خبرنامه دانشجویان ایران: روز گذشته بالاخره پس از کش و قوس های فراوان، کمیته ای متشکل از 50 نفر از اساتید دانشگاه تهران، برای تعیین رئیس دانشگاه تهران تشکیل جلسه داد تا برای این دانشگاه تصمیم گیری کند.
به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»، روز گذشته یکی از خبرگزاری ها از آقایان محمدحسین امید، رحیمیان، حسینی، کمره‌ای، موسوی(دانشکده مطالعات جهان) و نیلی احمدآبادی به عنوان گزینه‌ها از سوی شورا نام برد که برای بررسی سوابق و برنامه‌ها انتخاب شدند. از بین این گزینه‌ها 3 نفر در جلسات آتی به صورت رای‌گیری مخفیانه انتخاب و به وزیر علوم پیشنهاد می‌شوند.
انتخاب رئیس دانشگاه تهران برای خود ماجرایی شده است؛ مسئولان وزارت علوم می گویند در پی سازوکاری هستند تا به بهترین شکل، به روشی الگو، برای انتخاب روسای دانشگاه ها برسند؛ الگویی که رئیس دانشگاه توسط اعضای هیئت علمی دانشگاه انتخاب شود. انتخاب رئیس دانشگاه به روش دموکراتیک هرچند در نگاه اول و ظاهر ماجرا، روشی مناسب به نظر می رسد اما در همین مراحل ابتدایی، این سازو کار با مشکلات جدی مواجه شده بود.
مهمترین اشکالی که در روش مذکور به شدت خودنمایی می کند؛ عدم وجود آئین نامه ای شفاف و قانونی برای برگزاری انتخابات است. این اشکال باعث شده است تا پاسخ اساتید دانشگاه تهران به این سوال که سازوکار انتخابات چیست؟ عبارت «دقیقا نمی دانم» باشد. مهمترین دلیل هم نبود آئین نامه ای روشن و شفاف در این زمینه آن هم در نماد عالی آموزش کشور است. این سازوکار نامنظم حتی در کار علمی اساتید اختلال ایجاد کرده بود تا جائیکه حال و روز دانشگاه تهران جای آنکه توجه به امور علمی باشد، سردرگمی و ابهام در سازو کار تعیین رئیس دانشگاه تهران شد و کار به جایی رسیده است که حتی اساتیدی هم که علاقه ای به ورود به دسته بندی های جناحی را ندارند و به کارهای روزمره خود مشغولند نیز مقابل یکدیگر قرار گرفتند.
نتیجه این رویارویی _جناحی شدن انتخابات_و شکل گیری تقابل میان گروه های علمی دانشکده ها، تضعیف وجه علمی و آموزشی گروه ها و دانشکده ها است.
وزارت علوم برای تعیین روسای دانشگاه های مختلف از سازوکارهای متفاوتی استفاده می کند؛ شیوه هایی که در نوع خود جالب توجه است مثلا در یک دانشگاه سرپرست جدید می آید، تغییرات مدیریتی را انجام می دهد و پس از مدتی به عنوان رئیس انتخاب می شود یا در دانشگاهی مستقیما با نظر وزیر علوم رئیس جدید دانشگاه مشخص می شود. تحلیل گران می گویند این اقدام وزارت علوم برای فرار مسئولان از پاسخ گویی به مراجع قانونی است.
فرض کنید رئیس دانشگاه تهران به طریقی که گفته شده از سوی اعضای هیئت علمی دانشگاه تهران انتخاب شود و نه شخص وزیر علوم؛ در این صورت وی خود را ملزم به پاسخ گویی در برابر هیچ نهاد قانونی نمی داند چرا که هر مخالفتی با وی مخالفت با رای اعضای هیئت علمی دانشگاه تلقی می شود.
وزیر علوم هم نمی تواند حتی بازخواستی از وی کند چرا که رئیس منتخب خود را منصوب وزیر علوم هم نمی داند. مسئولان وزرات علوم در فراری رو به جلو اما قبل از این که وجه قانونی اقدامشان برای تعیین رئیس جدید دانشگاه تهران از سوی نهادی مانند شورای عالی انقلاب فرهنگی تعیین شود به دنبال چیدمان سازوکاری برای اقدامشان هستند و این در حالی است که معلوم نیست این تصمیم اصلا وجه قانونی داشته باشد یا خیر؟
در گام نهایی انتخاب رییس دانشگاه تهران سوال اینجاست که اگر اعضای شورای منتخب فقط یک نفر را به وزارت علوم معرفی کنند و فرد گزینه ریاست که به ظاهر منتخب همه اعضای هیات علمی میباشد،مورد وثوق شورای عالی انقلاب فرهنگی نباشد،آیا این بدعتی نامناسب و خطرناک در رویارویی اعضای هیات علمی با شورای عالی انقلاب فرهنگی نیست؟
در پایان سوال اساسی این است که چگونه این روش انتخاب رییس دانشگاه که منجر به رویارویی اعضای هیات علمی،تضعیف وجهه علمی و آموزشی دانشگاه در نبود آیین نامه اجرایی دقیق و شفاف میشود میتواند الگویی مناسب برای انتخاب سایر روسای دانشگاه ها قلمداد شود