به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ سکوت طولانی مدت تشکل های اصلاح طلب در نهایت با نامه ای خطاب به حسن روحانی در انتقاد به موانع موجود برای تشکیل اتحادیه تادا شکست. این تشکل های دانشجویی که در زمان انتخابات نقش پیاده نظام جریان اطلاح طلب در دانشگاه را بر عهده داشتند حال با نزدیک شدن به سال های پایانی دولت به دنبال منافعی هستند که می بایست از طریق پیروزی روحانی در انتخابات کسب می کردند اما تا کنون دولت نه تنها کمکی به آنها نکرده است بلکه روز به روز در حال فاصله گذاری خود با این تشکل ها است.
ماجرای تصویب تشکل دانشجویی با عنوان تشکل های اسلامی دانشجویان ایران که به تادا معروف شد به بعد از انتخابات ریاست جمهوری 96 باز می گردد، زمانی که جمعی از تشکل های اصلاح طلب نزدیک به دولت سعی کردند تا با تشکیل اتحادیه دانشجویی تاثیر خود را بر فضای دانشگاهی حفظ کنند. اما این اتحادیه نتوانست نظر مخالفان و حتی نمایندگان دولتی از جمله وزرای علوم و بهداشت را نیز جلب کند. هر چند حسن روحانی در روز دانشجوی همان سال در اقدامی عجیب در پاسخ به انتقادات تشکل های اصلاح طلب در عدم صدور مجوز برای فعالیت این تشکل ها گفت:« در مورد اتحادیه ای که شما طلب کردید، از وزرا سوال کردم، وزرا گفتند در جلسه ما رای دادیم و یک نفر رای نداده است، من به آقای غلامی تاکید کردم اتحادیه تادا سریع تر شکل بگیرد.» اما به نظر می رسد این جمله تنها برای همان جمع و همان زمان بوده است چرا که با توجه به متن بیانیه اخیر که در آن از «لغو دعوت از تشکل‌های دانشجویی در مراسم افطاری ریاست جمهوری، و نیز عدم حضور نمایندۀ تشکل‌های اصلاح طلب و تحول خواه در تریبون‌های رسمی از جمله برنامه‌های مناسبتی» صحبت شده است نشان دهنده آن است که دولت دیگر نیازی به حضور این تشکل ها در صحنه های سیاسی خود ندارد و حال این خود دولت است که اقدام به حذف این تشکل های دانشجویی از مراسمات کرده است.
هر چند دولت به خاطر ظاهر سازی نیز بارها سعی کرده است تا با صحبت از امنیتی شدن دانشگاه ها از فشارها برای تمکین به خواسته های این گروه ها فرار کند اما آش آنقدر شور شده است که تشکل های اصلاح طلب نیز نه نهاد های بیرونی بلکه دولت را مقصر برخوردها و البته عدم مجوزها می دانند همین موضوع باعث شده تا بخشی از این بیانیه به موضوع دورویی دولت در برخورد با تشکل های دانمشجویی نوشته شود در این بخش آمده است:« مع الاسف قاطبه‌ی وزرا و مدیران آموزش عالی با مماشات، ترس و دورویی و به کارگیری سیاست‌های غیراخلاقی و غیرقانونی، پا در مسیری گذاشته‌اند که جز اضمحلال تشکل‌های دیرپا و وزین دانشجویی نتیجه‌ای در پی نخواهد داشت. از نگاه این مدیران، فعالیت تشکل‌های اصلاح طلب دردسر ساز است و لذا به بهانه‌هایی چون دخالت نهادهای خارج از دانشگاه، کمبود بودجه، درگیر ساختن دانشجو در بروکراسی فشل اداری و یا با تنگ نظری و محافظه‌کاری شدید بر سر راه تشکل‌های دانشجویی مانع تراشی می‌نمایند.»
بیشتر بخوانید: دانشگاه امن، گروگان دولت
همین رفتارهای دولت باعث شده است تا تشکل های اصلاح طلب نسبت به رفتارهای دولت گیج شده و بنویسند: «گرچه نقدهای فراوانی به عملکرد دولت جنابعالی وارد است، ولی آنچه برای ما قابل فهم نیست، جفایی است که دولتمردان شما در حق تشکل‌های دانشجویی روا داشته‌اند.» هر چند لحن این تشکل ها نشان دهنده آن است که این افراد خواهان برخوردهای دور از سیکل معمول قانونی هستند اما حقیقت آن است که دولت خود چنین توقعاتی را برای این دانشجویان به وجود اورده است. جملات رئیس جمهور در مورد دانشگاه امن، درخواست برای تشکیل تادا و ... توقعات دانشجویان اصلاح طلب را افزایش داده است.
هر دو نگران
شاید یکی از نکات کلیدی این بیانیه یکی از جملات پایانی آن با عنوان «دیگر صبر ما به پایان رسیده است» باشد. به نظر می رسد هم دولت و هم تشکل های اصلاح طلب در حال عبور از یک دیگر هستند رفتارهای اخیر دولت نسبت به عدم دعوت از حامیان سابق خود و فاصله گیری با دولت و دعوت از وزرای مستعفی و خارج شده از کادر دولت توسط این تشکل ها و در نهایت این بیانیه که آن را می توان گلایه نامه ای از دولت در عدم پایبندی دولت به شعارهایش برای حامیانش دانست، همه نشان دهنده آن است که هر دو طرف این ماجرا با چشمی نگران به طرف مقابل نگاه می کند. شاید دولت به دنبال اتفاقات دی سال گذشته و به دنبال انکه سعی کند به هر بهانه ای جو دانشگاه را آرام نگه دارد سعی می کند از دادن مجوز به این تشکل ها خودداری کند که این موضوع البته با عدم نیاز دولت به پیاده نظامی برای انتخابات همخوانی هم دارد.
از طرفی دیگر تشکل های اصلاح طلب که بیشتر آنها با توجه به نیاز دولت برای به دست گرفتن جو دانشگاه ها درسال های اول دولت روحانی به وجود آمدند و نقش تشکل های دولتی دانشجویی را داشتند اکنون با مشکل مجوز و البته ارتباط با بدنه دانشجویی روبرو هستند و سعی می کنند تا در این دو سال در نهایت با محکم کردن پای خود به عنوان یک اتحادیه دانشجویی از زیر دست بودن دولت خارج شده و خود سرنوشت شان را به دست بگیرند. آنچه مشخص است آن است که هر روز که از عمر دولت سپری می شود فاصله این دو گروه نیز افزایش پیدا می کند و به نظر می رسد باید منتظر واکنش های تندتری از طرف دانشجویان نسبت به بی اقدامی دولت باشیم.
*گزارش از امین خلیق
