به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از آنا، اخیراً خبرهایی مبنی بر اینکه قرار است برخی از وزرای بازنشسته در دانشگاه‌های دولتی نظیر تهران به‌عنوان هیئت‌علمی جذب شوند و به فعالیت‌های آموزشی بپردازند؛ منتشر می‌شود. این اتفاق درحالی است که براساس مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی دانشگاه‌ها می‌توانند از ظرفیت اساتید بازنشسته در مسائل مربوط به تحقیقات، کمیته‌های تألیف کتاب و شوراهای پژوهشی استفاده کنند و چه بسا نمی‌توانند در کلاس‌های آموزشی فعالیت داشته باشند.
محمدعلی کی‌نژاد، رئیس هیئت عالی جذب شورای عالی انقلاب فرهنگی نیز در گفتگو با مهر اعلام کرد: اساتید بازنشسته نمی‌توانند در کلاس‌های آموزشی مشغول به فعالیت شوند، شورای عالی انقلاب فرهنگی نیز بر همین اساس موضوع را مطرح کرد که ممکن است دانشگاه‌ها به تجربیات این اساتید نیاز داشته باشند و براساس این مصوبه بتوانند از ظرفیت آنها استفاده کنند.
با این همه دانشگاه تهران اعلام کرده که قصد دارد محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه را به‌عنوان عضو هیئت‌علمی جذب کند. حسین حسینی معاون آموزشی دانشگاه تهران درباره موافقت این دانشگاه با جذب وزیر امور خارجه به‌عنوان عضو هیئت‌علمی گفت: این پرونده مربوط به ۳ سال اخیر بوده و هنوز نهایی نشده است؛ چراکه وزارت علوم و مراجع دیگر نیز باید آن را تأیید کنند.
از طرفی محمود نیلی احمدآبادی رئیس دانشگاه تهران هم دراین‌باره اظهار کرد: هیئت جذب دانشگاه تهران محمدجواد ظریف را تأیید کرده، ولی او هنوز جذب هیئت‌علمی نشده است. البته فضا به‌شدت رقابتی است و ما هیچ شخصی را صرفاً به خاطر اینکه مسئول است، جذب یا اخراج نمی‌کنیم. آنچه برای ما شاخصه است، فعالیت‌های علمی فرد است، البته دانشگاه تهران برای جذب محمدجواد ظریف اعلام موافقت کرده است.
برخلاف اظهارنظرهای معاون آموزشی و رئیس دانشگاه تهران که وضعیت جذب ظریف را تأیید نشده می‌داند، کی‌نژاد خبر از جذب ظریف داد و اعلام کرد: دانشگاه تهران تاکنون دو مورد از افراد بازنشسته دولت را با سمت وزیر با مصوبه هیئت‌امنای دانشگاه جذب کرده است. دلیل دانشگاه تهران برای این کار این است که این افراد با توجه به اینکه در مسائل اجرایی کشور حضور داشته‌اند می‌توان از تجربیاتشان استفاده کرد.
نحوه خاص جذب هیئت‌علمی در دانشگاه تهران
پیش‌ازاین هم موضوع جذب بیژن نامدار زنگنه وزیر نفت در این دانشگاه مطرح بوده است که البته اعتراضاتی در پی داشت. این به‌کارگیری‌ها در دانشگاه تهران جای سؤال و ابهام دارد که چطور این دانشگاه می‌تواند بدون تشریفات اداری مسیر جذب هیئت‌علمی که همان مرکز جذب هیئت‌علمی در وزارت علوم است، استادان مورد تأیید خود را جذب کند تا جایی که بعضاً این افراد مورد تأیید مرکز جذب هیئت‌علمی وزارت علوم نیستند.
معاون آموزشی دانشگاه تهران با اشاره به اینکه ۲ مسیر برای جذب اعضای هیئت‌علمی در دانشگاه وجود دارد، افزود: نخست؛ از طریق فراخوان که شرایط خاص خود را دارد و دوم؛ انتقال افراد از واحدهای دیگر به دانشگاه که پرونده آقای ظریف مربوط به مورد دوم است.
حسینی اضافه کرد: افرادی که از دانشگاه‌های دیگر به دانشگاه تهران منتقل می‌شوند، یا باید دانشیار به بالا باشند یا شرایط دانشیاری آنها توسط هیئت ممیزه دانشگاه احراز شده باشد که این هیئت با بررسی پرونده دکتر ظریف، شرایط دانشیاری را مورد تأیید قرار داده است.
وی با بیان اینکه هیئت جذب نیز توانمندی علمی محمدجواد ظریف را تأیید کرده است، گفت: با این وجود هنوز انتقال ایشان به‌صورت رسمی صورت نگرفته است.
معاون آموزشی دانشگاه تهران با اشاره به اینکه رعایت شرط سنی برای جذب اعضای هیئت‌علمی در بدو استخدام لحاظ می‌شود، افزود: شرط سنی برای افرادی که مرتبه دانشیار به بالا باشند، مطرح نیست. به‌طور مثال یک نفر ممکن است ۶۰ سال سن داشته باشد و در مرتبه استادی به دانشگاه منتقل شود، این فرد با وجود این سن، می‌تواند ۱۰ سال دیگر هم در دانشگاه ادامه فعالیت بدهد.
نیلی احمدآبادی رئیس دانشگاه تهران در این باره توضیح داد: روند جذب هیئت‌علمی در پنج سال اخیر در دانشگاه نشان می‌دهد که جذب در دانشگاه تهران روند کاملاً روشنی دارد، به این صورت که هر تقاضایی به شکل متمرکز از طریق سامانه جذب به دانشگاه ارائه می‌شود. دانشگاه تهران نیز مصوب کرده که تمام این تقاضاها مورد بررسی و بعد در کارگروه جذب دانشگاه قرار گیرد. سالانه تعداد ۷۰ تا ۸۰ نفر را در اعضای هیئت‌علمی می‌پذیریم به همین دلیل رقابت بسیار زیادی وجود دارد و در این فضای رقابتی افرادی می‌توانند وارد دانشگاه تهران شوند که نسبت به دیگر رقبای خود رزومه و عملکرد بهتری داشته باشند.
البته این روند مورد انتقاد محمدرضا رضوان طلب رئیس مرکز جذب وزارت علوم است. وی پیش از این در این رابطه به آنا گفته بود: متأسفانه دانشگاه تهران گردش کار پرونده‌های متقاضیان را خارج از سامانه جامع جذب اعضای هیئت‌علمی انجام می‌دهد و لذا مرکز جذب هیئت‌علمی از دسترسی به اطلاعات پرونده‌های دانشگاه تهران برخلاف سایر دانشگاه‌ها بازمانده است.
در این میان نکته دیگری مطرح است که توجه به آن خالی از لطف نیست. البته شاید نفس به‌کارگیری مسئولان بازنشسته یا حتی استادان بازنشسته مشکلی نداشته باشد ولی شرایط کنونی کشور طوری است که باید اساتید جوان در دانشگاه روی کار باشند تا ضمن استفاده از تجربیات گذشتگان و بازنشسته‌ها بتوانند به بهترین نحو شرایط علمی دانشگاه را به پیش ببرند.
استادان یا مسئولانی که عمر کاری‌شان به پایان رسیده قطعاً از حقوق و مزایای کافی برخوردارند و نیازی به استخدام در دانشگاهی را ندارند و می‌توانند تجربیات گران‌بهای خود را حتی رایگان در اختیار آینده‌سازان کشور قرار دهند. اگر هم این امکان وجود ندارد، دانشگاه‌ها می‌توانند به‌گونه‌ای دیگر زحمات استادان بازنشسته را جبران کنند. با این همه باید منتظر ماند و دید در شرایطی که کشور به نیروی تازه نفس احتیاج دارد؛ تا چه زمانی استخدام پیرمردها به عنوان هیئت علمی در دانشگاه ادامه خواهد یافت؟