خبرنامه دانشجویان ایران: حمزه دستیار*// مقام معظم رهبری نه در دیدار با نظامیان و سپاهیان بلکه باید در جمع مردم و تفنگ به دست سخن می گفتند. ورق باید برمیگشت، حماسه ۲۵ میلیونی و حمله تاریخی به آمریکا توسط قدرت رسانه غربی_اپوزیسیون، چند تجمع ۱۰۰_۲۰۰ نفره پیاده نظام داخلی و البته اشتباه نظامی در سقوط هواپیما در حال نادیده گرفته شدن بود و فضای حماسی ضد آمریکایی در منطقه با آن جمعیت بی نظیر توسط عده ای اندک به محاق می رفت.

حمله به عین الاسد و حضور میلیونی مردم را یوم الله می خوانند تا این حماسه ها زنده شوند و اما سر صحبت چیز دیگریست، ایشان ایام الله دیگری را به ملت نوید می دهند، به شرط صبار و شکور بودن!

معتقدم اشاره رهبری به صبار شکور یعنی ایشان کاملا وضع معیشتی و فشار اقتصادی را قبول دارند، پذیرفته اند و از این مردم صبور و شاکر هم تشکر می کنند و هم نوید ایام الله بزرگی می دهند.

رهبر انقلاب مسئله مهم بی حیثیت شدن و افول آمریکا در دو چارچوب را بیان می کنند:

1. عدم رعایت ظواهر دیپلماتیک
پذیرش عمل تروریستی (ترور فرماندهان نظامی مقاومت) توسط آمریکایی ها عملی بی سابقه بوده که میتوان گفت آمریکای معاویه، آمریکای یزیدی شده که ظواهر را هم رعایت نمی کند.

2. شکست نظامی
در عین الاسد ضربه قدرتمندی خوردند و با وجود رجزخوانی های متعدد در مقابل هیچ پاسخی ندادند.

این دو اتفاق بسیار مهم با فتنه ای رسانه ای در اغما قرار گرفتند و البته نبود یک زبان رسا در سطح مسئولین قوا که این اتفاق و گفتمان مقاومت را در این برهه فریاد بزند، رهبری را مجاب می کند که خود بعد از ده سال از تریبون نمازجمعه ادبیات سیاسی منطقه را مدیریت کند و در محور مطلوب قرار بدهد.

نکته ناب دیگر این سخنرانی نوع تحلیل از مسائل در این ایام است، عده ای از جماعت حتی حزب اللهی حمله به عین الاسد را کم و یا ضعیف می دانستند(یم)، رهبری در این مورد تحلیل ها با نگاهی مادی و خط کش های غیرالهی را غلط می دانند و به ابعاد فرا عددی و کیفی(الهی) توصیه می کنند.

بُعد مهم دیگر در خطابه تاریخی ۲۷ دی ماه اثبات عرق ملی در مقابل ادعای وطن پرستی و ملی گرایی است، جائیکه مدافع حرم در واقع مدافع وطن هم است، اما مهم ترین نمادهای (نه غزه نه لبنان، جانم فدای ایران) نه تنها در راه ایران هیچ کاری نکردند که یا در شبکه های سعودی_انگلیسی علیه منافع مردم عمل می کنند یا با نامه نگاری های خفت بار به دشمنان گرای تحریم و فشار می دادند، و بلکه فرمانده مقاومت دو گانه نه غزه نه .... را از بنیان منهدم کردند.

(سوخت موشک حمله به آمریکا، فریاد مردم بود) این جمله بی نظیر نشان از باور مردمی به گفتمان مقاومت است؛ امام جامعه بلندگوهای خارجی تضعیف این مسیر را محکوم و از بلندگوهای داخلی گلایه شدید می کنند.

جنتلمن های تروریست، دستکش مخملی، پادوهای آمریکا، بازخوانی سوابق تروئیکای اروپایی همه و همه میخ هایی بود که رهبر انقلاب به تابوت مذاکره با غرب می زد، مذاکرات بدون عزت و بدون حاصل!

پایان استراتژیک سخن اما صحبت به زبان عربی است، فضا ترسیم می شود، مشکلات توضیح و راه حل تبیین می شود، آینده قطعا پیروزی است اما زمان رسیدن به این پیروزی دست ملت های منطقه است، ملت هایی که تفرقه نابودشدن می کند و همراهی در تمام سطوح و ابعاد راه نجاتشان است، نمونه اش خون مخلوط شده فرماندهان دو ملت است.

خطبه ۲۷ دی ماه خطبه مقاومت است، خطبه ای سراسر تبیین و تمجید از گفتمان ایستادگی و وحدت و ادبار سازش! نقشه راه منطقه به زبان عربی گفته شد و حماسه های بدون بلندگو دوباره طنین انداز شدند، اما واقعا تا کی قرار است رهبری شخصا در خط مقدم قرار بگیرد؟

*دبیر سیاسی اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل