خبرنامه دانشجویان ایران: سیدحسام‌الدین زندوی*// یک خط خبر است. نیروی انتظامی برای جلوگیری از ساخت و سازهای غیر مجاز در روستای ابالفضل اهواز اقدام نموده و با ممانعت اهالی فضا متشنج و منتهی به درگیری شده است.
از دیروز فضای مجازی پر شده از متن های آتشین و حتی ربط موضوع به عاشورا و کربلا. اینکه نیروی انتظامی در برخورد تندروی کرده یا خیر را نمی‌دانم و موضوع این نوشته نیست. هر چند احتمالا زیاده روی هایی از هر دو طرف صورت گرفته.
بحث سر این است که چرا بدون اینکه ابعاد قضیه را بدانیم یک طرف را شمر و طرف دیگر را امام حسین قلمداد می کنیم. بحث سر این است که مای مخاطب چقدر زود و با چند گزاره نیم بند موضع می گیریم. بحث سر این است که چرا پای قضاوت هایمان روی هواست.
فرض کنید کسی می آمد و همین ماجرا را از زاویه دیگری برایمان روایت می کرد. سرباز نیروی انتظامی با سری خونین که برای جلوگیری از زمین خواری توسط قانون شکنان زخمی شده است. موضع ما همین بود که الان داشتیم؟
روزانه ده ها برخورد بین مرجع انتظامی و پلیس ساختمانی با افرادی که بر خلاف قانون ساخت و ساز دارند انجام می گیرد. در همه موارد موضع ما مثل این موضوع اخیر است؟
چارچوب ما چیست؟ آیا معتقدیم نباید با ساخت و سازهای غیر مجاز برخورد کرد؟ آیا معتقدیم در برخورد اول باید مخاطب را بررسی کنیم اگر فلان ویژگی را داشت نباید با او برخورد شود و اگر نداشت خراب کردن ملک عین عدالت است؟ اصلا معیار تشخیص اینکه با چه کسی باید و با چه کسی نباید برخورد کرد چیست؟
عدالت خواه بزرگواری که می نویسی بنیاد مستضعفان که خود را مالک زمین ها می داند باید همه زمین ها را به مردم روستا دهد آیا می توانی این حرفت را تسری دهی و بگویی در هر جای کشور هر کس با بنیاد یا اوقاف و یا هر نهاد دیگر بر سر مالکیت مشکل داشت نباید اقدام قانونی کرد و آن نهادها باید از ادعای خود در خصوص مالکیت صرف نظر کنند؟
حرف حساب حرفی است که بتوان از آن قاعده در آورد وگر نه مواضعمان یک بام و دو هوا می شود.
*عضو اسبق شورای مرکزی اتحادیه انجمن اسلامی دانشجویان مستقل