رابطه با خدمات درمانی برای دانشجویان اصلا توجهی وجود ندارد و در این رابطه دانشجویان دچار مشکل هستند. و بحث خدمات مشاوره و یاس و ناامیدی ها در این روزها به سراغ دانشجویان می آید انتظار میرود این مرکز بیش از پیش فعال باشد و روند خدمات بهبود امید است در  ساختار این مجموعه تجدید نظر شود.

خوابگاه های درجه یک که مسئولین میگویند حداقل ها را ندارند/ برای فعالیت تشکل ها و شورا ها با مانع بزرگ نبود بودجه مواجه هستیم

کفیلی: در دانشگاه ها و رسانه های دانشجویی بیشتر مسایل صنفی دیده میشود و این اهمیت موضوع را میرساند ما در دانشگاه های زیر مجموعه وزارت علوم مسایلی همچون بحث سنوات ؛ بحث شغل و آینده کاری تکثر دانشگاه ها و... که بحث آنها زیاد است. در رابطه مشکلات شورا های صنفی و مطالبات آنها باید عرض کنم که در دهه گذشته انفعال داشته و شورا های صنفی کمتر دیده میشود حتی امروزه قانون بی پایه این شوراها در جهت تضعیف این شورا در حال اجرا است. انتخابات به حداقل ها نمیرسد و گاها به دور دوم و سوم کشیده میشود.

مشکلات خوابگاه ها با وجود بودجه های کلان وضعیت مناسبی ندارد با اینکه رتبه بندی خوابگاه ها داریم اما همان خوابگاه های درجه یک که مسئولین میگویند حداقل ها را ندارد و در دانشگاه های وزارت علوم شورا های صنفی جایگاهی ندارند زیرا مسئولین توجه چندانی به این شورا ندارند.

مثلا دانشگاه ما در این مقطع کوتاه دو ساله 3 ریس دانشگاه به خود دیده و سیاست ها همیشه متفاوت بوده و ثبات چندانی در اولین دانشگاه کشور نمی بینیم. قدیمی ترین دانشگاه کشور که در تدارک جشن صد سالگی خود است و بودجه هنگفتی برای برپایی این جشن از وزارت خانه دریافت کرده است اما هیچ خروجی از طرف مسئولین برگزار کننده دیده نمیشود و فعالیت ها و خرج کرد های مالی خود را شفاف نمی کنند و نبود ثبات در دانشگاه باعث حیف و میل شدن بودجه ها شد.

برای فعالیت تشکل ها و شورا ها با مانع بزرگ نبود بودجه مواجه هستیم اما از طرفی هم شاهد ریخت و پاش های بی جای مسئولین هستیم. محیط های دانشگاهی خواسته مطلوب نیستند و آینده شغلی برای ما مشخص نیست و از جمله علت های این مساله تکثر دانشگاه هاست زیرا میدان رقابت را کنار زده اند. به نوعی 4 سال عمر مفید دانشجویان هدر میرود

مساله دانشگاه ها سیاسی نبودن شورا های صنفی است با اینکه ما به دنبال مشکلات صنفی  رفاهی و آموزشی دانشجویان هستیم و این هراس سیاسی بودن باعث شده بودجه خاصی به شورا های صنفی از طرف دانشگاه ها اختصاص داده نشود.

جهت گیری سیاسی که مطرح شد بیشتر صحبت کنید؟‌شورا هایی صنفی مانند تهران و پیگیر مشکلات صنفی بودند اما در تجمع شعار های دیگر سر دادند و اغلب شعار ها ساختار شکنانه بود و مساله صنفی دیگر مطرح نبود و به یک چالش برای نظام شد و در برخی دانشگاه ها  میخواهند از شورای صنفی به صورت ابزاری سیاسی استفاده کنند نظر شما در این رابطه چیست؟

حاتمی:‌ در وضعیت فعلی که مشکلات عدیده اقتصادی هست از بیرون از دانشگاه ها و حتی خارج از کشور با شورا ها تماس گرفته میشود تا جهت گیری سیاسی این شورا ها را پیگیری کنند و ترغیب میکنند تا دانشجویان واکنش نشان دهند ما در وزارت بهداشت سعی کردیم تا حد امکان دانشجویان و شورا ها را آگاه کنیم تا در اهداف  و اغراض اشخاص و جریان های سیاسی قرار نگیرند. اینها میخواند شورای صنفی را وارد بازی های خود کنند و ما باید برای اینکه مطالبات خود را پیگیری کنیم باید خود را از طیف ها و جریان ها دور نگه داریم. البته کم توجهی باعث شده است که غرض ورزان به سراغ این دانشجویان بیایند زیرا میخواهند خلا ها را پر کنند. بی توجهی ها و فشار ها باعث شده است ضد انقلاب از این فضا سو استفاده کنند و برای جمع بندی چند نکته را عرض کنم اینکه ضعف ساختاری داریم؛ موفقیت شورا صنفی منوط شده است به ارتباطات مسئول شورا با مسئول دانشگاه ؛ برخورد های سلیقه ای با دانشجویان صنفی را داریم؛ ظهور و بروز های دانشجویان علوم پزشکی کم تر شده است زیرا حجم درسی این دانشجویان بسیار هست؛ در بیمارستان ها شاهد ساختار پادگانی هستیم و کشیک های فرسایشی دانشجو را میشکند و انتظار نمیرود که اخلاق حرفه ای از میان نرود؛ در رابطه با شفافیت؛ دانشگاه ها شفافیتی در قبال فعالیت های خود ندارند. متاسفانه وزارت بهداشت در حوزه پیشگیری فعالیت چندانی ندارد و بیشتر روی درمان زوم کرده است و این درست برعکس تمام کشور های جهان است. و سیاست نظام سلامت برعکس منطق جهانی است.

پرهام: در رابطه با  منشور حقوق دانشجویی جالب است اطلاع بدهم که برای دانشگاه های وزارت بهداشت همچین و منشوری وجود ندارد. رشد قارچی دانشگاه های علوم پزشکی در استانهایی که ظرفیت شان محدود است و خود این مساله آسیب زده است. دانشگاه باید برای مطالبات دانشجویی امن باشد نه اینکه فضا را امنیتی کنیم و اینها با هم فرق دارد و دانشجو باید از مسیر قانونی خود نه به صورت ساختار شکنانه وارد مسایل بشود و یک دستور العملی برای اعتراضات دانشجویی باید در نظر گرفته شود و هر اعتراضی را جمع کنیم تا در یک مقطعی بروز کند تا ضد انقلاب از ان سو استفاده کند. حرفی که وجود دارد اینکه مطالبه گری را از سیاسی گری جدا کنیم و فرایند اعتراضات دانشجویی را ترسیم کنیم. ما خواستار این هستیم که شورای صنفی به عنوان نماینده دانشجو ها در جلسات مسئولین حضور داشته باشند مانند جلسات بیت رهبری و چه جلسات ریس جمهور دعوت صورت بگیرد.

عسگری: نگاه سیاسی به شوراهای صنفی از اول بوده و هست و تشکل ها به عنوان سنگر دوم به این شورا نگاه میکردند و با اینکه محدودیت هایی برای ما هست تا در تشکل های سیاسی خارج و داخل دانشگاه فعالیتی نداشته باشیم با این وجود بهترین راه آگاه سازی دانشجویان فعال صنفی  است.

به عنوان دو نکته آخر اینکه دید به شورا به عنوان یک بازوی اجرایی هست نه یک شورای تصمیم گیرند و متاسفانه این دید سایر دانشجویان را سرد میکند. ظرفیت های دانشگاه ها را بر اساس زیر بنا ها آزاد کنند تا به مشکلات رفاهی و آموزشی برخورد نکنیم.

کفیلی: دانشجویان آرمان گرایی و واقع گرایی را با هم دارند و تشکل های سیاسی و انقلابی بیشترین حضور را در دانشگاه ها دارند ولی عده ای که خود را انقلابی نیستند و تشکل سیاسی هم ندارند خود را وارد شورای صنفی  می کنند و این شورا که باید پیگیر مطالبات صنفی باشد آن را از وظایف خود دور میکند و این به فضای شورای صنفی اسیب میزند  و اغلب دانشگاه ها اهرم سیاسی شدن شورای صنفی استقبال میکنند.