به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ شورای تبیین مواضع بسیج دانشجویی دانشگاه فرهنگیان خطاب به رئیس جمهور در رابطه با وعده‌های نافرجام در آموزش و پرورش و دانشگاه فرهنگیان نامه‌ای نوشت.
متن این نامه به شرح زیر است:
با سلام و صلوات بر محمد (ص) و آل محمد (ص) و با عنایت به جایگاه بی بدیل نظام جامع تربیت معلّم در منظومه فکری انقلاب اسلامی به عنوان شریان اصلیِ فرایند توسعه منابع انسانی در آموزش و پرورش، بار دیگر و به رسم هرساله، ضرورت اولویت دهی به مجموعه مسائلی که از بدو تاسیس دانشگاه فرهنگیان، در این عرصه ریشه دوانده و محصور در وعده‌های تحقق نیافته نسل‌های متمادی مسئولین شده است، بیش از پیش احساس و ادراک میشود.
جناب آقای رئیسی؛
به رغم وعده‌هایی که سال گذشته مورخ ۲۵ مهرماه ۱۴۰۱، در وزارت آموزش و پرورش به عنوان راهکار‌های گذار از مسائلی همچون محدودیت فضای فیزیکی این دانشگاه و مشکلات عدیده خوابگاهی و رفاهی، اصلاح ضعف‌های ساختاری و ارتقاء کیفیت ارائه خدمات در این دانشگاه راهبردی عنوان نمودید، امروز پس از آغاز سال تحصیلی جدید، همچنان شاهد تداوم شرایط سابق و استمرار ضعف‌ها و کاستی‌های ساختاری این دانشگاه هستیم که در کنار مابقی معضلات لاینحل آن، اسباب نارضایتی بیش از پیش دانشجومعلمان را فراهم آورده است.
من جمله این وعده‌های نافرجام، تخصیص یافتن تعدادی از واحد‌های بلااستفاده دانشگاه‌های پیام نور و جامع علمی و کاربردی به مراکز تربیت معلم سطح کشور بود که با فقدان بی سابقه فضای آموزشی و خوابگاهی برای قریب به ۴۰ هزار دانشجومعلم و فرسودگی بیش از ۷۰ درصدی بافت بسیاری از مراکز و صدور کد تخریب برای آن ها، مواجه است.
آقای رئیسی؛
ارتقاء کمّی و کیفی دانشگاه فرهنگیان، باید در صدر اولویت‌های ریاست هیئت امنای این دانشگاه قرار گیرد، اما مع الاسف به رسم دیرباز، تنها به طرح مجموعه‌ای از وعده‌های انتزاعی بسنده میشود و در میدان عمل، گام رو به جلویی طی نمیشود.
ریاست محترم جمهور؛
طی پانزده روز آینده، باید جمعیت قابل توجهی از نو ورودی‌ها را با اقلّ آمادگی از بُعد زیرساختی و شرایط فیزیکی در این دانشگاه پذیرا باشیم که در تنزل اعتبار، منزلت و طبیعتاً کیفیت خروجی آن تاثیر به سزایی خواهد داشت؛ لذا مقتضی است، بار دیگر به مرور حرف‌های بر زمین مانده پرداخته و در اسرع وقت، وعده‌ها را جامه عمل بپوشانید تا بیش از این شاهد سکون و رخوت در حداقلی‌ترین مسائل سطح دانشگاه نباشیم که بدون شک، در خور شان و منزلت مقام معلّم نیست.