خبرنامه دانشجویان ایران: حسین شمسیان// این روزها به بهانه روز قدس و حمایت از آرمان فلسطین، موج عاشقان سینه چاک «جولیا پطرس» خواننده مسیحی لبنانی، صفحات مجازی مذهبی ها را پر کرده و همه می کوشند در ترویج این فریضه الهی و تعظیم این واجب شرعی و رساندن این صوت آسمانی و این سروش مقاومت از یکدیگر سبقت بگیرند!
(شرح شوخی های لوث و دلدادگی های مهوع ظاهرا اسلامی- انقلابی- مقاومتی حضرات ،مثنوی هفتاد من می شود و از موضوع و حوصله این نوشتار خارج)
ظاهرا بهانه و دستاویز نشر وسیع کارهای خانم پطرس، فتوایی منتسب به رهبر عزیز است که کاشف جواز حلیت در گوش سپردن به صدای بانوان است!
اما آیا این فتوا واقعی است؟ یعنی ایشان فتوا داده اند که گوش کردن به تک خوانی زنان جایز است!؟
اگر چنین است،فقط برای خارجی هاست یا نه در داخل هم معتبر است؟ پس چرا در تلویزیون خودمان ملاک عمل نباشد؟
اگر فردا روزی، یکی از بانوان مسیحی هموطن در کلیسای «پولس مقدس» تهران، کنسرتی برپا کرد و در منقبت مدافعان حرم چیزی خواند،اشکالی ندارد؟
تکلیف برخی مقامات دولت روحانی که در حضورشان خانمها تک خوانی کرده بودند و از سوی همین رفقا هو شدند چه می شود!؟ آنها مربوط به جناح مقابل بودند و فتوا رویشان جواب نمی دهد!!؟
اگر «خانم های مسلمان» درباره مسائل ارزشی ترانه بخوانند، مشکلی نیست ؟ یا نه، فتوا روی مسلمان ها هم کار نمی کند!؟
تکلیف افرادی مثل هایده (خواننده زن و متوفی) که مشهور است در مدح و منقبت مولا علی علیه السلام شعر خوانده یا اشعاری مثلا از حافظ را ترانه کرده چه می شود!؟ چرا اصلا او را از ایران بیرون کردیم و چرا حالا آثارش را پخش نکنیم؟ با این تصور از فتوا، الان از جهنم به بهشت منتقل می شود!؟
اگر خانم خواننده ای،یکبار غنا خواند و دیگر بار ارزشی،تکلیف چیست ؟ ارزشی ها را ترویج و مغنی ها را بایکوت کنیم !؟
از دوستان مذهبی و مروج بانو پطرس می پرسم،این کارها و آن اصوات،چقدر در تقرب ما به خداوند موثر است؟ آیا در این ماه عزیز فضیلت بیشتری هم دارد یا نه؟ اطلاعی دارید که از بزرگان دین،یعنی پیامبر عزیزمان،ائمه هدی،علمای پیشین،مراجع کنونی، امام راحل و امام حاضر،شهدای عزیز و افرادی از این سلسله،کدامیک با موسیقی و با نوای بانوان،مراحل سلوک و کمال را طی کرده اند؟
گاهی چقدر آسان ارزش ها راجابجا می کنیم و نادانسته دست به نمادسازی منحرف می زنیم.
کسیکه بنای یک مسیر انحرافی را می گذارد، در همه سیئات آن مسیر شریک است، افسوس که اغلب حواسمان نیست.