خبرنامه دانشجویان ایران: محمدحسین عرب سرخی*// مسئله نواقص سیستم آموزشی سالهاست در جامعه مطرح می گردد اما سوال اینجاست چه سیستمی دچار نقص است؟ زمانی یک سیستم را ناقص می نامند که در نهایت فرآیند خود در حد مطلوب نباشد و نتواند نیازهایی که انتظار می رود را تامین کند؛ که این خود نشان دهنده نقصانی در سیستم است.
اما مگر ما چه چیزی از سیستم آموزشی توقع داریم؟
مثلا اینکه پس از تدریس 7 ساله زبانهای انگلیسی و عربی (نظام آموزشی سابق) افراد به این زبانها تسلط نه اما آشنایی مطلوبی داشته باشند و یا اینکه پس از 4 سال درس خواندن یک دانشجو در رشته مهندسی،فرد بتواند با داشته های خود از دانشگاه وارد بازار کار شود.البته که ورود به بازار کار به طور نسبی ملاک سنجش است و منظور داشته هایی است که در حیطه عمل به کار فرد بیاید.
اما اینجا دو نکته مطرح می شود:
1.دانشجویانی که خود به کسب موارد فراتر از درس می پردازند ملاک نیست بلکه توقع این است که در داخل خود سیستم حداقلیات نیاز آموزش داده شود.
2.اینجا صرفا دانشگاه برتر که بعضا اتفاقی خلاف آنچه بالا گفته شد می افتد مورد سوال نیستند بلکه تمامی دانشگاه های کشور مورد سوالند.
اما مشکل کجاست؟ اصلی ترین مشکل عدم تناسب میزان دانش آموختگان به خصوص در مدارج علمی بالا با نیازها و زیرساختها است. یعنی شما زمانی که استاد مناسب برای تدریس ندارید و همچنین بستر مناسب برای استفاده از این دانش آموخته را ندارید به چه علت باید او را وارد فرآیند تحصیلی کنید؟! که تنها دستاوردش برای او موارد متعدد پس از دوران تحصیل است (که در اینجا نمی گنجد) و البته برای شما پر کردن خزائن مجموعه های عریض و طویل از پول است.
غرض اینکه موارد متعددی از مشکلات ریشه در همین عدمتناسب دارد که یکی از آنها عدم عدالت آموزشی است که خود حرفها نهفته دارد.
پی نوشت:مطلب بالا صرفا تجارب شخصی نگارنده پس از 16 سال تحصیل در سیستم آمورشی کشور بود.
*فعال دانشجویی