خبرنامه دانشجویان ایران: مهدی امامقلی*// مدعیان اصلاحات و صحنه‌سازان ۱۸ تیر، قبل‌تر از آن، اکثر دانشگاه‌های کشور را قبضه کرده بودند و بعدها هم با افول و سقوط دولت اصلاحات با نقاب آزادی‌خواهی و ظاهر شدن در مسلک و قامت جنبش دانشجویی، خط خشونت و تحرکات رادیکالی در دانشگاه‌ها را مشق کردند.

فضای مقابله و مضاربه به حدی جدی و بغرنج بود که آن سال‌ها نمی‌گذاشتند بچه‌های مذهبی نفس بکشند! چماق‌ دار بودند و برای قطع ریشه اندیشه اسلامی تبر به دوش. ستیز «تازه‌لیبرال‌شده‌های جوان» با انجمن‌های اسلامی اصیل تا آنجا برایشان ضریب و اهمیت داشت که درب نمازخانه‌ها برای مراسم زیارت عاشورا و دعای کمیل را سه‌قفله می‌کردند! یا درب دفتر انجمن‌هایی که هنوز پایبند گفتمان امام و رهبری بودند را با آهن جوش می‌دادند.

عکس‌های ۱ تا ۳ مربوط به دفتر انجمن اسلامی دانشجویان مستقل است که ۵ سال بعد از ۱۸ تیر ۷۸ در دانشگاهمان بنیان نهادیم؛ دفتری که به مذاق غائله‌سازان ۱۸ تیر و لیبرال‌های طیف مدرن خوش نیامده بود. آن‌ها آن‌قدر از ما- که مثال قالی کرمان بودیم- به ستوه آمده بودند که یک روز داخل قفل کوچک دفترمان چسب می‌ریختند؛ یک روز بر تابلوی دفترمان که با پول‌های دانشجویی خریده بودیمش تخم‌مرغ می‌زدند و یک روز هم مثل تصویر فوق، بی‌آنکه به ریشه‌ها بیندیشند، تیشه برداشته و شیشه‌ها را پایین می‌آوردند یا نشریاتمان را بلندبلند پاره می‌کردند!

انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل، از سال‌های بعد از ۷۸، یکی‌یکی در دانشگاه‌های کشور اعلام موجودیت کردند؛ مانیفست و گفتمانشان این بود که لابد و باید برگردیم به همان دوراهی انحراف و از آنجا طی مسیر کنیم.

بازپس‌گیری انجمن‌های اسلامی اصیل از دست غاصبان نئولیبرال، مرهون زحمات و گام‌هایی بود که سیدمحمدرضا حسینی و دکتر حبیب‌الله حسن‌خانلوی عزیز و خیلی‌های دیگر در این مسیر برداشتند؛ دوستانی که از دانشگاه ‌های بوعلی و علوم پزشکی ‌های همدان و اهواز کاری مسیحاگونه کردند و نامشان از ۲۰ سال پیش بر سر زبان‌ها افتاد تا با مرهم نهادن بر زخم ناسوری که بر اندام جنبش دانشجویی پدیدار شده بود، حال بد آن را التیام بخشند.

ما هم جوان بودیم؛ تازه بودیم و هیچ‌چیز نمی‌دانستیم و از سال ۸۱ (حتی قبل‌تر از دانشگاه!) فقط «بودیم» و به لطف او «هستیم».

*عضو اسبق شورای مرکزی اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل