خبرنامه دانشجویان ایران: مجتبی معین پور// این روزها بحثهای مختلفی در خصوص اینستکس می شود اما این کلمه ی قلمبه چه آورده ای برای ما دارد؟ خلاصه اینستکس را می توان با یک محاسبات دو دو تا چهارتا اینگونه تشریح کرد:
الف) نیازهای وارداتی ایران سالانه هفتاد میلیارد دلار است
ب) بیست میلیارد دلار از آن به صورت قاچاق تامین می شود و دولت هیچگونه نظارتی بر آن ندارد و قدرت مدیریت آن را ندارد.
پ) پنجاه میلیارد دلار مابقی قرار بود طی برجام پوشش داده شود اما بعد از برجام اتفاقی دیگر افتاد.
ت) بعد از برجام، سی و پنج میلیارد دلار از نیاز وارداتی کشور بازهم توسط دولتی ها تامین نشد و دولت هیچگونه دخل و تصرفی در آن سی و پنج میلیارد دلار نداشت و این مبلغ صرفا توسط صرافی ها تامین می شد.
ج) از آن هفتاد میلیارد دلار آن چیزی که باقی ماند، پانزده میلیارد دلار است که قرار بود از طریق برجام حل شود!! یعنی دولت تدبیر این همه برای کشور و ملت ایران هزینه تراشی کرد برای پانزده میلیارد دلار! اما تامین آن پانزده میلیارد دلار هم با خروج امریکا از برجام محقق نشد!!
پس اروپایی ها با نقش پلیس خوب و با نقشه ی از پیش طراحی شده ی امریکایی ها از طریق اینستکس وارد شدند. اینستکس اروپایی ها قرار است صرفا یک کانال تهاتر مالی سه میلیارد دلاری باشد، آن هم کانالی در چارچوب سیاست نفت در برابر غذا و دارو، یعنی نفتی که صرفا به اروپایی ها می دهیم، به ازای آن غذا و دارو به ما بدهند اما غذا و دارویی که دولت می تواند برای آن برنامه ریزی کند و نیاز سالانه کشور که به صورت دولتی تامین می شود در حدود شش میلیارد دلار است. خب! این شش میلیارد دلار را نگه دارید تا در پرانتز یک نکته ای را بررسی کنیم.
منتقدین به سیاست دور زدن تحریم ها (مدافعان برجام) معتقد بودند با اجرای سیاست مذکور حدود بیست درصد هزینه بر کشور تحمیل خواهد شد. حال به آن شش میلیارد دلار برمیگردیم!! با فرض پذیرش ادعای منتقدین مذکور و صرف نظر کردن از سقف سه میلیارد دلاری اینستکس، باید بیست درصد هزینه ی ادعایی منتقدین از شش میلیارد دلار نیاز دارو وغذایی کشور را محاسبه کنیم و به عدد یک و دو دهم میلیارد دلار خواهیم رسید. یعنی غول هفتاد میلیارد دلاری برجام به یک هویچ یک و دو دهم میلیارد دلاری تبدیل شد و تا اینجای کار هویچی هم عاید دولت نشده است.
اما نکته ی بعد اینکه قبل از برجام، نیازهای کشور از کجا تامین می شد؟ اروپا؟ یا کشورهای دوست و همسایه؟ آیا کشورهای آسیایی و کشورهای امریکای لاتین در دوران تحریم یار غار ما بودند یا اروپایی ها؟
یادمان نرود که در دوران تحریم قبل از برجام دوستان ما، اروپایی ها و امریکا نبودند بلکه کشورهای آسیایی و امریکای لاتین بودند و یادمان نرود که در ماجرای سیل بهار نود و هشت، کشورهای اروپایی که پس از برجام قرار بود یار غار ایران باشند از ارسال کمک های بشردوستانه خودداری کردند و گفتند که به دلیل تحریم های امریکا امکان ارسال این کمک ها را ندارند.
پس به این نتیجه می رسیم: برجام اگر خیانت یک جریان سیاسی منافق و یا نفوذی نباشد حداقل یک تصمیم خسارت بار برای کشور بوده است و چیزی نیست جز خسارت محض.