به گزارش سرویس صنفی - آموزشی «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ سعید مستغاثی در تحلیلی نوشت: فیلم خروج ابراهیم حاتمی‌کیا درباره اعتراض و خروج عده‌ای کشاورز زحمتکش و محروم علیه دولت و اقتصاد نولیبرال سرمایه‌داری است که برای افتتاح لوله‌های نفتی و کوبیدن بر طبل اقتصاد تک محوری و خام فروشی سرمایه‌های یک ملت، مزرعه‌های پنبه را با بالگردهای خود له می‌کند و زحمت و خون دل خوردن آنها را به باد فنا می‌دهد.

در صحنه‌ای که هلیکوپتر رییس جمهوری بر روی مزارع پنبه نشسته و پنبه‌ها در هوا پراکنده شده‌اند، عمو رحمت در پاسخ ماموری که از او تلفن ثابت می‌خواهد، می‌گوید: اونی که از آسمان می‌باره برف نیست…پنبه است. پنبه ناز داره … باد تند بهش بخوره خودش را ول می‌کنه ..می‌میره.

انگار که رحمت درباره همین جوجه‌های یک روزه‌ای حرف می‌زند که بی‌رحمانه و تحت عنوان تنظیم بازار، زنده به گور شدند. آنها هم ناز داشتند، آنها هم مورد هجمه باد تند هلیکوپترهای نفتی قرار گرفتند و جان دادند.

فیلم خروج درباره نابودی مزارع کشاورزی در زیر پای بی‌تدبیری دولتی است که آب شور پای زمین‌ها رها کرده و حاضر به جبران خسارات آنها نیست. خروج درباره نابودی بسیاری از محصولات کشاورزی چون سیب درختی‌ها، هندوانه‌ها و پیازهاست که به قیمت واردات بی‌رویه و به دلیل بی‌اعتنایی دولت به اقتصاد داخلی و تکیه بر اقتصاد وابسته به کدخدا، حتی برای جمع‌آوری و استفاده به عنوان خوراک دام هم هزینه‌ای نزد کشاورز محروم وجود نداشت.

خروج درباره دولت و اقتصاد نولیبرال سرمایه‌داری است که برای برقرار ماندن ارتباطش با اقتصاد کلان سرمایه‌داری جهان و عمل به توافقش با صندوق بین‌المللی پول، تحت عنوان تعدیل قیمت سوخت دست به افزایش ناگهانی قیمت بنزین زده و با تحت فشار گذاردن اقشار محروم جامعه، تنها به اتصال با حلقه‌های سرمایه‌داری جهانی، فکر می‌کند.

خروج اعتراض به اقتصاد و دولت نولیبرال سرمایه‌داری است که برای تنظیم بازار سرمایه‌دارهای جهانی، به روش کدخدای آمریکایی، هزاران تن سیب زمینی را از دهان میلیون‌ها نفر محروم جامعه دریغ کرده و در زیر خاک مدفون ساخته تا نکند براثر کاهش قیمت کالاهای اساسی، رابطه‌اش با اقتصاد جهان سرمایه‌دارها برهم بخورد.

خروج اعتراض به عمل شنیع و غیرشرعی و ضدانسانی زنده به گورکردن میلیون‌ها جوجه یک روزه است تا برای تنظیم بازارهای سرمایه‌داری جهانی، قیمت مرغ و طیور همچنان در سطح قابل قبول بانک جهانی باقی بماند ولو گوشت سفید از دهان خیل عظیم جماعت زیر خط فقر دریغ شود و همان سرمایه عمومی و ارزاقی که متعلق به همین ملت است، با هزاران منت و تبلیغات، تحت عنوان یارانه معیشتی و یا وام یک میلیون تومانی بارها و بارها توی سر مردم مظلوم کوبیده شود.