تیمی از پژوهشگران دانشگاه پرینستون موفق به ساخت برنامه موبایلی شده‌اند که حتا با خاموش بودن موقعیت‌یاب جهانی باز هم می‌تواند سرعت حرکت، مسیر تردد و حتا نوع وسیله نقلیه‌ای که از آن استفاده می‌کنید را تشخیص دهد. این برنامه 2000 خطی اطلاعات موردنیاز را از حس‌گرهای فشارسنج، مغناطیس‌سنج و شتاب‌سنجی که درون گوشی‌های هوشمند قرار دارد به دست آورده و بدون آن‌که به مجوز خاصی نیاز داشته باشد به راحتی موقعیت مکانی شما را تشخیص می‌دهد. برنامه کاربردی فوق قادر است آدرس آی‌پی دستگاه شما، زمان منطقه‌ای و وضعیت شبکه (وای‌فای یا اینترنت موبایلی) را تشخیص دهد. حس‌گرهایی که به آن‌ها اشاره شد به خوبی می‌توانند سرعت یک شخص را تشخیص داده و حتا قادر هستند تغییر مسیر یک فرد را نیز شناسایی کنند. به‌طور مثال اگر به آرامی در حال راه رفتن باشید به معنای آن است که در حال قدم‌زدن هستید. اگر سریع‌تر قدم بردارید و تغییرات شما نسبت به محور مختصات حول 90 درجه باشد به معنای آن است که شما در حال رانندگی هستید. اگر سرعت شما بیش از اندازه زیاد باشد آن‌گاه شما سوار بر هواپیما و قطار هستید. جالب آن‌که این برنامه از طریق سرعت هوا و فشار هوا به راحتی قادر است تفاوت میان دو مکان را تشخیص دهد. نکته جالب توجهی که وجود دارد این است که برنامه یاد شده از طریق حس‌گر شتاب‌سنج سرعت شما را بررسی می‌کند، از طریق حس‌گر مغناطیس‌سنج موقعیت جغرافیایی شما را مشخص می‌کند که به کدام سمت در حال حرکت هستید (به‌طور مثال شمال) و حس‌گر فشارسنج نیز میزان فشار منطقه‌ای را محاسبه می‌کند که در چه قاره یا کشوری هستید. زمانی که اطلاعات یاد شده جمع‌آوری شد با داده‌هایی که در بانک‌های اطلاعات عمومی همچون US Geological Survey Maps، The Weather Channel و Google Maps قرار دارند مورد بررسی قرار می‌گیرد.
زمانی که این فرآیند تطابق کامل شد، آن‌گاه این برنامه کاربردی به شکل دقیقی پیش‌بینی می‌کند که شما در چه مکانی قرار دارید، از چه وسیله‌ای استفاده می‌کنید و در حال حرکت به کجا هستید. این فرآیند تا به آن‌جا ادامه پیدا می‌کند که نرخ خطای آن به صفر برسد. با توجه به این‌که منطقه زمانی و ساعت روی اکثر گوشی‌ها به درستی تنظیم می‌شود در نتیجه تمامی اطلاعات با این فاکتور هماهنگ می‌شوند و به این شکل موقعیت شما بدون نیاز به GPS کشف می‌شود. پژوهشگران این دانشگاه اعلام کرده‌اند که در حالت عادی کاربران کار زیادی در این خصوص نمی‌توانند انجام دهند. به ویژه آن‌که برای انجام چنین کاری 2000 خط کد را به راحتی می‌توان درون ده‌ها هزار خط کد پنهان کرد. در نتیجه برنامه‌های مختلفی که روی دستگاه‌های اندرویدی نصب می‌شود ممکن است از چنین سازوکارهایی به دور از چشم کاربران استفاده کنند. پژوهشگران این تیم تحقیقاتی پیشنهاد داده‌اند که گوگل بهتر است در زمینه دسترسی برنامه‌ها به حس‌گرهای داخلی گوشی‌های هوشمند تدابیر سخت‌گیرانه‌تری را اتخاذ کند تا هر برنامه‌ای موفق نشود بدون اطلاع کاربر به مولفه‌های کلیدی گوشی هوشمند او دسترسی پیدا کند.
