به گزارش خبرنگاراقتصادی «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ میزگرد بررسی روند خصوصی سازی و اعتراض های کارگری با حضور  میثم مهدیار، احسان بابایی، میرناصری (کارگر هپکو) و کریمی (کارگر هپکو) در حاشیه نشست سراسری جنبش عدالتخواه دانشجویی برگزار شد.

جریان دانشجویی ایده‌ای ندارد!
میثم مهدیار از اساتید علوم اجتماعی دانشگاه تهران در این میزگرد گفت: به نظر بنده باید در مورد اصل 44 گفت و گو کنیم. من با اصل 44 مشکل دارم چون این اصل دارد خلع ید می کند از کسانی که قیمت ها را افزایش می دهند چون دولت با این اصل اصلا نمی تواند قیمت ها را کنترل کند یکی اینکه چون قدرتش را ندارد و دوم اینکه ابزارش را هم ندارد.

او افزود: من در جریان دانشجویی ایده ای نمی بینم خارج از این جریان هم ایده ای نمیبینم چون وقتی یه جریانی اتفاق می افتد فقط در طی چند روز در اینستاگرام در مورد آن اتفاق بحث می شود و تمام می شود و ادامه دار نیست و این جریان عدالتخواهی، میشود جریان موج اینستاگرامی که ریشه یابی نمیشود و هیچ گفتاری نداریم نه گفتار دانشجویی و نه.. ما باید تولید گفتار کنیم.

این استاد دانشگاه ادامه داد: روندی در کشور درست شده است و آن واگذر کردن اقتصاد به بازار آزاد رانتی است نه بازار لیبرالی، که این خطرناکتر است چون نه شفافیت می فهمد و نه رقابت، لیبرال ها  به حداقل شفافیت و رقابت قائل هستند دولت که خودش با مشکل مواجه است و مردم باید نظارت کنند و ما باید دنبال متشکل شدن کارگرها باشیم. داده های خامی که در سایت سازمان خصوصی سازی میگذارند شفافیت نیست. الان بسیاری از داده ها خلاف واقع است.ایده یعنی یک تفاهم جمعی در جایی که باید یک سری مسائل حل بشود به نوعی به گلوگاه اصلی فشار آورده شود. کارگرها و کسانی که در متن کار و اتفاق هستند باید ناظران اصلی باشند.  در موارد بسیاری از جوامع مثل پزشکان و وکلا صنف داریم ولی در مورد کارگرها و رانندگان صنف نداریم.

او در پایان نیز گفت: مردم با کسایی که با جدیت اصول قانون اساسی را دنبال می کنند همراه هستند. مردم با گفتمان شفافیت همراهند که این گفتمان توسط چند نفر پایه گذاری شده است که حتی نمایندگان هم مجبورند امضا کنند و این جدیت در کار است. ما به همچین چیزهایی نیاز داریم. ما باید نقاط اصلی را پیدا کنیم و نقطه زنی کنیم.

 کارهای رسانه ای و مجازی جریانات دانشجویی را تحقیر نکنیم!
 احسان بابایی از اساتید دانشگاه امام صادق نیز در میزگرد بررسی روند خصوصی سازی گفت: اگر اصل 27  را بررسی کنیم مبینیم که در کنار کارگران و در حین کار اهمیت و دقت آنها مطرح می شود. یعنی ایده پردازی و نظری پردازی در متن عمل اتفاق می افتد و نکته دیگر مسئله جدیت است. گاهی اوقات کارهای دانشجویی بی ارزش نشان داده می شود در صورتی که آن فرد دانشجو است و مسئول نیست  تنها ابزارش موبایل و  فیلم است و آن باید از این ابزار به خوبی استفاده کند.

او ادامه داد: در اصل 27 که برای کار احزاب و دانشجویان است ما باید معنا بدهیم و تعریف کنیم و مطالبه کنیم.  انصافا سهم مطالبه گری یک تشکل دانشجویی از یک حزب بیشتر است با اینکه نه پول دارد و نه مسئولیت.  او گفت: کارهای رسانه ای و مجازی  جریانات دانشجویی را تحقیر نکینم. اصل نهم می گوید خواستار عدالت و آزادی باشی و معادله چندمجهولی است و فقط ازادی و امنیت نیست، همه است. هر چه جلوتر می رویم فقط نقش دولت را نمی بینیم و قوه مقننه و دستگاه های نظارتی باید در کار باشند و برخورد بشود.

این استاد دانشگاه افزود: نکته ای که هست شاید یکی از دستاوردهای اخیر در این جریانات اعلام حضورهایی که جنبش کرد در برقراری ارتباط است یعنی نقطه عطفی در ارتباط بین جنبش با صنف کارگری است و این دستاوردها را حفظ کنید. یکی از چیزهایی که می تواند به توان دانشجویی ضریب بدهد باید صدایمان را بلند کنیم ولی محدود است و ما باید ارتباطات را  گسترش بدهیم تا با صدای قویتری جلو برویم با روحانیون و هنرمندان ومعلمان و اصناف مختلف ارتباط داشته باشیم. مطالبه گری برای ادامه کار و نتیجه نهایی باشد و رسیدگی به پرسنل باشد. در دوماه آینده فرصت بدهید و پیگیری کنیم. هم اطلاعات غلط به مسئولین می دهند و هم اطلاعات غلط به مردم داده می شود.

ما نوع اعتراضاتمان این بود که هپکو باید زنده بماند!
یکی از کارگران کارخانه هپکو در میزگرد بررسی روند خصوصی سازی نیز گفت: هپکو بعد از انقلاب با برخورد با جنگ اوج شکوفایی هپکو بود. طراحی ها در مونتاژ ودستگاههایی که ساخته شود و در جنگ استفاده بشود. به نوعی نقش کارسازی داشته است. بعد در سدسازی و ... و راه اندازی طرح و توسعه رخ داد. پروژه های سدسازی و توربین و پتروشیمی و ساخت پروژه برای قطعه در هسته ای و حساسترین خدمات هپکو است. در سال 85 هپکو واگذار شد. در خصوصی سازی شرکتهای زیان ده واگذار بشود و در آن سال ما سود بسیار خوبی به دولت دادیم (16 میلیارد سود).

او گفت: بعد از واگذاری مشاهده می کنیم که افرادی که آمدند هپکو به هرز رفت و تا سال 92 تولید دستگاه به کاهش و امروز به صفر رسید. آنجا در اول چون انبارها پر بود به بدنه کارگری نمودی نداشت و حقوقها سرجا بود ولی در 92 به بعد حقوقها درست نبود و نگرانیها شروع شد و به وضوح  بعد از 5 سال زمین های کاربری به اجاری و مسکونی تبدیل شد ولی اعتراضات اتفاق افتاد و سهام دار عوض شد. سه ماه ارامش بود و دوباره اعتراضات شد و با ده میلیون و چکهای که هیچ وقت پاس نشد و در سال 96 کارگران مکاتبات با مسئولین داشتند و اعتراضات خیابانی شد و به فکر کاری بشوند که مسئولین متوجه شوند و ریلهای نزدیک کارخانه را بستیم و به بازداشت و زد و خورد رسید و مسئولین وارد شدند و اصلا تیم دولتی نبود و بورس ساز بودند و امدند سهام خوبی برای خودشان درست کردند تا شهریور امسال اتفاقاتی افتاد و سروصدا ودوباره زد و خورد و بازداشت و زندان و... در راس اخبار و رسانه واقع شد و هپکو به دولت بازگشت.

این کارگر هپکو افزود: حتی در دیدارهای قبلی به خاطر اطلاعات غلط که به مسئولین داده شده بود  که مشکلات حل شده ولی با مستنداتی که ما به آنها ارایه دادیم قبول کردند که اتفاق خاصی برای هپکو نیوفتاده است. ما گفتیم در نامه ای اگر مشکلات حل نشود به بی بی سی و بقیه رسانه ها می گوییم و پیش بینی کردیم که تیرماه اتفاقات می افتد. ما نوع اعتراضاتمان این بود که هپکو باید زنده بماند. شعارهای ما بر ماندن هپکو بود و دنبال گرفتن پروژه بودیم و حفظ مجموعه و هپکو بود. کمک می خواستیم تا این صنعت سرجای خود بماند. دنبال ورود نیروهای جوان و متخصص به هپکو بودیم. ولی باز عدالت را فدای امنیت کردند. دانشجو باید تفکر درست را ایجاد کند و  باید ثابت شود سکوت معناهای بسیاری دارد. گاهی خفقان است گاهی بی نتیجگی است گاهی...