خبرنامه دانشجویان ایران: میکایل دیانی*// مصطفی کیایی از چه ایده هایی به چه ایده هایی رسید! مصطفی کیایی را می توان خالق موقعیت های جذاب دانست؛ موقعیت هایی که گاه می خنداند؛ گاه دلهره می آورد؛ گاهی غیرمنتظره و پیش بینی نشده است! در تمام این موقعیت ها اما بیان کمدی و روحیه شوخ طبعانه او خود را به خوبی نشان می دهد. این موقعیت سازی او‌هم باعث شد برای کمدی ضدگلوله سیمرغ فیلمنامه بگیرد. کیایی اساسا بیشترین تمرکز را بر یک فیلمنامه منسجم و ساخت‏یافته می گذارد، فیلمنامه ای که لحظه ها، عطف ها و تعلیق هایش به موقع و در جای خودش شکل می گیرد.

ویژگی دیگر او اما همیشه این بود که این خلق موقعیت با بیان طنز را در خدمت ایده های اجتماعی روز و مهم می گرفت. یک روز در خط ویژه آن را در اختیار زدن رانت خواری قرار می داد و یک نوعی از عدالتخواهی را روایت می کرد که ضمن طنازی حرف جدی داشت و می توانست حتی در گیشه هم موفق باشد؛ یک روز از معضل اعتیاد در قصه عصر یخبندان گفت و روز دیگر نقد ریاکاری و ضد و بندهای اجتماعی سیاسی را انجام داد و بارکد را تحویل مخاطب می دهد و یک‌ روز در مواجهه با یک اتفاق روز چهارراه استانبول را خلق کرد که نشان از مسیولیت اجتماعی و تعهدش به جامعه بود اگرچه به دلایل مختلف در گیشه شکست خورد و مطرب تاسف آور امروز شاید ناظر به شکست اقتصادی دیروز کیایی باشد.

مطرب اصلا به کارهای دیگر کیایی شبیه نیست. حیف کیایی است که با ایده های ناب و فیلمنامه های دقیق و روایتگری های خوبش به سراغ مطربی آمده که به لحاظ ساخت در رده فیلم های زرد بی موقعیتی است که می خواهد از لوکیشن خارجی و بازیگر خارجی برای جذب مخاطب استفاده کند.

مخاطبی که از کیایی داستانی ظریف و جذاب و غافلگیر کننده را انتظار دارد؛ اینجا با یک قصه مشخص بدون گره یک خطی مواجه است. قصه ای با شوخی های تکراری و قابل پیش بینی و گاهی زرد و زننده! فیلمی با پرستویی ای تکراری و پسرفته ی این یکی دو سال اخیر و عنصر زن خواننده ترکی که تنها دست‌فرمون تحمیل گیشه به اوست.

واقعا حیف کیایی...