خبرنامه دانشجویان ایران: توحید محمدزاده// از منظر این قلم وبا نظر به تجربه تاریخ، محمدجوادظریف بسا مغبون تر از محمد مصدق به شمار می رود.هفتاد سال قبل ودر یله گی مملکت پس از شهریور بیست،آمریکا قدرتی نوظهور به شمار می رفت وبسیاری از نخبه گان سیاسی، از آیت الله کاشانی گرفته تا دکتر مصدق واعضای جبهه ملی وحتی محمدرضا پهلوی به آن به دیده امید می نگریستند تا بتوانند خود از وبال سالها سایه گستری انگلستان برهانند.مصدق اما،در سفرآمریکا از این رویای شیرین برخاست،آنجا که گفت:"جای دارد بر سردر وزارت خارجه آمریکا بنویسند:اینجا کنسولگری انگلیس است!".آنروز شاید چندان نمی شد مصدق وسایر امیدواران به آمریکا را سرزنش کرد،اما آیا امروز-که از سیاه کاری آمریکا میتوان مثنوی هفتادمن کاغذ سرود-نیز نمی توان؟

ما در شش سال اخیر،آدرس پنهان وآشکار خویش را کف دست آمریکا گذاشتیم وهمه خط قرمزهای خود را به هیچ گرفتیم ودندان های خویش را برای شمارش به آنها نمودیم،در عوض چه به دست آوردیم؟

بی تردید برجام، تنها برگ برنده این دولت بود که اکنون نه تنها سوخته که خاکستر شده است!دولت کنونی بدون برجام،بود ونبودی علی السویه دارد.آنها ازیک سال قبل تا هر زمان که دوام بیاورند،چاره ای ندارند جز اینکه در شعار به اصولگرایان نزدیک شوند ودرعمل،در یک روزمره گی ودفع الوقت وحشتناک دست وپا بزنندولشکر گرسنه گان را در خواب وبیداری ببینند!

در روزهای آخر صدارت مصدق،علی امینی خویشاوند نزدیک او پس از شنیدن مشکلات وگلایه هایش،به او گفته بود:"مردان بزرگ در این شرایط خودکشی می کنند!"ما از رئیس دولتِ نه چندان مستقر کنونی،توقع خودکشی نداریم،اما دست کم او می تواند به سان مصدق-که به محض دریافتن ناتوانی خود در به سرانجام رساندن ملی شدن نفت، در تیرماه هزاروسیصد وسی ویک بی سروصدا استعفا داد وگوشه خانه اش نشست-چنین طریقی درپیش گیرد ودست کم در این یک فقره،به مصدق شباهت برساند،همانگونه که