خبرنامه دانشجویان ایران: مرور اتفاقاتی که در یک دوره مشخص زمانی رخ می دهند را همیشه با جملاتی مثل «با همه فراز و نشیب هایش به پایان رسید» آغاز می کنند. این فراز و نشیب ها طبیعتا برای سال 93 هم وجود داشت. مخصوصا برای دانشگاه که پس از چندماه اداره شدن با سرپرست در سال 92، چندماهی هم در سال 93 و پس از استیضاح وزیر علوم با سرپرست اداره می شد.
به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ سال اول دولت یازدهم در دانشگاهها و متاثر از روی کارآمدن کابینه ای که نام خود را «اعتدال» گذاشته بود، سپری شد. در سالی که گذشت، پدیده های خوشایند و ناخوشایند بسیاری دانشجویان را وارد گود سیاست، اقتصاد، فرهنگ و اجتماع کرد، اما از پیشرفت علمی هم غفلت نشد. با همه تلاشهایی که برخی گروهها برای بازکردن پای احزاب به دانشگاه کردند، تاکیدات رهبری مبنی بر ادامه روند پیشرفت علمی در دانشگاهها، دانشجویان را دغدغه مند تر از گذشته برای تولید علمی متعهد می کرد.
ادامه مذاکرات هسته ای از سال 92 به سال 93، طبیعتا فضا را برای ادامه نقد توافق ژنو در دانشگاهها آماده کرده بود. علیرغم دعوت رییس جمهور از اساتید دانشگاه برای حمایت از توافق ژنو، کسی به لیست صفرنفره اساتید حامی توافق ژنو اضافه نشد، اما منتقدان مطلعی که از متن توافقنامه آگاهی داشتند، در تلاش بودند با حضور در دانشگاهها دانشجویان را از آنچه به ان توافق ضعیف ژنو می گفتند،آگاه کنند. یکی از این اساتید سعید زیباکلام بود که به خاطر نقدهایش به دادگاه فراخوانده شد.
اتفاقات فراوان دیگری دانشگاهها را تحت تاثیر قرار داد، از موضوع ثبت نام 96.8 درصدی مردم برای دریافت یارانه که اثر مستقیم خود را بر روی برنامه ریزی های دولت گذاشت، تا ماجرای بخشنامه حراست دانشگاه آزاد، بورسیه های دولت قبل، استیضاح وزیر علوم و پدیده های غیرقابل پیش بینی ای چون «پیاده روی میلیونی اربعین» که بخش اعظمی از شرکت کنندگان در آن دانشجویان بودند.
افزایش شهریه دانشگاه آزاد که در مقاطع مختلف با اعتراضات دانشجویان همراه شد، اعتراض دانشجویان پزشکی و گروههای علوم تجربی به کاهش پذیرش دانشجویان از سوی وزارت بهداشت، اعلام اعتراض دانشجویان نسبت به جذب بیش از اندازه دانشجویان پولی، اعتراضات فراوان صنفی در مورد سلف و خوابگاه و سرویس و قس علیهذا.
اعتراضات شرکت کنندگان در آزمون استخدامی وزارت نفت نه روزها و هفته ها که ماهها منتظر بودند تا وزارتخانه تحت زعامت زنگنه تکلیفشان را روشن کند.
در سالی که گذشت خیلی از کارهای خوب و پسندیده تکرار شد. ازدواج های دانشجویی با اعزام 25000 زوج دانشجو رونقی بیشتر از سالهای قبل گرفت. حضور پرشور دانشجویان در مراسم اعتکاف دانشجویی در سراسر کشور معنویت سرشاری به دانشگاهها بخشید. دانشجویان ماه محرم را پرشور تر از گذشته برگزار کردند.
روز دانشجو، اما متفاوت بود. رییس جمهور در حالی در دانشگاه علوم پزشکی برای طرفدارانش سخنرانی کرد که حتی یک دانشجوی منتقد اجازه سخنرانی پیدا نکرد. دانشجویانی به نمایندگی از دانشجویان سخنرانی کردند که توسط تیم برگزار کتتده برنامه دستچین شده بودند. دانشجویانی که کمتر عضو تشکلی بودند و خلق الساعه و برای سخنرانی مقابل رییس جمهور برای آنها تشکلی تهیه شده بود که نام دبیری اش را یدک بکشند.
اعضای اتحادیه های دانشجویی غایبان بزرگ روز دانشجو بودند و طبیعتا هیچ کس به رییس جمهور انتقاد نکرد. اتفاقا همان جل بود که روحانی خطاب جدیدی به منتقدین داشت و آنها را «تازه به دوران رسیده» خواند. به هر روی علیرغم حضور پرشور دانشجویان در دانشگاههای مختلف تهران و دانشگاههای بزرگ کشور، روز دانشجو در حضور رییس جمهور بیش تر به میتینگ پیش از انتخاباتی و سخنرانی در جمع طرفداران شبیه بود تا نشست دانشجویی. چرا که بنا به طبیعت دانشجویی باید آن روز به روحانی انتقاد می شد، که نشد.
البته این اصلا برای دولت روحانی عجیب نبود. روحانی پیش از این سه بار دیگر به دانشگاه آمده بود و همه این سه بار خودش حرف زده بود و رفته بود، حال آنکه قبل تر گفته بود:«دوران تریبون های یکطرفه به سرآمده است»! حضور امنیتی روحانی در دانشگاه باعث شد نشریه ای تیتر بزند:«تو را به خدا دانشگاه را امنیتی کنید».
سال 93 گذشت، «کوه بورسیه ها موش زایید» تیتر معروف روزنامه ای بود که فردای اعلام نتیجه رسیدگی به موضوع بورسیه ها روی باجه روزنامه فروشی ها دیده شد. وزرت علوم پس از چندماه جنگ رواین علیه دولت قبلی و منتقدان و نمایندگان مجلس و 3772 بورسیه دکتری اعلام کرد: «تنها 36 نفر غیرقانونی هستند و از تحصیل باز می مانند» و همه اینها در حالی بود که روحانی داد بورسیه ها را به آسمان کشاند آنجا که گفت:« بورسیه و ما ادراک مالبورسیه» و شاید خبر نداشت که اینها همه خبرسازی بوده و حتی منتشر کننده لیست بورسیه ها در فیس بوکش نوشته است که این لیست را برای جنجال آفرینی خود رییس سازمان بورس به او داده است، درحالی که فرزند خودش و چند مدیر فعلی وزارت علوم جزو همین بورس شده ها هستند. خلاصه بورس بازی هم تمام شد و آبروی هتک شده 2700 دانشجوی نخبه این کشور و این سوال که آیا همه کشورها با نخبگان خود اینطور برخورد می کنند؟
دانشگاههایی مثل شیراز، اصفهان، سیستان و بلوچستان و چمران اهواز و دانشگاه بی رییس تهران بسیار بیشتر از دانشگاههای دیگر دفتر خاطرات «خبرنامه دانشجویان ایران» را پرکردند. حواشی زیاد این دانشگاهها به خاطر بحث و مناظره های سیاسی و قیل و قال دانشجویان و همه آنچه که گذشت، بیشتر رسانه ای می شد. شاید درباب خوب و بد یا حتی زشت بودن همین موضوع بشود ساعتها بحث کرد. حضور پرحاشیه عارف کاندیدای منصرف انتخابات 24 خرداد92 در چند دانشگاه حواشی جدی و فراوانی داشت. حضور او در دانشگاه شیراز و به همراه توفیقی حاشیه های فراوانی داشت.
دانشجویی رو سن رفت و با اعلام اینکه عارف روی چشم بچه حزب اللهی ها جا دارد، در مورد توفیقی گفت:اما برای کسی که دروغ بزرگ سال 88 را گفته است و هنوز توبه نمی کند، دانشجویان برخورد اعتراضی دارند چون بیشترین ظلم را همین افراد به ما دانشجویان کردند.
حضور عارف در دانشگاههای کاشان و سیستان و بلوچستان نیز بی حاشیه نبود. یکی از اتفاقات بد دانشگاه در سال 93 حمله به حسین شریعتمداری در دانشگاه تهران توسط انجمن تهران در برنامه ای بود که به مناسبت نه دی برگزار شده بود. این حمله آنقدر زننده بود که نه در شان دانشگاه بود و نه در شان آزادی بیان.
انطور که در نظرهایی که پای مطلب خبر شریعتمداری گذاشته بودند:«داعش حمله به شریعتمداری را برعهده گرفت» قابل قبول شده بود. شاید اگر طبق قانون به حمله کنندگان به سخنرانی مدیرمسئول کیهان تشری زده می شد یا برخوردی صورت می گرفت کسی جرات نمی کرد در روزهای پایانی سال به علی مطهری حمله کند، آن هم با آن وضع فجیع در شیراز.
حضور ابتکار در دانشگاه شریف و شعارهای دانشجویان که روی یکی از انها نوشته بود«هوای اهواز خوب است، الکی مثلا من ابتکارم»، هتاکی های هادی غفاری در دانشگاه شیراز، حاشیه های رونمایی از کتاب عادل فردوسی پور در چمران اهواز، سخنان هیجان انگیز حسن عباسی در دانشگاه علامه، مناظره بر سر پستان گاو در دانشگاه فردوسی مشهد میان قدیری ابیانه و انصاری(عضو اصلاح طلب شورای شهر)، سخنرانی علی مطهری در دانشگاه اصفهان که تا مرز خفه کردن دانشجوی منتقد پیش رفت، و کلی حاشیه دیگر برای دانشگاه و حضورهای سیاسی.
آلبوم عکسهای تجمعات دانشجویی سال 93 اما شلوغ تر است. آغازین روزهای سال بود که دانشجویان در اعتراض به قطعنامه توهین امیز اتحادیه اروپا مقابل سفارت یونان تجمع کردند و گفتند: «ایران کشور خمینی(ره) و خامنه ای است نه فتحعلی شاه قاجار». در روزهای موشکباران غزه توسط رژیم کودک کش صهیونیستی دانشجویان مقابل دفتر سازمان ملل تجمع کردند.
آنها روز قدس بار دیگر به خیابان ها آمدند و «مرگ بر اسراییل» را فریاد کردند. در آستانه سالگرد توافق ژنو دانشجویان دور راکتور تحقیقاتی تهران زنجیره انسانی بستند و گفتند که از حقوق هسته ای خود کوتاه نمی آیند.
در روزهای هتاکی نشریه فرانسوی شارلی ابدو خیابان نوفل لوشاتو را با جمعیتی خیره کننده پوشاندند و به خاطر ضعف دستگاه دیپلماسی در دفاع از حریم پیامبر(ص) اعتراض کردند و در خواست کردند که «سفیر فرانسه اخراج شود». اگرچه دولت اینکار را نکرد و حتی سفیر را احضار هم نکرد و نوبخت گفت: این درخواست دانشجویان احساسی است، اما آنها اعتراض خود را به گوش دنیا رساندند.
سال 93 با تجمع های عدالتخواهانه و ضد فساد بسیاری همراه شد. از همان آغاز سال دانشجویان در بیانیه ها و نامه ها به دستگاه قضا و سازمان بازررس و نهادهای نظارتی خواستند که مردانه با فساد مبارزه کنند. این مطالبات بعد از بیان دردمندانه رهبر انقلاب که در پیام به همایش مبارزه با فساد گفتند: «این سمینار ها و امثال آنها چه معجزه ای می کند؟!» بیشتر هم شد. دانشجویان عضو اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل برای مطالبه محاکمه آقازده معروف در نماز جمعه تجمع کردند. جنبش عدالتخواه دانشجویی در مقابل دادستانی برای مطالبه محاکمه تصرف کنندگان باغات تجمع کرد. کمیته مبارزه با مفاسد با هماهنگی تشکل های دانشجویی در مقابل وزارت صنعت برای «تولید ملی» مجلس ختم گرفتند. همین روزهای آخر سال هم بسیج دانشجویی لیست تصرف کنندگان باغات در تهران و مشهد ر به رییس دستگاه قضا داد.
سال 93 گذشت، دیدار دانشجویان با رهبر انقلاب به تعبیر یکی از کسانی که مقابل ایشان صحبت کرده است-نوروز تشکل های دانشجویی - شبی به یاد ماندنی با حرفهای صریحی که البته امسال متفاوت تر بود. انتقاد دانشجویان به حوزه علمیه قم، انتقاد از عدم شفافیت فعالیت های اقتصادی نهاد های زیر مجموعه رهبری، انتقاد از مدیریت فرهنگی در کشور، اعتراض به ادامه روند فعلی در مسئله سربازی، طرح موضوع و معضل ازدواج که اتفاقا با لبخند رهبری و خنده دانشجویان همراه بود و کلی حرفهای صریح که احسنت های دانشجویان نشان می داد نسبت به هر مسئله ای که یکی از تشکلها مطرح می کند،چقدر حساس هستند.
دانشجویان مراسم های افطاری زیادی رفتند و نرفتند. مراسم افطاری وزیر علوم با تشکل های دانشجویی برای خودش یک «افطاری دراماتیک» بود. وزیری که به فاصله چند هفته بعد استیضاح شد، در حالی که در مجلس حرفی برای گفتن نداشت. احمدی نژاد هم بعد از هشت سال یادش افتاده بود با دانشجویان افطار کندف اما کسی از تشکل های دانشجویی به افطاری وی نرفت.
سال 93 تمام شد، همان اول سال اتفاق تلخ شهادت علی خلیلی داغ بردل خیلی ها نشاند. تا قبل از شهادت علی خلیلی اینکه «امر به معروف و نهی از منکر هم می تواند شهید داشته باشد برای بعضی ها سوال بود. با همه قدردانی هایی که البته کم بود از خانواده این شهید شد، دبیران اتحادیه های دانشجویی به همراه پدر شهید احمدی روشن در منزل شهید حضور پیدا کردند.
سال 93 تمام شد، در حالی که هنوز این بچه پولدار ملی به آبشخور نفت وصل است و دانشگاه باید با تبیین اقتصاد دانش بنیان، استقلال دانشگاهها از پول نفت، تولید پژوهش های کارکردی و خروجی محور که ارتباط صنعت و دانشگاه را محقق کند، راهی برای پیشرفت باز کند.
سال 93 تمام شد در حالیکه هنوز کلی مسئله حل نشده نظام و مملکت روی زمین مانده است و باید در همین دانشگاه حل شود. دانشگاه درست شود، مملکت هم درست می شود.
خبرنامه دانشجویان ایران در ایام نوروز 94 تصاویر و فیلم های خاطره انگیز و بیاد ماندنی دانشگاه در سال 93 را منتشر خواهد کرد.