خبرنامه دانشجویان ایران: فرزاد جهان‌بین// اینجانب مرزبندی جدی با تفکر اصولگرایی چه از نوع سنتی و چه از نوع نو آن دارم . این مرزبندی خصوصا در ابعاد نوع نگاه به مردم و جایگاه آنها و مناسبات مردم و حکومت و نیز مدیریت فرهنگ و نیز نوع نگاه به سیاست خارجی جمهوری اسلامی است.در این مسیر، تفاوتی جدی میان شورای ائتلاف و جبهه پایداری هم نمی بینم.

اما از باب مصلحت و از باب دفع ضرر بالاتر با ضرر کمتر و نیز به عنوان دوره گذار برای حاکمیت تفکر انقلابی، معتقدم لازم است وحدت میان اصولگرایان اتفاق بیفتد. در این دوران گذار، جوانان انقلابی وارد ساختار شوند و انشالله زمینه تحولات بعدی را فراهم کنند. همچنین اصلاح طلبان ساختارشکن نتوانند به مراکز حساس قدرت مانند مجلس، دست یابند.

البته بنده اصولگرایی واقعی و غیرگزینشی و اصلاح طلبی واقعی را امری درست و ریشه دار و همیشگی می دانم اما در مجموع، هم اصولگرایی و هم اصلاح طلبی موجود را از جهت مبانی و اصول، دارای اشکالات جدی و از نظر عملکرد، ناکارآمد است. اینکه چرا ضرر اصلاح طلبی متداول بیشتر از اصولگرایی متداول است را در فرصت مناسبی عرض می کنم.

با این مقدمه در مورد وحدت، دو نکته را عرض می کنم:
۱-شورای ائتلاف حق ندارد که با ابزار متهم کردن دیگران وحدت شکنی، هر چه خواست بکند. حق ندارند هر کسی را در لیست بگذارند و به طرف های مقابل بگویند باید این لیست را بپذیرید و الا وحدت شکنید!

۲-ملاک در قرار دادن افراد در لیست، باید شایستگی باشد.حقیر در انتخابهای خود که منتشر کردم، از گروههای مختلف، افراد را انتخاب کردم. اینکه اگر کسی در لیست پایداری بود را در لیست قرار نمی دهیم، بازی سیاسی است. دلیلش هم ممکن است این باشد که مثلا مشترکات لیست، رای بیشتری بیاورند و بعضی که مشترک نیستند رای کمتری بیاورند . چنین نگاهی، ترجیح منافع فردی بر منافع انقلاب است.حتی اگر دو‌لیست باشد اما با حداقل اختلاف، باز موجب پیروزی می شود. نباید به خاطر خودخواهی عده ای، پیروزی را از دست داد

۳-با ملاحظه دو‌نکته فوق، پایداری نیز باید با تنازل از تمامیت خواهی و نگاه حداکثری و با توجه به اصل قدر مقدور، زمینه را برای وحدت و ارائه لیست واحد یا لیست با حداکثر اشتراک فراهم کند