خبرنامه دانشجویان ایران: بهادری فعال دانشجویی دانشگاه شریف در یادداشت درباره برنامه های دانشگاه ها در روز دانشجو نوشت: شانزده آذر روز «دانشجو» بود! اما کمتر از هر چیزی به «دانشجو» پرداخته شد! ...جمعی این روز را در جُنگ‌های شادی به سر بردند و جمعی دانشگاه را در اختیار سیاسیون قرار دادند تا هر چه در توان‌شان هست، بتازند بر پیکرِ نحیف «جنبش دانشجویی»! عده‌ای از غذای ویژه‌ی روز دانشجو ذوق مرگ شدند و عده‌ای هم از هورا کشیدن برای سیاسیونی که تنها سالی یکبار به یاد دانشگاه می‌افتند! یکی نیست بگوید لااقل این تریبون مقدس را که در اختیارشان می‌گذارید به صورت جدی مطالبه‌گری کنید و نگذارید آن‌طور که می‌خواهند جولان دهند! و به یاد‌تان می‌آورم اکثر مطالبات و بیانیه‌ها را که عموما اشاره به چند مساله سیاسی روز بودند، یکی برجام را کوبید و دیگری از لغو سخنرانی نالید آن هم با سطحی‌نگری تمام، که ساعتی بیشتر دوام ندارد!
چه کسی حوصله دارد تا در باب مهم‌ترین دغدغه‌ها و مشکلات دانشجویان اندکی به تفکر و تعمق بنشیند ...یا رسالت‌شان تقدیم کردن تریبون به سیاسیون چپ و راست است؟ آیا انتقال دعواهای سیاسیون به داخل دانشگاه و زدن بر سر و کله هم‌دانشگاهیان است؟! یا رسالت‌شان تبدیل شدن به گروه مرجع جامعه، تبدیل شدن به تولیدکنندگان اندیشه و پیشروان اعتراض و انتقاد به امر نامطلوب توام با عقلانیت و ارایه راه‌حل‌های نوآورانه و کارساز برای معضلات جامعه است؟!
از بزرگ‌ترها انتظار می‌رود پدرانه تدبیر کنند و تجربیات گذشته را تبیین کنند، افسوس که اکثریت مست قدرت‌اند. برخی فقط سرکوب می‌کنند و راهی برای رشد و بالندگی نمی‌گذارند و دانشجو را به ورطه‌ی تندروی یا انفعال سوق می‌دهند. برخی نیز تنها با شعارهای زیبا، لشکری از دانشجویانِ از همه جا بی‌خبر را برای تضمین قدرت خود سامان می‌دهند! ...