خبرنامه دانشجویان ایران: ابوالقاسم رحمانی// اخیراً (اسفند ۹۸) نامه‌ای در رسانه‌ها منتشر شد که براساس محتوای آن دانشگاه پیام‌نور در تلاش است تا امکانات و خدمات خود، ساختمان، کلاس، میز، نیمکت، استاد و... را به دانشگاه فرهنگیان که مدت‌هاست ذیل بی‌مهری و بی‌توجهی دولت از نبود این امکانات رنج می‌برند، بفروشد. به زبان ساده یعنی این‌که دانشگاه پیام‌نور که حالا دانشجویی ندارد و در مسیر آمده‌اش به آخر خط رسیده، به‌جای کشف و حل ایرادات به فکر فروش خدمات خود به دانشگاهی بی‌دفاع‌تر و البته نیازمند هم‌چون فرهنگیان افتاده است.

این اتفاق از چند منظر قابلیت نقد و تجدید نظر در اجرا دارد. اول این‌که دانشگاه فرهنگیان هم‌چون دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی براساس اصول سند تحول بنیادین و به منظور تربیت نیروی تخصصی معلمی و همچنین پوشش مشکل کمبود معلم در دولت اسبق ایجاد شد و چشم‌اندازهای خاصی هم داشت. اما به محض روی کار آمدن دولت روحانی و در جهت کاهش هزینه‌های دولتی خصوصا در حوزه آموزش و پولی شدن آموزش‌وپرورش هرساله از ورودی‌های دانشگاه فرهنگیان کاسته و مشکلات متعدد پیش‌روی دانشجویان این دانشگاه قرار گرفت.

در دسته‌بندی مشکلات می‌توان کمبود اساتید، کمبود امکانات و وضعیت معیشتی دانشجو-معلمان را به‌عنوان مصائب قابل حل قلمداد کرد که دولت به‌جای پوشش آن‌ها دست به تحدید اختیارات و اثرگذاری این دانشگاه و دانشجو معلمان و بهره‌گیری از نیروهای خدمات خدمتی زد. نیروهای که به گفته وزیر سابق آ.پ قرار بود به‌صورت اورژانسی و رفع فوری بخشی از کمبود‌ها مورد استفاده باشند اما دولت برای کم کردن هزینه‌ها هم‌چنان نیروهای خرید خدمت را به دانشجو-معلمان ترجیح داده است تا پول کم‌تری هزینه کند.

این نامه اخیر و درخواست فروش خدمات دانشگاه پیام‌نور به دانشگاه فرهنگیان هم متاسفانه در همین مسیر درآمدزایی و کم‌کردن هزینه‌های دولت تفسیر می‌شود چرا که اگر غیر از این بود و به‌جای خرید خدمات توسط فرهنگیان (پرداخت هزینه به‌جای دریافت حقوق توسط دانشجو-معلمان) امکانات دانشگاه پیام‌نور در خدمت دانشگاه فرهنگیان (که دانشجو دارد و امکانات ندارد) قرار می‌گرفت می‌شد اندک امیدی داشت که این‌بار حداقل دولت دست از سر زخمی کردن نظام آموزشی کشور برداشته است و بعد از سال‌ها بی‌مهری به معلمان و دانشجو معلمان، رشد و توسعه مدارس پولی و بی‌مهری به مدارس دولتی و تصویب بودجه عجیب و ناکافی برای آموزش‌وپرورش به فکر خرده مهربانی نسبت به آن افتاده است که متاسفانه چنین نیست و نخواهد بود