تشییع و خاکسپاری این شهدا در دانشگاه شیراز از خاطرم عبور میکند. چه جمعیت عظیمی بود و همه به عشق شهدا این بالا جمع شده بودند. تابوت شهدا مثل مروارید میدرخشید، مرواریدی که هرکسی میخواست تکه ای از صدفی باشد که احاطه شان کرده و برای همین همه دست دراز میکردند سوی تابوت. مگر نه اینکه راه شهدا راه حسین علیه السلام بود؟ حب الحسین یجمعنا، پس حب حسین بود که ان همه جمعیت را گرد هم اورده بود. حالاا امروز هم، قبور شهدا مثل مرواریدی وسط جمعیت می درخشد و انگار همه میخواهند دستشان را به این قبور مطهر برسانند.
معنی انقلاب دگرگونی لحظه ای و عمیق میشود؟ اگر این معنا را در نظر داشته باشیم، توی چهره هر کسی که نگاه میکنم، یک انقلاب میبینم! این بالا همه منقلب شده اند! ۲۱۰ انقلاب را میشود اینجا دید. خواندن زیارت عاشورا پیش شهدا به تنهایی ادم را زیر و رو میکند، حالا فکر کن عازم کربلا هم باشی، دیگر میشود نور علا نور و همان انقلابی که گفتم! تازه به همه اینها این مورد را هم اضافه کنید که حداقل نیمی از بچه های کاروان، زیارت اولی هستند!
مداح میخوهد بند اخر زیارت عاشورا را بخواند و همه سجده میکنیم. و ثبت لی قدم صدق عندک مع الحسین و اصحاب الحسین. چقدر زیبا و چقدر عمیق. دقیقا حرف دل من است و مطمینا بقیه کاروان. توی دلم ضجه میزنم و میگویم اقاجان و لاتکلنی نفسی طرفه عینی ابدا. به حال خودم رهام نکن. میگویم اقاجان،سختی های قدم گذاشتن در راه را دوست دارم اما اگر کم بیاورم و منحرف بشوم و جا بمانم و پا پس بکشم چه؟
گفتم که کاروان دانشجویی هست. پدر و مادر یا اشنایان برخی ها برای بدرقه شان امده است. زیارت که تمام میشود و همه راه می افتیم به سمت اتوبوس، بازار بغل و بوسه هم داغ میشود. گریه های خانم مسنی توجهم را جلب میکند. همینطور که اشک میریزد، سه دختر خانم جوان را در اغوش میگیرید و بوسه باران میکند. وداع اقاپسرها هم دیدنی است. برخی ها مشکل سربازی داشته اند و برای همین نتوانسته اند خودشان را به کاروان ما برسانند و حالا دوستانشان که عازم هستند را در اغوش میگیرند و با حزن درداوری خداحافظی میکنند. حالا داریم از شیب خاکریز حرم شهدا پایین میرویم. اتوبوس ها جلوی خاکریز منتظرند. زیر لب زمزمه میکنم: جاده و اسب مهیاست،بیا تا برویم ؛کربلا منتظر ماست بیا تا برویم.
به خروجی دانشگاه که میرسیم خانمی سراسیمه سراغ کاروان کربلا را میگیرد. تعجب میکنم که چه شده است. مسئول کاروان میگیود بفرمایید خانم، در خدمتم. انگار ذوق توی چشم های خانم برق میزند. اشاره به یک وانت با بار میکند. فضولی ام گل میکند و نزدیکتر میروم تا از ماجرا بیشتر بدانم. نیم ساعت قبل از دیدن همین وانت تعجب کرده بودم. بارِ سیب داشت و به حالت وانت های میوه فروش گوشه ای کنار زده بود. تعجب کردم از اینکه چنین چیزی را توی محیط دانشگاه میبینم.
حالا ان خانم نزدیک وانت شده بود و چند جعبه سیب را تحویل مسیول کاوران داد و رفت. میگفت نذر دارم. حالا هم توی اتوبوس نشسته ایم به سمت مرز میرویم. هنوز به پلیس راه شیراز نرسیده به تور یک موکب خوردیم که مطابق مشی موکب داران اصرار میکرد همه پیاده شویم تا از ما پذیرایی کنند. هرچع گفتیم عجله داریم هم فایده نداشت.
