خبرنامه دانشجویان ایران: محمد افکانه*// چند روز قبل یکی از دوستان استوری گذاشته بود "بعد از رفتن کرونا اولین کاری که انجام می دهید چه خواهد بود؟" من هم در جوابش نوشتم، من بیشتر به این فکر می کنم که با ماندن کرونا باید چیکار کنیم.
بیش از یک ماه از ورود رسمی ویروس کرونا و مباحث مربوطه به کشور می‌گذرد، مطمئنا همه ما در این ایام تحلیل‌ها و نظرات کارشناسی و غیرکارشناسی در اینباره زیاد خوانده‌اییم. هر روز اخبار را دنبال میکنیم تا آخرین آمارهای مبتلایان، بهبودیافتگان و درگذشتگان این ویروس ناشناخته را در ایران و جهان مطلع شویم. از طرفی سناریوی‌های ممکن در چگونگی ایجاد و کنترل این ویروس را هم بارها و بارها شنیده اییم. * واقعیت این است که جمع‌بندی من بعد از خواندن تحلیل‌های مختلف و با عنایت به پیچیدگی‌های این ویروس، مدل گسترش آن و سیاست‌های مواجهه با آن در ایران حداقل تا اوایل مهرماه (۶ ماه آینده) و حداکثر تا ۳۰ ماه آینده با این پدیده منحوس درگیر خواهیم بود، مگر به معجزه و عنایت ویژه الهی که من از آن ناامید نیستم. و یا کشف زودتر واکسن یا داروی قطعی درمان، که آن هم نهایتا از آن بازه ۳۰ ماهه کم کند. (درباره این پاراگراف ان شالله که من اشتباه فهم کرده باشم.)
لذا این سوال ایجاد می شود خوب تا کی باید در خانه بمانیم؟ کسب و کار هر کدام از ما چه خواهد شد؟ سبک زندگی و معاشرت ما چگونه خواهد شد؟ و ... ؟ من یک هفته‌ای است که دارم به این سوالات فکر میکنم و به این جمع بندی رسیده‌ام که باید حضور طولانی مدت این میمهان ناخوانده را قبول کنیم. به احتمال بسیار زیاد دولت نهایتا برخی تعطیلی‌ها و ومحدودیت‌ها را بعد از تعطیلات نوروزی و اموری مثل دانشگاهها و مدارس را هم نهایتا در هفته اول اردیبهشت، دایر اعلام خواهد کرد. شنبه موعود (همه چیز به روال قبل) خواهد رسید.
هر کدام از ما سبکی خاص در زندگی خود داریم. تنوعی از مشاغل، سبک زندگی، سرگرمی، تفریح و دیگر امور روزمره. به نظر من آن چیزی که در این برهه اهمیت دارد "برنامه‌ریزی" برای این دوران "زندگی با کرونا است"، نه رویاپردازی برای دوران پساکرونا. تا کی قرار است در خانه بمانیم و با عمر خود مثل ایام تعطیلات برخورد کنیم؟ چقدر میتوان در خانه ماند؛ فیلم دید، کتاب خواند با بچه‌ها منچ و اُتللو و ... بازی کرد. بعضی‌ها مثل استاد حبیب احمدزاده اشارتی به سبک زندگی در اسارت داشته‌اند، با مثال شهید حسین لشگری که با ۱۸ سال اسارات، که ۱۲ سال آن انفردای بوده و در این دوران قرآن را حفظ کرده‌اند، زبان انگلیسی خود را کامل کرده و ... .
هر کدام از ما برای زندگی با کرونا باید سعی کنیم به تدریج ابعاد مختلف زندگی شخصی و کاری خود را برای این موقعیت خاص آماده کنیم. به طور مثال: داشتن پروتکل بهداشتی: واقعیت این است که اگر بخواهید از ویروس کرونا در امان باشید باید نه فقط در خانه بلکه تا رفع کامل بلا، در "حمام" زندگی کنید!!! و چند نفر کمر بسته امورات شما را انجام دهند. غوطه‌وری شدید در چگونگی انتقال این ویروس که این روزها به وسواس رفتاری در بسیاری ار افراد تبدیل شده است، گریز ناپذیر است مگر اینکه برای خود یک پروتکل بهداشتی داشته باشید. مثلا روزی یک‌بار آنهم در ورود به خانه موبایل را ضدعفونی کنید، کلید‌ها و دیگر وسایل مقاوم در برابر گرما را با شوفاژ، لباس های ضخیم و بیرون را با سشوار. یعنی همان منطقی را داشته باشید که برای طهارت لباس یا شیء نجس دارید. و گرنه اگر منطق به ایجاد اطمینان قطعی از عدم انتقال ویروس باشد این سیر تمامی ندارد.
حداقلی‌کردن فعالیت‌های اجتماعی: هر چقدر مقدور است شغل خود را به سمت دورکاری وکاهش مراودات ببریم. از هر بُعدی. آنها که شغلی دارند از یک تا صد در صد شغل مربوطه را به سمت کاهش تماس با دیگران پیش ببرند. مطمئن باشید نشدنی نیست. حتی چند درصد کاهش می‌تواند موثر باشد. در ضمن باید در محیط کار نیز پروتکل بهداشتی متناسب را به کار ببندیم. لباس کار و کفش ایمنی با همین استدلال طراحی و متعارف شد، مطمئنا پوشش و سبک رفتاری متناسب می تواند رایج شود. آنهایی هم که شغلی ندارد از همین ابتدا بروند دنبال مشاغل دورکاری و کار در منزل. * خریدها الکترونیک: در همه کالاها حتی میوه و سبزی، پدران ما لذت چیدن میوه را از درخت چشیده بودند، ما نهایتا لذت دست چین کردن آن را، اما گویا قرار است از این به بعد ان شالله فقط لذت خوردن آن را تجربه کنبم.
این موارد شاید عجیب و بیشتر خنده دار باشند، خوب اگر اصل حرف رو قبول دارید، هر کسی باید مدل خودش رو پیدا کند. اما باید گفت که این یک واقعیت است که ما حالا حالا باید با کرونا زندگی کنیم و زمان به سرعت در حال گذشت است و تا کی می‌خواهیم در جواب کاهلی‌ها و تنبلی‌های خودمون بگیم "خوب کرونا بود" جوابی که تاچندین ماه آینده از همه خواهیم شنید. ما باید این محدودیت جدید رو قبول کنیم و باهاش زندگی کنیم، همه چیز زندگی را درگیر شرایط نکنیم و کاستی‌ها خودمون را گردن گرونا نیندازیم.
* دبیر اسبق اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل