خبرنامه دانشجویان ایران: رویکردی که این روزها از سوی معاونت زنان ریاست جمهوری اتخاذ می شود، درباره موضوعات مختلف فاصله ای آشکار با اهداف کلان نظام دارد. موضوع سمینارهایی که معاونت زنان و خانواده ریاست جمهوری برگزار می کند چندی است با حاشیه هایی همراه است.
به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ چندی پیش سمیناری در شرکت ملی مناطق نفت جنوب با عنوان «جنسیت و توسعه»، از سوی معاونت امور زنان شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب برگزار شد.
یکی از حاضران در این جلسه با انتقاد از رویکرد معاونت زنان ریاست جمهوری درباره نهاد خانواده و موضوع فرزندآوری گزارشی از این سمینار برای ما ارسال کرده است. گفتنی است در این جلسه استاد سمینار با استناد به آمار های «مجمع جهانی اقتصاد»، روایتی از این گزارش(از روزنامه اصلاح طلب شرق) را تدریس می کند که بر اساس آن در شاخص عدالت جنسیتی زنان ایران در موقعیتی بدتر از 136کشور جهان قرار دارند و در رتبه 137حتی پایین تر از کشورهایی چون عربستان هستند که حتی زنان در آن حق رانندگی و انتخاب را ندارند.
سخنران این جلسه خانم دکتر شیرین احمدنیا جامعه شناس و استاد دانشگاه بودند. موضوع جلسه در ابتدا برای ما (کارمندانی که برای شرکت در این جلسه انتخاب شده بودیم)، مبهم بود. اما بعد مشخص شد که استاد مربوطه،که از تهران و طبق گفته خودشان به نمایندگی از معاونت امور زنان دولت آمده اند، میخواهند موضوع کهنه ی برابری زن و مرد را مطرح کنند. بنابراین ابتدا اسلایدهایی را نمایش دادند و آمارهایی را از شکاف جنسیتی ارائه کردند و گفتند که ایران از لحاظ شاخصه ی شکاف جنسیتی بین زنان و مردان در محور اقتصاد، سیاست، بهداشت و سطح سواد ، در مجموع از همه کشور ها حتی عربستان! پایین تر است. و تنها کشوری که از ایران بدتر است کشور یمن ! می باشد. البته گفتند که در بهداشت و سواد زنان وضع بهتری داریم . اما در خصوص مشارکت زنان در سیاست و اقتصاد از همه عقب تریم. چون کشور ما تفکر سنتی دارد که زن را مادر می داند. (اینجا)
در خلال صحبت های ایشان من و برخی همکاران زبان به اعتراض گشودیم که مادر بودن جزو خصایص و ویژگی های مهم و با ارزش زن است و ما اگر هم دوست داریم در رشد جامعه مشارکت و در اجتماع حضور داشته باشیم، نمیخواهیم مادر بودنمان فدا شود. بلکه باید هر دو بعد دیده شود . البته در اینجا استاد محترم فتیله را اندکی پایین کشیدند و مابقی صحبت را محافظه کارانه تر ادامه دادند. اما در خلال سخنانشان دائما به کنایه می گفتند که زنانی که دغدغه خانه و خانواده و فرزند را دارند عقب مانده اند، و صراحتا گفتند که ما اگر می خواهیم توسعه یافته شویم باید مانند کشورهایی مثل امریکا، نروژ و سوئد پیش برویم. توسعه یافتگی یعنی پیشرفت در بحث اقتصاد و زنان به عنوان نیمی از نیروی اقتصادی جامعه الان بیکارند، و باید وارد عرصه کار شوند و چرخ های اقتصادی را بگردانند. اگر قرار است برای فرزندان و خانواده هم فکری شود باید به انتخاب زن و مرد گذاشته شود که چه کسی آن را به عهله بگیرد. مثلا در کشور آلمان خود زن و شوهر انتخاب می کنند که پدر به مرخصی زایمان برود یا مادر. اگر زن شغل بهتری دارد بعد از زایمان به کار بر میگردد و مرد از مرخصی زایمان استفاده می کند.
پی نوشت:
1- به نظر می رسد این سمینار نشانه های تفکری است که گویا پس از سالها دوباره دارد اوج می گیرد. دیدگاهی که زن بودن، مادر بودن، و مدیریت فرزندان و خانواده را عناوینی تحقیر آمیز و نوعی نقطه ضعف محسوب می کند. و معتقد است اگر زنی میخواهد حق و شان انسانی واقعی داشته باشد، باید اینها را کنار بگذارد، به هر طریقی!! حتی با انتخاب شغلی که او را تحت فشارهای جسمی و روحی قرار می دهد. این تفکر در حقیقت زن را وارد رقابتی می کند که قله آمال و آرزوهایش به جای انسان تر شدن، رسیدن به جایگاه مردان است
2- بد نیست اتفاقاتی که ده دوازده سال پیش در جریان بود را دوباره مرور کنیم. و تصمیمی که قرار بود بر مبنای آن ایران به کنوانسیون جهانی رفع هرگونه تبعیض از زنان بپیوندد، که یکی از مفاد آن بحث آزادی همجنس گرایی است!! در یکی از اسلایدهای این سمینار هم به این مطلب (البته به زبان انگلیسی که توجه کمتری را جلب کند) اشاره شده بود. و وقتی یکی از حضار از استاد مربوطه خواست که درباره آن توضیح بدهند، پاسخ را به انتهای جلسه حواله کردند و در نهایت هم جوابی ارائه ندادند.
3- موضوع قابل توجه این بود که از سوی معاونت مدیر عامل در امور زنان، به امور اداری بخش های مختلف شرکت ملی مناطق نفتخیز گفته شده بود، از خانم های رسمی و تحصیلکرده ی هر اداره یک تا دو نفر را برای شرکت در سمینار معرفی کنند. که از شرکت های گچساران و مسجد سلیمان هم نمایندگانی آمده بودند. سوال اینجاست: چرا سمینار به شکل عمومی و با شرکت همه خانم های شاغل برگزار نشد؟ چرا همچون دیگر سمینارهای مربط به امور زنان، اعلام عمومی و فراخوان عمومی صورت نگرفت؟ چرا دعوت از شرکت کنندگان به شکل نامه اداری برای روسا ارسال شد تا چند نفر از هر معاونت برای شرکت کردن انتخاب شوند؟