به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از میزان، با گسترش روز افزون فناوری‌های دیجیتال گاهی حریم خصوصی اشخاص تحت‌تاثیر قرار می‌گیرد.
امروزه بسیاری از اطلاعات شخصی، خانوادگی، شغلی و … در وسایل الکترونیکی مثل گوشی موبایل، تبلت، رایانه و… نگهداری می‌شود که دسترسی سایر افراد به این اطلاعات مصداق نقض حریم خصوصی افراد به‌حساب می‌آید؛ لذا قانون‌گذار در سال ۱۳۸۸ قانونی به نام «قانون جرایم رایانه‌ای» تصویب کرد که در ماده ۱ آن از حق محرمانگی داده‌ها حمایت کرد.
ماده ۱ قانون جرایم رایانه‌ای بیان می‌دارد: «هرکس به‌طور غیرمجاز به داده‌ها یا سامانه‌های رایانه‌ای یا مخابراتی که به وسیله تدابیر امنیتی حفاظت شده است دسترسی یابد به حبس از نود و یک روز تا یک سال یا جزای نقدی از پنج میلیون ریال تا بیست میلیون ریال یا هر دو مجازات محکوم خواهد شد»
همانطور که مشاهده می‌کنید قانون‌گذار دسترسی غیرمجاز به سامانه رایانه‌ای یا مخابراتی یا داده‌ها را در صورت وجود شرایط زیر جرم می‌داند:
۱. این دسترسی بدون اجازه شخص باشد؛ بنابراین درمواردی‌که خود شخص، اذن به مشاهده داده یا ورود به سامانه را می‌دهد، جرمی رخ نمی‌دهد.
۲. داده‌ها یا سامانه برخوردار از تدابیر امنیتی باشند، چرا که حمایت قانونی شامل افرادی می‌شود که خودشان حداقلی از امنیت را برای حریم خصوصی‌شان قائل‌اند؛ برای مثال اگر سامانه مدنظر گوشی همراه یا رایانه شخصی است، دارای رمز عبور باشد که مرتکب با گذر از این تدابیر امنیتی مجرم شناخته خواهد شد.
این ماده به‌طور گسترده هم شامل زمانی می‌شود که شخصی در دنیای واقعی رمز عبور شما را به‌نحوی بشکند و به اطلاعات سامانه دسترسی پیدا کند و هم زمانی‌که در فضای مجازی از طرقی مثل هک و عبور از تدابیر امنیتی‌تان به اطلاعات دسترسی پیدا کند. حال گذر از این تدابیر امنیتی می‌تواند از طرق مختلف صورت‌بگیرد؛ چه به‌صورت فنی و با استفاده از نرم‌افزار، چه به‌صورت غیر فنی مثل فریب‌دادن شخص برای در اختیار گذاشتن نام کاربری و رمز عبور که قانون‌گذار بین این دو مورد تفاوتی قائل نشده‌است.
همانطورکه از ماده فوق پیداست، هم دسترسی به سامانه و هم دسترسی به داده‌ها (در صورت وجود سایر شرایط) جرم می‌باشد؛ بنابراین اگر فردی از تدابیر امنیتی شما عبور کند و وارد سیستم شود، حتی بدون اینکه اطلاعاتی را مشاهده کند، عمل وی جرم و قابل مجازات می‌باشد.
