به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛امروز در سپهر سیاسی، فرهنگی و آکادمیک جامعه تعاریف بنیادین از مسائلی همچون حقوق زنان، عدالت جنسیتی و نقش زنان دچار دو دستگی هستند. در یک جریان روابط درون خانواده، جامعه، دانشگاه و تشکل های دانشجویی طبق باورهای دینی و بومی مدیریت می شود و جریان دیگر تحت تاثیرغرب بدون توجه به واقعیات درونی و تفاوت های بومی و مذهبی، سعی در بازتولید سبک و باور غربی دارد.
زن و مرد هردو از حقوق انسانی برخوردار هستند اما آنچه گاهی موردغفلت واقع می شود تفاوت در طبیعت این دو جنس می باشد. تساوی حقوق زن و مرد نسخه باطل شده ای است که تنها سبب ظلم بیشتر به زنان می شود. مسئله تفاوت های جنسیتی باید جدی گرفته شود و گرنه در آینده ای نه چندان دور حتی در فضای تشکل های دانشجویی با معضل رقابت ناسالم مواجه خواهیم شد. رقابتی که در آن دختران برای پیدا کردن جایگاه خود دچار رقابت با پسران می‌شوند و این مسئله ناخودآگاه منجر به آسیب رساندن به تشکیلات می‌شود. بنابراین دختران و پسران هر کدام باید متناسب با اقتضائات خود فعالیت کنند. در واقع نباید هویت دختران در مقایسه آنان با مردان تعریف شود، زیرا خود فصل دیگری است که تعریف مستقل و مناسب خود را دارد.
آیدا قهرمان زاده طی یادداشتی از حضور کمرنگ دختران در تشکل های های دانشجویی و تاثیر رفتارهای جنسیت زده پسران دانشجو در انزوای دختران تشکیلاتی گلایه کرد. به عقیده او مردان دانشجویی که عضو تشکل های دانشجویی می شوند از قاطبه هم جنسان خود مستثنی نیستند و به دفعات در صحبت های خود از ادبیات مردسالار و جنسیت زده ای که در جامعه رواج دارد استفاده می کنند. او استفاده از توهین های جنسیتی، شوخی های جنسیت زده و مواردی از این قبیل از سمت مردان در فضای تشکلی را از عوامل دفع فعالان زن می داند. اما باید توجه داشت که تعمیم تفکر و رفتار مردان دانشجو در تشکل های غیرانقلابی با زنان به تمام جامعه خلاف انصاف است زیرا نوع ارتباط دختران و پسران دانشجو، روابط خارج از چارچوب و عدم تمایل حضور دختران در این تشکل ها به علت نوع نگرشی که در این تشکل ها به زن و فعالیت دانشجویی زنان وجود دارد به طور یکسان در کل تشکل های دانشجویی کشور حاکم نیست.
سند این مسئله در نشست های اتحادیه های انقلابی همچون انجمن های اسلامی دفتر تحکیم وحدت، انجمن های اسلامی مستقل، جامعه اسلامی و جنبش عدالتخواه دانشجویی هویدا است که ظرفیتی برای پرورش استعدادها و دغدغه های دختران و پسران دانشجو برحسب توانایی و بدون حاشیه های مدنظرشما می باشد. باید توجه داشت برخلاف اینکه در این یادداشت به ماهیت مطلق سیاسی تشکل های دانشجویی اشاره شده است، هیچ تشکل دانشجویی صرفا در حوزه سیاست فعالیت نمی کند و در اساسنامه آن هم از واژه تشکل سیاسی مطلق استفاده نشده است به این ترتیب یک تشکل دانشجویی در تمام شئون سیاسی، فرهنگی، تربیتی و اجتماعی اجازه فعالیت در چارچوب قانون جمهوری اسلامی و حوزه دانشگاه را دارد.
در قسمتی از یادداشت تاکید شده است که «یک زن از همان ابتدای تولد با نقش های جنسیتی روبه روست. براساس این کلیشه ها زنان عموما در قالب مادران و همسران خانه دار به تصویر کشیده می شوند و اگر قرار است شاغل باشند نهایتا شغل هایی مثل معلمی یا پرستاری برای زنان مناسب نشان داده می شود.» ابتدا باید روشن گردد که اگر در جامعه به زنان نقش معلمی، پرستاری و مخصوصا خانه داری به هیچ عنوان مخرب نقش اجتماعی زنان و نگاه ظالمانه به زن نیست. مهمترین نهاد و تشکل در جامعه به تاکید اکثر جامعه شناسان و روانشاسان، خانواده است و نقش کلیدی زن در خانواده به عنوان مدیر و محور خانواده کاملا مشهود است. بدیهی است که اگر زنی نتواند در محیط خانواده مدیریت مناسبی داشته باشد، قطعا در فضای سیاسی، فرهنگی و اجتماعی هم توانایی مدیریت درست نخواهد داشت. ذکر این نکته ضروری است که هسته اصلی اجتماع خانواده می باشدو مدیریت این هسته، مهمترین نقش سیاسی اجتماعی زن محسوب می گردد. بنابراین عدم توانایی مدیریت در خانواده، بر روی سایر نقش های سیاسی و فرهنگی زنان در جامعه اثر خواهد گذاشت.
بنابراین می توان اینطور نتیجه گرفت که مهمترین رکن یک جامعه قطعا مادران یک جامعه هستند و مهمترین نقش زنان در جامعه، مدیریت خانواده است. در قسمتی از متن به جایگاه فرودست زنان در تشکل های دانشجویی و مقایسه و ارتباط آن با دنیای سیاست پرداخته شده است. تعمیم دادن شرایط حاکم بر تشکل های دانشجویی غیرانقلابی و غربگرا به کل تشکل های دانشجویی اشتباه است و آنچه که خط بطلانی بر این مسئله می کشد این است که در چندسال اخیر اتحادیه های انقلابی فعالیت در حوزه زن و خانواده را شروع کرده است که جزو یکی از سرآمد ترین و فعال ترین بخش های این اتحادیه ها به شمار می آید. و برخی از این اتحادیه ها طی سال های اخیر در مهم ترین دیدار اتحادیه که دیدار دانشجویان با مقام معظم رهبری می باشد، فرصت طرح دغدغه را به مسئول خواهران این حوزه می دهند و همچنین دبیر سیاسی آن ها و برخی از مهمترین دفاتر آن از دختران توانمند و داوطلب انتخاب می شود و مسئله جنسیت به طور مطلق مدنظر این فعالیت ها نمی باشد بلکه آنچه مهم است شایسته سالای افراد در اتخاذ مسئولیت می باشد.
این یادداشت از تشکل های دانشجویی به مثابه بازتولید روابط نابرابر یاد می کند و حضور دختران را در آنجا به صورت تزئینی می داند؛ اما باید دانست القا همین تفکر که دختران برای رسیدن به حقوق خود می بایست خود را به جایگاهی برابر به مردان برسانند خود نوعی ظلم است که فعالین حوزه زنان فمنیستی در حق آنان انجام می دهند. ضمن تفاوت شیوه و خاستگاه دو مکتب اسلام و فمنیسم باید کمی هم در معنای عدالت و برابری دقیق شد. زن و مرد از حیث تکوینی کاملا متفاوت هستند به این معنا که از جهت زیستی، روانی و احساسات کاملا از یکدیگر متغایر هستند، به دلیل همین تفاوت های تکوینی تشابه حقوقی آنها نیز امکان پذیر نیست. فمنیسم عدالت را واژه ای می داند که تا کنون توسط مردان فهمیده شده است و همین عدالت مردانه موجب خشونت به آنان شده بنابراین سعی می کنند برای احقاق حقوق خود به سمت مردواره شدن پیش بروند. اما اگر کمی تامل شود مشخص می شود که زن و مرد از بعد جایگاه انسانی در نزد خداوند تفاوتی ندارند و عدالت به معنای برتری و مزیت یکی بر دیگری نمی باشد بلکه بر اساس جایگاه زن در آفرینش، تفاوت های طبیعی در آفرینش زن و مرد و فلسفه ناهمانندی حقوق و وظایف زن و مرد طبیعتا حقوق مختص به خود را می طلبند و تشابه امور آنان می تواند عین ناعدالتی و ظلم به هردو باشد.
*گزارش از حانیه زرنگ
