دانشگاه تهران سال هاست ادعا می کند که بیش از پنجاه درصد از خوابگاه های متأهلی کشور متعلق به این دانشگاه است و اتفاقا به خاطر همین امر است که بسیاری از رتبه های برتر متأهل، به امید داشتن خوابگاه و مکاناتِ درخور زندگیِ متأهلی، این دانشگاه را برای ادامۀ تحصیل برمی گزینند؛ اما پس از ورود به این دانشگاه با فضا و محیط دیگری مواجه می شوند که پذیرشش برای آن ها سخت و ناگوار است، اتفاقی که در دانشگاه تهران برای خیلی از دانشجویان رخ داده است. انتقادِ دانشجویان متأهل از وضعیت خود باعث شد تا برای تهیۀ گزارشی میدانی به سراغِ یکی از خوابگاه های متأهلینِ دانشگاه برویم. مقصد، خوابگاهِ متأهلین جلال آل احمد بود که در آنجا، آقای سلام قادری، نمایندۀ شورایِ صنفیِ خوابگاه های متأهلین از ما استقبال کرد.
عکس از هدی کرمی
در شروع گزارش خود برای مشاهدۀ وضعیت سالن های مطالعۀ مجتمع خوابگاهی جلال، به زیرزمینی هدایت شدیم که خود به چندین اتاق کوچک تقسیم می شد. در واقع راهرویی را پیشِ روی خود می دیدیم که به همه چیز شباهت داشت جز مکانی برای مطالعۀ دانشجویانِ بهترین دانشگاه کشور و نماد آموزش عالی ایران. وقتی شروع به شمارش میز و صندلی های سالنِ مطالعه کردیم، متوجه شدیم مجتمعی که در آن بیش از 160 خانواده سکونت دارند، تعداد میزهای مطالعۀ آن به 15 عدد هم نمی رسد. البته باز هم جای شکرش باقی بود که همین ها هم وجود داشت و مثل اتاقِ سایت فاتحۀ آن را نخوانده بودند و حلوایش را در جشنواره ها و همایش های متعدد و مضحکِ دانشگاه برتر کشور نخورده بودند. البته از سرلطف و احتمالا از سر اشتباه مسئولین اتاقی هم تحتِ عنوانِ اتاقِ لپتاپ وجود داشت که...
سروته آن در هشت میز خلاصه میشد. انگار نه انگار که اکثر دانشجویان ساکن این خوابگاه در مقطع ارشد و دکتری هستند و نیاز به فضایی برای انجام پروژه های تحقیقی خود دارند. وضعیت سرویس بهداشتی و سیستم تهیه هوای این سالن هم حکایتی داشت که فقط با دیدنش با چشم خود می توانید وضعیت آن را درک کنید.
عکس از هدی کرمی
شاید اصلی ترین وظیفه دانشگاه در برابر جامعه، ترویج علم آموزی و گسترش دانش در سطح جامعه باشد، حال آنکه نمی دانم این وظیفه چطور قرار است با پانزده میز مطالعه از طرف مسئولین دانشگاه تهران انجام شود! آیا ریاست دانشگاه یا معاونین ایشان برای سفرهایی هم که می روند اینگونه خرج می کنند یا قناعتشان در بیت المال فقط برای دانشجویان است؟ به هر حال بلیط درجه یک و هتل های مجلل خارجی، عاشقان خدمت به دانشجویان را در برخی مواقع شیفته خود می کند.
از بحث سفر و بزم برخی مسئولین که بگذریم، چیزی خوشتر از گفتن درد دانشجویانی نیست که کودکان شان در خوابگاه جلال، فضایی به اندازه یک اتاق دوازده متری هم برای بازی و سرگرمی ندارند. اتاقی که تحت عنوان مهد کودک مجتمع دیدیم، دخمه ای بود با دو تکه کف پوش و نقاشی یک عروس به دیوار اتاق، که لبخند می زد. لبخندی که در واقع وزخندی به شعارهای مسئولین دانشگاه بود. تا آنجایی که سواد تاریخی ام قد می دهد، تناه مجتمع های مسکونی ای که مکانی برای تفریح کودکان در دوران معاصر نداشته اند، اردوگاه های یهودیان در آلمان نازی بوده است. به نظر می رسد با صحبت هایی که در سطور بالا شد، توصیف وضعیت نمازخانه این مجتمع تکراری بیهوده باشد، چرا که وضعیت آنا نیز بهتر از دو ورد قبلی نبود و آسمان آنجا نیز به همان رنگ بود.
عکس از هدی کرمی
در ادامه گزارش خود، وقتی خواستیم در مجتمع چرخی بزنیم و اوضاع و احوال اتاق ها را ببینیم، متوجه شدیم ساختمان های این مجتمع، هیچکدام شان دستگاهی تحت عنوان آسانسور ندارند و ما با چهار ساختمان چهار طبقه مواجه هستیم که فاقد این وسیله تسهیل گر هستند. دستگاهی که ساختمان های قدیمی این مجتمع، با تمام مشکلاتشان فضای مناسب برای نصب آن را داشته اند؛ اما تاکنون اراده ای برای این کار وجود نداشته است. انگار تفکر مدیران این بخش، از سنگ های کف این ساختمان ها هم قدیمی تر است و هنوز با این دستگاه آشنایی ندارند. البته این جمود فکری و تحجر مدیریتی فقط در رابطه با مسائل دانشجویان صدق می کند، نداشتن بودجه، پیراهن عثمانی ست که دیگر دانشجویان آن را به پشیزی حساب نمی کنند و با سکوتی تمسخرآمیز از کنار آن عبور می کنند.
بازهم خدا ارحم الراحمین است و به این دانشجویان هم رحم کرده بود که این ساختمان ها مثل ساختمان خوابگاه حافظ بیشتر از چهارطبقه نیست و مجبور نیستند با زن و فرزند تا طبقه نهم برای زندگی در یک واحد 25 متری بدون آسانسور بالا بروند.
برای مشاهده متن کامل این نشریه در اینجــا کلیک کنید.
گزارش از یزدان محمدی
