به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از مشرق، حال و هوای این روزهای کرمانشاه هرچند غریب نیست و در هشت سال دفاع مقدس نیز بمباران‌های پی‌درپی خانواده‌های بسیاری را داغدار کرد اما زندگی زیر آوار و عزیزان از دست رفته این روزها در استان کرمانشاه نیز روایتی دیگر دارد.
چهار روز از فاجعه زلزله ۷.۳ ریشتری استان کرمانشاه و داغدار شدن ملت ایران می‌گذرد و به گفته مسئولان از همان لحظات اولیه وقوع زلزله برنامه‌ریزی‌های لازم برای کمک‌رسانی انجام شده است اما با گذشت این مدت هنوز تعداد زیادی از هموطنان شب‌ها و روزها را بدون چادر و کوچکترین امکاناتی و تنها با روشن کردن آتش می‌گذرانند.
این در حالی است که کمک‌های مردمی از سراسر کشور برای همگان آشکار است و گویی تنها امید زلزله‌زدگان بعد خداوند به مردم نوع‌دوست است که با کمال صداقت کمک‌های خود را روانه مناطق زلزله‌زده می‌کنند و گاهی خود نیز برای همدردی به این مناطق مراجعه می‌کنند و این موضوع به طور قطع تسکینی بر آلام زلزله‌زدگان است.
در این میان برخی از روستاهای مناطق زلزله‌زده به دلایل مختلف مورد بی‌توجهی قرار گرفته‌اند و تنها سپاه پاسداران با حفظ کرامت انسانی این مناطق را تحت پوشش قرار داده و براساس گفته مسئولان سپاه تا پایان شب گذشته سه چهارم روستاها از امکانات اولیه برخوردار شدند و این در حالی است که بیشتر روستا به صورت صددرصد دچار خسارت شده‌اند.
روستای سراب ذهاب یکی از روستاهای صددرصد تخریب شده شهرستان سرپل‌ذهاب است که مردم آن تنها به کمک‌های مردمی امید دارند و یکی از اهالی این روستا می‌گوید: این روستا دارای ۷۰ تا ۸۰ خانوار است و تنها سه چادر از طریق بالگرد هلال احمر برای ما آوردند که سبب دعوا در روستا شد و ای کاش همین سه چادر هم نمی‌آوردند.
س. ا عنوان کرد: تاکنون تنها کمک‌های مردمی به داد ما رسیده و اگر این کمک‌ها هم نبود تا الان جان خود را از دست داده بودیم و اوضاع بدتر از این می‌شد و وقتی به داد ما رسیدند که گاز و غذا و امکانات اولیه را نداشتیم.
وی با اشاره به اینکه ما از دولت انتظار داریم که به نیازهای ما توجه کنند گفت: ما اکنون به شدت به کانکس، چادر، نایلون، سرویس بهداشتی و وسایل گرمایشی نیاز داریم.
وی افزود: این منطقه هشت سال برای نظام جنگیده و شهدای و جانبازان بسیاری دارد بنابراین حداقل به حرمت خون شهدا به داد ما برسید.
در این میان فرد دیگری که زن و بچه خود را در زلزله از دست داده بود داد و فریاد را با گریه همراه کرده بود و فریاد می‌زد که من دیگر چیزی برای از دست دادن ندارم شما را به خدا قسم می‌دهم به این مردم مظلوم کمک کنید و پیرمردی را نشان داد که در حال گریه کردن در غم از دست دادن خانواده و زندگی خود بود و درخواست کمک به آن را داشت.
وی افزود: ما فقط از مسئولان چادر خواستیم، چطور اسم خود را رئیس می‌گذارید؟
آنچه که مشخص است این است که کمک‌های مردمی برای زلزله‌زدگان بسیار زیاد و قابل تحسین است اما نحوه توزیع آن دارای مشکلات بسیاری است که تاکنون افراد بسیاری بعد از چهار روز هنوز از داشتن چادر محروم هستند.
