به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» حدیث روزبهانی*// دولت مردمی این روزها با شعار مواجهه میدانی با مشکلات و معضلات عموم مردم ، علم عدالت خواهی و رفع تبعیض را برافراشته و بر خلاف دولت قبل ، از درد جامعه تا حد قابل توجهی آگاه است . حال در این میان ، پس از حواشی و فراز و نشیب های بی وقفه ، وزیر آموزش و پرورش به انتصاب می رسد اما آن طور که باید و شاید بر این شعار و رویکرد پیش روی دولت ، جامه ی عمل نمیپوشاند.
ماجرا از آنجایی آغاز شد که به عنوان جامعه فرهنگی کشور ، از جناب وزیر دعوت به عمل آوردیم تا در جمع معلمان به دغدغه ها و مسائلی که بخش ثابتی از زندگی این قشر شریف و محترم شده ، گوش فرا دهند و به بی پشتوانگی و بی حمایتی های نازل شده بر سر آنان، پایان دهند ، اما این ماجرا آنطور که باید و شاید پیش نرفت و پرونده اش همچنان روی میز مطالبه کنندگان و مسئله محوران این حیطه ، باز است.
یقیناً تا درد را ندانیم ، اوقات خود را میان دردمندان سپری نکنیم ، درمان را نخواهیم یافت . تعریف و تمجید شنیدن های برفمباری و بی هدف تا به حال نه عزت بخشیده و نه به عرش رسانیده . تنها و تنها طاقت گلایه شنیدن را از انسان سلب می کند و اوضاع را بر خلاف آنچه که تا کنون پیش رفته ، میچرخاند ...
نوک پیکان دلخوری ها و گلایه مندی های ما صرفاً جناب وزیر را نشانه نمی‌گیرد ، کادر اجرایی این جلسه و مسئولین محترمی که تعداد انگشت شماری از دانشجویانِ منطبق بر معیارهای خاص خود را در نشست حاضر نمودند و سخنان و کلام فرمایشی و دستوری خود را به زبان و قلم آنها تحمیل نمودند ، مورد انتقاد و اعتراض جامعه دانشجو معلمی قرار می دهیم. ایشان در حقیقت فرصت‌سوزی نموده و حق اظهار انتقادات و ارائه راهکارهای به جا و موثر را از بدنه این جامعه مهم و تاثیرگذار ، دریغ نموده اند .
انتظار میرود که اکنون پاسخگوی این قشر باشند و از ناگفته هایی که نباید ساکت می ماند ، بگویند و بگویند و بگویند ...