به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در حالی که هزینه‌های سرسام‌آور اسکان، تغذیه، حمل و نقل و مواردی همچون خرید کتاب و سایر خرج‌های ریز و درشت روزمره دانشجویی، شب و روزهای سختی را برای دانشجویانی که منبع درآمدی ندارند و چندان هم دست به جیب خانواده‌های‌شان نیستند، پدید آورده است.
حالا در چنین شرایطی لیست هزینه‌های خدمات دانشجویی دانشگاه‌ها نیز می‌تواند چشم تعجب دانشجویان را از حدقه بیرون بیاورد! هزینه‌هایی که قرار است بابت پاکت نامه یا صدور کارنامه و مواردی از این دست، از دانشجویان گرفته شوند!
جدول نمونه‌ای از هزینه‌های تراشی‌های یک دانشگاه برای دانشجویان
حتی اگر به گذشته هم برگردیم، بازی‌های کلامی با درصدها و ارقام و مقایسه آن با نرخ تورم کشوری، ترفند تازه‌ای نیست و همه ساله دلیل افزایش قیمت هماهنگی با نرخ تورم اعلام می‌شود. گویی دانشجویان به مثابه کارمندانی حقوق بگیر هستند که حقوق آن‌ها نیز همپا با نرخ تورم بالا می‌رود. اما این افزایش قیمت‌ها در حالی صورت می‌گیرد که مبلغ وام‌های تحصیلی و حقوق کارهای دانشجویی مدت‌هاست که افزایش چندانی نداشته و با درصد اندکی افزایش، پاشنه همچنان بر روی همان قیمت‌ها می‌چرخد!
به بیانی دیگر؛ وزارتخانه فقط در دریافتی‌های خود نرخ تورم را لحاظ می‌کند و در مواردی که پای دریافتی دانشجو در میان باشد خبری از اعمال نرخ تورم نیست.
برای مثال قیمت غذا در طول چند سال اخیر بیش از 6 برابر افزایش پیدا کرده است ولی میزان وام های دانشجویی درصد اندکی افزایش پیدا کرده است. (هر وعده غذایی از 175 تومان در سال 90 به 1100 تومان در سال 95 افزایش قیمت پیدا کرده است!(
این افزایش مداوم قیمت ها در طی سالیان متمادی در شرایطی بوده که هیچ بهبود کیفی نه در مورد تغذیه نه در مورد اسکان دیده نشده و حتی در برخی موارد وضع بدتر هم شده است. هر چند که اگر بهبود کیفی هم وجود داشت باز هم نمی توانست افزایش قیمت ها را توجیه کند.
در این میان، لیست هزینه خدمات دانشجویی که معمولا، دانشجویان از نحوه ارائه آن توسط کارمندان دانشگاه نیز راضی نیستند هم در نوع خودش جالب است. کارمندانی که تا پیش از این، برای صدور یک گواهی اشتغال به تحصیل یا صدور کارنامه و یا خدمات دانشجویی دیگر، دانشجو را راهی راهروهای پر پیچ و خم ادارات مرکزی و طبقاتی که غالبا آسانسورش مخصوص استفاده اساتید و کارمندان است می‌کنند، حالا قرار است برای این زحمات بی دریغ، هزینه هم دریافت کنند!
در مسائل رفاهی نیز به همین سبک و برای مثال خوابگاهی که ده سال است مورد استفاده قرار می‌گیرد و فرسوده شده، باید تعمیر و مرمت شود اما نباید هزینه های آن را دانشجو پرداخت کند.
یکی از جملاتی که به کرات، مسئولین در توجیه این افزایش ها به کار می‌برند این است که میزان وام دانشجویی افزایش پیدا کرده است!
نکته اول اینکه به هیچ عنوان افزایش ناچیز وام دانشجویی جبران کننده رشد تصاعدی مخارج دانشجویان نیست، نکته دوم در این خصوص این است که وام دانشجویی هم دوباره از جیب دانشجو است؛ چرا که تا ریال آخر آن را در هنگام فارغ التحصیلی باید پرداخت کند. وامی پرداخت می‌شود و دانشجو همان را به دولت باز میگرداند اما مقروض باقی می ماند.
با این همه اما بعد از اجرایی شدن اجباری قانون سنوات در دانشگاه‌های سراسر کشور و نهادن مسئولیت تصمیم‌گیری برای دریافت هزینه‌های مالی و خدماتی و سنواتی دانشجویان به عهده شورای آموزشی و دانشجویی دانشگاه‌ها، دیگر جای نگرانی برای مسئولین اموزش عالی برای تامین منابع مالی دانشگاه‌ها باشد. دانشگاهی که به تدریج باید برای تحصیل در آن، پول خرج کرد و مدرک گرفت و چه نگرانی از اینکه دانشجویان پرداخت می‌کنند و چاله‌های اقتصادی دانشگاه پر می‌شود!
