به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» هانیه سلحشور*// در 22 فروردین امسال، حادثه‌ای خرابکارانه درشبکه توزیع برق تأسیسات نطنز رخ داد. البته این اولین بار نیست، پیش از این نیز در 12 تیر ماه 99 انفجاری رخ داده بود که موجب از بین رفتن سالن مدرن مونتاژ سانتریفیوژ شد. همچنین ترور دانشمند هسته‌ای کشورمان، شهید فخری‌زاده، از دیگر اقدامات رژیم صهیونیستی و ایالات متحده بود. البته ایالات متحده این خرابکاری را گردن نمی‌گیرد و ادعا دارد که روی نشست وین تمرکز کرده است.
همانطور که رهبر انقلاب هم تصریح کرده‌اند، سیاست قطعی ایران در قبال برجام این است که طرف مقابل اروپایی و آمریکایی، باید تمامی تعهدات را که لغو کرده به آن برگردد و ما پس از راستی‌آزمایی لغو تحریم‌ها به تعهدات خود برمی‌گردیم.
حال ما داریم چه می‌کنیم؟ در حالی که فقط حدود یکی دو ماه به پایان این دولت باقی مانده است، دولت به جای اینکه تمرکز خود را روی این بگذارد که صف مرغ و باقی کالا‌های اساسی را برطرف کند و اقتصاد داخل را ترمیم کند، عملاً تمرکز خود را در خارج قرار داده است و می‌گوید چرا از مذاکرات می‌ترسیم.
البته بنده منظورم ایجاد یک دوگانه‌سازی بین تعامل با دنیا و تقویت اقتصاد داخلی نیست. ما باید برای مذاکره و ارتباط با دنیا، از موضع قدرت وارد شویم. نه اینکه با هر حرفی از طرف مقابل، امتیاز به آنها بدهیم و در قبال آنها وعده‌های نسیه به ما بدهند. باید ابتدا اقتصاد کشور را از داخل حمایت کنیم تا بتوانیم دست برتر را در مذاکرات داشته باشیم.
در شرایطی که هستیم اصلاً مذاکرات با غربی‌ها معنی ندارد. آمریکا به راحتی از برجام خارج شد و طرف اروپایی هم تنها ابراز تأسف کرد.
در شرایطی که تغییری در وضعیت کشور نکرده است و نه تنها تحریم‌ها لغو نشده، بلکه شاهد آن هستیم در حین مذاکرات با اروپایی‌ها، تحریم‌های دیگری هم اضافه می‌شود. دولت تیم مذاکره‌کننده به وین می‌فرستد و می‌گوید دست ما را باز بگذارید تا در 100 روز آخر دوباره تحریم‌ها را بشکنیم.
زمانی که طرف اروپایی این همه گستاخی می‌کند و در حین مذاکرات، به بهانۀ نقض حقوق بشر، تحریم‌های جدیدی علیه چند نهاد ما اعمال می‌کند، راهی را برای مذاکره باقی نمی‌گذارد.
بعد از این خرابکاری، دشمن می‌گفت مدتی طول می‌کشد تا ایران فعالیت‌های خود را مجدد آغاز کند، ولی ما در جواب آمدیم غنی‌سازی 60 درصد را انجام دادیم. یک کشتی اسرائیلی هم مورد هدف قرار گرفت. این بسیار خوب است، اما اصلاً کافی نیست. در جواب خون فخری‌زاده‌ها باید یک پاسخ درخور و همانند آن را بدهیم. در جواب خرابکاری‌های نطنز باید مشابه آن عمل کنیم، در غیر اینصورت این گستاخی‌ها همین‌طور ادامه خواهند داشت.
در رابطه با مذاکرات، آقای رئیس‌جمهور می‌گوید ما با منطق قوی که داریم، می‌توانیم دشمن را سر جای خودش بنشانیم. تقریباً تنها چیزی که در برجام نصیب ما شده است، داشتن حدوداً 1500 تحریم به جای 700 تحریمی است که قبلاً وجود داشته به علاوۀ نظارت‌های فراپادمانی آژانس و محدود شدن فعالیت‌های هسته‌ای است.
دولت یا نمی‌داند یا نمی‌خواهد بداند که آمریکا، چه یک جمهوری‌خواه مثل ترامپ بالای سر آن باشد یا یک دموکرات مثل بایدن، سیاست تضعیف ایران از جنبه‌های مختلف است. حالا ممکن است برای اینکار از سیاست‌های متفاوتی استفاده کند، ممکن است در عیان این را اعلام کند یا مخفی کند، ممکن است برای پیروز شدن در انتخابات، وعده بدهد اهل مذاکره است و تحریم‌ها را بر می‌دارد. اما هر چه باشد آمریکا است و دشمنی آنها با ما، دشمنی با اهداف و خود نظام ماست و این دشمنی را از ابتدای انقلاب نشان داده‌اند.
بنابراین از دولت انتظار می‌رود که به جای مذاکرات با کسانی که این همه سال بدعهدی خود را ثابت کردند و نگاه کردن به آمریکایی‌ها و اروپایی‌ها به عنوان کسانی که می‌توانند اقتصاد ایران را نجات دهند، تمام توان خود را بگذارد از تولیدکنندگان داخلی حمایت کند و با تقویت اقتصاد از داخل، به معیشت مردم کمک کند.
*عضو شورای مرکزی دانشکده اقتصاد دانشگاه علامه طباطبائی (ره)