وی با ذکر چند نکته برای فعالان فناوری اطلاعات که قصد حضور در بازار ICT افغانستان را دارند، گفت: هزینه ها و تجهیزات بسترهای الکترونیک را کشورهای اروپایی به طور خاص در افغانستان ارائه می دهند و در بسیاری از حوزه ها فعلا فضایی برای حضور ایرانی ها وجود ندارد؛ البته این حوزه ها بیشتر به بخش دولتی مرتبط می شود. اما در بخش خصوصی این فضا اکنون وجود دارد. بخش خصوصی در افغانستان هزینه های خود را تامین می کند و ترجیح می دهد با ایران همکاری داشته باشد. چرا که آنها به ایران نزدیک هستند و دو طرف زبان و فرهنگ مشترک با یکدیگر دارند.
ندرخانی با بیان اینکه میزان قیمت تمام شده محصولات در افغانستان به شدت با داخل کشور متفاوت است، افزود: کسانی که علاقه مند به فعالیت در حوزه ICT افغانستان هستند باید این موضوع را مدنظر قرار دهند که در افغانستان یک نرم افزار خیلی خوب حسابداری حدود ۱۰۰ تا۲۰۰ دلار قیمت دارد. این در حالی است که یک نرم افزار معمولی حسابداری ایرانی با قیمت یک تا دو میلیون تومان در بازار موجود نیست و نسخه های بسیار معمول نرم افزارهای داخلی زیر سه تا ۴ میلیون تومان به فروش نمی رود.
وی با بیان اینکه بخش خصوصی افغانستان کاملا پتانسیل این را دارد که وارد همکاری با ایران شود، در مورد حوزه هایی که قابلیت فعالیت برای ایرانی ها وجود دارد، گفت: در حال حاضر فضای فعالیت در حوزه نرم افزار در این کشور بیشتر است. چرا که ایران تولید کننده عمده سخت افزار نیست و در مواردی هم که قابلیت آن وجود دارد به دلیل اینکه کمک هایی که افغانستان از اروپا و امریکا دریافت می کند، اجازه مانور به محصولات ایرانی داده نمی شود اما در حوزه نرم افزار فضا به مراتب باز تر است.
این کارشناس فناوری اطلاعات با اشاره به اینکه در حوزه بانکی نیز فضا برای فعالیت بسیار زیاد است، افزود: هنوز مردم در افغانستان همگی حساب یا کارت بانکی ندارند و فروش دستگاه های پوز می‌تواند بسیار موفق باشد. حتی بانکداری الکترونیک هم راه اندازی نشده و فضا در این زمینه کاملا فراهم است. از سوی دیگر حوزه های خدمات ارزش افزوده مبتنی بر موبایل (وس) کاملا موضوع جدیدی است و همچنین ساختارهای تلویزیون های اینترنتی و رسانه های مرتبط با آنها نیز از قابلیت بالایی برای سرمایه گذاری برخوردار است.
به گفته وی، افغانستانی ها به شدت علاقه مند برای کار با ایران هستند و نفرت بسیار زیادی نسبت به آمریکا و اروپا دارند. این کشور از جمله معدود کشورهایی است که به راحتی می توانیم انتقال ارز داشته باشیم و به رغم نا امنی و درگیری در بخش هایی از افغانستان، مناطقی مانند کابل، هرات، قندهار و مزار شریف مناطقی است که هم جمعیت قابل ملاحظه ای دارند و اغلب به مرزهای ایران نزدیک هستند.
