خبرنامه دانشجویان ایران: محمد قادری*// هنوز چند روز بعد از زلزله، چادر مناسب (مقاوم در برابر باران) به بعضی از روستاها نرسیده است. روستاهایی که اگرچه به اندازه چند روز خورد و خوراک و پتو دریافت کرده اند، اما چون چادر مناسب ندارند ناراضی هستند و همین یک قلم جنس باعث شده است که تلاشهای دیگر نیز به حساب نیاید و تو گویی اصلا امدادی صورت نگرفته است. اما مگر توزیع چادرهای سفید با آرم هلال قرمز رنگ توسط کدام سازمان باید صورت می گرفت که تعلل شده است؟ سازمانی جز خود هلال احمر؟
داخل روستاها که می رویم، کمکهایی انجام شده است، ولی باز مردم ناراحتند که چرا از دولت کسی نیامده است به ما سر بزند؟ مگر دولتی ها نمی دانند که مردم علاوه بر خوراک و پوشاک امید هم می خواهند. وقتی که می بینند هیچ مسوول دولتی به خودش حتی زحمت یک بازدید ساده نداده است، چطور امید به حمایت داشته باشند؟
خانه و کاشانه شان خراب شده، روح و روانشان نگران این است که چگونه آن را بسازند!
می پرسند آیا خانه هایمان را می سازید، شک می کنم که چه بگویم، مگر یک امدادگر ساده چکاره است که قول بدهد. آن هم در حوزه کاری وزیری که پنج سال است که قول می دهد ولی مسکن مردم را تحویل نمی دهد.
شغل و معیشت اصلی شان دامداری و کشاورزی است، در موعد کشت دیم قرار داریم ولی بذری برایشان نمانده است و اگر بذری نرسد درآمد یکسال شان نابود خواهد شد.
دام هایشان نیز وضع جالبی ندارند، بخشی تلف شده اند و بخش دیگر نیز یا زخمی شده و یا از سرما در حال تلف شدن هستند. آیا جهاد کشاورزی و سازمان دامپزشکی نمی دانند که دام و کشاورزی جز لاینفک زندگی روستایی است و برای کشاورزی، خوراک دام و محل نگهداری آنها نیز باید فکری کرد؟
قطعا بحرانی که بخواهد از تهران مدیریت شود و تصمیم گیرانش نه بحران را دیده و نه اطلاع درستی از آن داشته باشند، بهتر از این نمی شود.
بپذیریم یا نه دولت زلزله زده گان را به حال خود رها کرده است، وقتی حاضر نیست اتاق مدیریت بحرانش را به منطقه انتقال دهد. و همین عوامل اگر توسط سازمانهای دیگر مدیریت و جبران نشوند، علاوه بر خسارات فراوان، می توانند کانون اختلافات فرقه ای و قومیتی شود.
*عضو شورای مرکزی مجمع دانشجویان عدالتخواه دانشگاه تهران و دانشجوی کارشناسی شهرسازی