به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ تحلیل و جریان شناسی انتخاب های مختلف در سطوح مختلف ریاست جمهوری، مجلس و حتی انتخابات های شورای شهر حاکی از وجود جریاناتی است که برای مدت اندکی ایجاد می شوند و بعد از انتخابات گویی اصلا چنین افراد و ساختاری از ازل وجود نداشته است.

فضای سیاسی و انتخاباتی ایران در بالاترین سطح خود دچار نوعی ساختارها و تشکیلات یکبار مصرف است، جریانات سیاسی مطرح و متمول کشوری در دوره های مختلف ساختارهایی را با نام های مختلف ایجاد کردند، ساختارهایی یکبار مصرف و مختص به ایام انتخابات ، بدون هیچ آینده نگری و برنامه مدون که صرفا ابزاریست برای جمع آوری رای طیف های خاص و بدنه های مردمی !

این تشکل های سیاسی یکبار مصرف و فصلی ویژگی های بارزی دارند:

1.شخص محورند
حول شخصیت ها و چهره های سیاسی متمول و اهالی قدرت و ثروت شکل می گیرند.

2.لابی من ها در راس اند.

3. هدف برایشان وسیله را توجیه می کند.

4.ساز و کارها و فرآیندهای انتخاب لیست شان کامل مخدوش و نامعتبر است، کاملا سوری است.

5. لیست نهایی سهمیه ای و رانت محور است.

6. در انتخاب ها استراتژی محورند و نه ایدئولوژی محور

7.هدف انتخابات است، ابزار انتخابات است و برنامه هم صرفا برای انتخابات است، قبل و بعد آن اثری از این فرآیندها نیست.

8. برنامه مدونی ندارند و برنامه ها پشت نام ها و افراد گم می شود.

9. کسانی که با این فرآیند معیوب همراه نشوند به تفرقه و عاملین وحدت شکن محکوم می شوند.

10. از بالا به پایین و ساختاری غیر شفاف و غیر دموکراتیک هستند برعکس آنچه همواره مایلند از مکانیسم هایشان ارائه دهند.

تاریخچه ای از عنوان ها و ائتلاف ها
در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۴ علم شورای هماهنگی نیروهای انقلاب با محوریت ناطق نوری برپا شد، در انتخابات مجلس هشتم روندی وحدت بخش تر را در پیش گرفته و در قالب جبهه متحد اصولگرایان و ائتلاف فراگیر اصولگرایان، در انتخابات مجلس نهم جبهه متحد اصولگرایان با ترکیب ۷+۸،در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم سال 1392 ائتلاف سه گانه حداد، ولایتی و قالیباف با نام ائتلاف 1+2، سال 1396 با نام جمنا و نهایتا در انتخابات پیش رو نیز شورای ائتلاف نیروهای انقلاب را تشکیل داده اند.

مهمترین معضلات این فرآیندها و تشکیلات یکبار مصرف :
این فرآیندها و ساختارها چون موقتی اند و هر بار با نام جدید اعلام موجودیت می کنند، مسئولیت پذیر نیستند و ساختارهای پرتوقع و غیرپاسخگو هستند.

برای مثال در انتخابات ۹۶ جمنا تشکیل شد، برنامه ای هر چند ناقص ارائه داد، وعده هایی داد و میزان رایی نیز جذب کرد، بعد از انتخابات جمنا چه شد؟ چه کسی باید پاسخگوی وعده های ۹۶ باشد؟

برای انتخابات ۹۸ اصلا جمنایی وجود ندارد، پس عملا پاسخگویی نیز وجود نخواهد داشت! در ۹۸ جمنا نداریم و شورای ائتلاف داریم، پس بدون پاسخگویی به وعده های سابق همان افراد با نام جدید و با مسئولیت گریزی رندانه از زیر بار جمنا شانه خالی می کند و این داستان همواره ادامه خواهد داشت.

تشکل های یکبار مصرف، بدون گذشته، غیر پاسخگو، طلبکار و پر از وعده وعید که هیچ تضمینی برای پاسخگویی در آینده نیز نخواهند داشت.

البته مسئله جالب توجه این است که دولت هرگز به این ساختارها و مکانیسم ها اعتراضی نکرده اند و وجه قانونی یا غیر قانونی بودن آن ها را مورد سوال هم قرار نداده اند و خودشان هم دلیلی برای پاسخگویی به افکار عمومی نمی بییند، فارغ از همه این موارد الان باید در ذهنمان با کلمات شورا، ائتلاف، نیروهای، انقلاب و ... برای انتخابات در سال 1400 عبارتی بسازیم.