به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از خبرگزاری دانشجو، این شب‌ها پارک ملی بش قادراش بجنورد که از جمله پارک‌های قدیمی و کهنسال کشور نیز محسوب می‌شود، میزبان جشن و جشنواره‌ای از رنگ‌ها و اقوام و فرهنگ‌ها است. شب‌های فرهنگی بجنورد به عنوان مرکز خراسان شمالی، استان گنجینه فرهنگ‌ها و معرفت ها، محلی شده است تا قومیت و از بیش از ۱۰ استان کشور، با عرضه سوغات ها، خوراکی‌های محلی و تولیدات بومی خود به مردمان این دیار و مسافران خسته از جاده‌های منتهی به شمال کشور، نوعی انرژی روانی خاص را هدیه کنند.

غرفه غرفه که گذر کنیم، هر یک به رنگ و لعابی آذین شده، یکی از غرب کشور، کرمانشاه غیور به همراه شیرینی‌های محلی آن و غم نهفته زلزله سالیان گذشته و دیگری از شرق کشور همراه با عطر معظر زعفران که مشامه هر فردی را نوازش می‌دهد. اما هدف ما جای دیگری است، غرفه و محلی که دانشجویان با استعداد و کوشای ساکن در خراسان شمالی برای خود کسب و کاری راه انداخته اند و برای امرار معاش خود، دست به شغلی جذاب زده اند. در جایی که شاید دیدن جوانان بیکار و از آن بدتر دارای بیماری اعتیاد نگاه‌ها را آزرده می‌کند، دیدن این جوانان پای کار و پر انرژی حس و حال خوبی را به هر رهگذری هدیه می‌کند..

به سراغشان می‌رویم تا از وضعیت روز و چرخش ایام بپرسیم و چه شد که وارد این عرصه اقتصادی شده اند. خنده بر لبانش جاری و البته با مد امروزی خود، علاقه‌مندان مختلفی را به سوی غرفه جذب کرده است. نامش مجتبی بود. مجتبی باخدا از دانشجویان صنایع دستی دانشگاه بجنورد بود که از این طریق کسب و کاری نیز راه اندازی کرده بود. مجتبی ابتدا از ساخت یک تابلوی شنی می‌گوید که در کشور فقط ۲ جا آن را می‌سازند.

این دانشجوی دانشگاه بجنورد می‌گوید که این تابلو‌های شگفت انگیز شنی اختراع اتریشی هاست و در کشور به تازگی رونق یافته.

رابطه جیب مردم و فروش صنایع دستی

وی بیان می‌کند: این محصولات در کارگاهی خارج از دانشگاه تولید می‌شوند. یکی از اساتید ما کارگاهی دارد و چند دانشجو را در آن جا مشغول به کار کرده است و به این طریق آموخته‌های خود در دانشگاه را در عمل پیاده سازی می‌کنیم. در این کارگاه ۱۰ نفر مشغول به کار هستیم.

مجتبی باخدا که نشان داده می‌توان در هنگام تحصیل به فعالیت و درآمدزایی نیز مشغول بود، خاطرنشان می‌کند: قیمت لوازم اولیه و تجهیزاتی که با آن محصولات صنایع دستی می‌سازیم گران شده، اما ما در این غرفه اجناس خود را به قیمت سال گذشته می‌فروشیم. قیمت‌ها حدودا ۵۰ درصد افزوده شده است.

از شرایط فروش و درآمد پرسیدیم. این دانشجوی رشته صنایع دستی در پاسخ ما می‌گوید: این کار تزئینی بوده و به شدت به شرایط مالی مردم وابسته است. طبیعی است وقتی شرایط اقتصادی خراب شود مردم از این مخارج خود می‌زنند، زیرا صنایع دستی نیاز ضروری مردم نیست.

وی از ارسال و فروش محصولات تولیدی به مشهد و تبریز نیز خبر می‌دهد و بیان می‌کند: در نمایشگاه‌های شهر‌های مختلف حضور داریم و سعی داریم یک اپلیکیشن نیز تولید کرده تا از آن طریق به صورت آنلاین محصولات خود را عرضه کنیم.

به مسئولان امید نبندید

موضوع را به درون دانشگاه می‌کشانیم. از امکانات کارگاه‌های صنایع دستی دانشگاه می‌پرسیم که باخدا می‌گوید: امکانات کارگاه‌های دانشگاه مطلوب است و از این نظر دانشگاه بجنورد در سطح مناسبی قرار دارد.

وقتی از مجتبی خواستیم که خواسته‌ای از مسئولان داشته باشد در پاسخ بیان کرد که نمی‌شود روی مسئولان حساب باز کرد.

وی معتقد است باید روی پای خودش بایستد و کاستی‌ها را رفع کند. در همین راستا می‌افزاید: برخی دستگاه‌ها بسیار گران است و نمی‌شود آن‌ها را وارد کرد لذا خودمان آن‌ها را می‌سازیم. به عنوان نمونه دستگاه کارگاه شیشه دانشگاه را یکی از اساتید ما ساخته است.

استاد هنرمند و گلایه هایش

به غرفه دیگری رجوع کردیم. غرفه‌ای با نام دانشگاه آزاد بجنورد. اما در این محل دانشجویی حضور نداشت و مسئول آن یکی از اساتید بود که مهارت خاصی در سفالگری داشت. تابلو و مجسمه‌های زیبایی که در آن جا نصب بود چند دقیقه‌ای ما را به خود مشغول کرد و سپس به نزد استاد رفتیم.

سر صحبت را با ساسان بهادری، استاد دانشگاه این استان باز کردیم. وی در ابتدا می‌گوید: شهرداری از دانشگاه آزاد خواست تا با این عنوان غرفه‌ای در این نمایشگاه دایر کند و، چون من مسئول کارگاه سفالگری دانشگاه هستم به این نمایشگاه آمدم.

بهادری بیان می‌کند: در دانشگاه آزاد بجنورد کارگاه معماری وجود داشت که استفاده نمی‌شد و از شش ماه پیش درخواست دادیم که از این کارگاه برای سفالگری استفاده کنیم تا حرکتی نیز به سمت تولید و اشتغال شود و با این پیشنهاد موافقت شد.

این استاد که فکر می‌کرد ما علاقه‌مند حضور در کلاس هایش هستیم ما را راهنمایی کرد تا با حضور در دانشگاه در کلاس‌ها ثبت نام کنیم.

وی می‌افزاید: ما باید یک بازاریاب داشته باشیم که کار‌های ما را تبلیغ کند. این هنر در استان خراسان شمالی هنوز جا نیفتاده است و شهرداری نیز به ما پروژه‌ای نمی‌سپرد.

سپس خود را معرفی کردیم و گفتیم که خبرنگار هستیم. این سخن باعث شد که این فرد سخنان صریح تری بیان کند. بهادری بلافاصله می‌گوید: به افرادی که این مقدار شعار اشتغال می‌دهند بگویید که ما مقدار زیادی کار نفیس تولید می‌کنیم، اما کسی حمایت نمی‌کند.

این هنرمند ادامه می‌دهد: شهرداری، اداره اوقاف و معمار‌های سطح شهر از جمله افرادی هستند که باید به من سفارش کار بدهند. شهرداری از اصفهان کاری خریده و در بجنورد نصب شده. اکنون که به داخل شهر بروید با المان‌های بسیار ضعیف مواجه می‌شوید. هیچ کار برجسته‌ای در سطح شهر نیست.

وی در پایان بیان می‌کند: ما می‌توانیم برای باغ موزه دفاع مقدس که در حال ساخت است المان‌های زیبایی بسازیم، اما چه فایده که کسی به ما سفارش نمی‌دهد. زمان افتتاح عده‌ای آمدند عکس گرفتند و رفتند.

در این نمایشگاه که فعالیت‌های بسیار زیادی از تولیدات انواع کار‌های دستی به چشم می‌خورد، نوید این را می‌دهد که با توجه ویژه به صنایع دستی استان خراسان شمالی، می‌شود قدم بزرگی برای اشتغال زایی و افزایش تولید در استان برداشت.

هرچند برگزاری نمایشگاه و دعوت از تولیدکنندگان اتفاق خوبی است؛ اما کافی نبوده و تولیدکنندگان نیاز به حمایت‌هایی دارند. البته حمایت‌هایی نه از جنس تنبل کردن تولید کننده. نهاد‌های استان می‌بایست خرید‌های خود در بخش‌های مختلف را از درون استان تامین کنند. یقینا تولید کننده علاقه‌مند به دریافت پول رایگان نیست؛ اما توقع دارد که مسئولان به جای خریداری جنس مشابه از سایر استان ها، به اطراف خود نگاهی بیندازند.