به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» یادداشت از علی کردانی///* به‌نظر می‌رسد که در ادبیات انقلابی با چالشی به‌نام کنشگری ارتجالی مواجه شده‌ایم.
ادبیات انقلابی رسالت خود را تأثیرگذاری و تبیین معرفی کرده است و در این راستا از مقوله سرعت استفاده می‌کند. سرعت در مواجهه با رویدادهای داخلی و خارجی جهان اسلام و سیاست؛ اما از بد ماجرا چنین سرعتی ما را از جست‌وجوگری و صبر در تحلیل فراری داده است و به همین‌دلیل با درنظر نگرفتن تمام ابعاد، به‌دنبال نوشتن و تأثیرگذاری هستیم. غافل از آن‌که در جهانی هوشمند زندگی می‌کنیم. دنیایی که می‌بیند و اگر درست نگوییم به ما می‌خندد. البته منظور از نقد سرعت در اینجا، نقد روایت اول نیست.
در جریان حمله حماس برخی تحلیل‌ها جز احساسات، بُعد دیگری نداشت. البته منکر جنگ‌ها و مانورهای رسانه‌ای نیستیم؛ اما منطق «فقط احساسات» به‌تنهایی پیش‌برنده نیست.
از ویژگی‌های رهبر انقلاب، صبر استراتژیک است. در برخی جریان‌های اجتماعی و بین‌المللی، اشکال می‌کردند که چرا رهبری در فلان قضیه موضع نگرفت؟ درصورتی‌که صبرِ برای تحلیل، تا روشن‌شدن ابعاد گسترده یک جریان، به‌ویژه جریان‌های پیچیده و لایه‌دار اجتماعی، استراتژی عقلانی است.
در دنیای نوشتن و کنشگری رسانه‌ای، سرعت مقوله‌ای ناگزیر است؛ اما سرعت و احساس تکلیف، بهانه خوبی برای ادبیات ارتجالی نیستند. ادبیاتی که در آن فقدان داده موج می‌زند، موجی ایجاد نمی‌کند.