خبرنامه دانشجویان ایران: میلاد صالحی// یکی از آسیب های اصلی و مهم که پژوهشگران و تحلیل گران برای انقلاب ها،جنبش هاو نهضت های اسلامی در سالهای اخیر بر شمرده اند که این حرکت ها را به ناکامی کشانده بیرون راندن دین از میدان سیاست است؛
اگرچه امکان این هست که این انفکاک در نظام های غیر اسلامی جواب دهد که این هم به خاطر عدم درک صحیح از دین واقعی است ،اما جدایی آن دو در نظام اسلامی که شالوده اصلی سیاست بر مبناوهدف های دینی تنظیم و پی ریزی شده است ،چیزی جز ظلم و ستم در ابعاد مختلف قانون گذاری ،حکم و داوری، مسئولیت ها و... نخواهند داشت.
دین متکفل هدایت انسان و سیاست ، کرامت والای انسانی را عهده دار است و این دو هرگز از یکدیگر منفک نیستند؛زیرا هدایت انسان به رشد اوست و رشد او به کرامت او وحفظ کرامت انسان در گروی اجرای عدالت است. بنابراین سیاستی حافظ کرامت انسان است که مجری عدالت باشد و هرگونه ستم و تعدی اقتصادی ، قضایی ، سیاسی و... را از جامعه از بین ببرد.
در واقع هرگونه اعمال حاکمیت سیاسی تنها در صورتی که با مقتضای عدالت سازگار باشد، مشروعیت دارد و اجرای عدالت زمانی که از طریق شاهراه دین باشد تضمین کننده سعادت جامعه و خوشبختی همگانی است؛ لذا پیوستگی دین و سیاست ضمانت کننده اجرای عدالت ودر نتیجه سعادت جامعه است. به تعبیر امام خمینی(ره) آنان که به جدایی دین و سیاست قائل هستند ، نه دین را شناخته اند و نه سیاست را.