خبرنامه دانشجویان ایران: امیر ابیلی// محسن چاوشی از معدود هنرمندان امروز است که توانسته در فضای پیچیده هنر ایران، با دالان‌های پر پیچ و خم نظارتی و مارکت پر از فساد و مافیا، برای خود هویت فردی مشخصی بسازد و مسیر خود را برود. او یک الگوست؛ نمونه‌ای از پیگیری مسیر شخصی و تن ندادن به اقتضای بازار و مد روز و سلیقه مخاطب عام، در عین حال ایستادن بر قله محبوبیت و شهرت. نکته مهم و متناقض حفظ سویه‌ی پررنگ انتقادی در عین حفظ اعتماد سیستم است. خواندن ترانه به شدت منتقدانه خوزستان؛ «ای قاضی این مردم چی می‌خوان؟»، گذاشتن بوق به جای ممیزی‌ها و... و در دیگرسو معتمد نهادهای حاکمیتی ماندن و حتی درگیر شدن با خوانندگان آنسوی آب.
چاوشی، از انگشت‌شمار خوانندگان پس از انقلاب است که توانسته از مرحله تکنسین صرف عبور کند و به مرحله «هنرمند» بودن برسد. طبعا استفاده از واژه «هنرمند» برای هر خواننده‌ای که با زور شعبده‌های تنظیمی و استودیویی و تبلیغات به جایگاهی در میان عامه رسیده به ابتذال کشاندن واژه «هنر» است. خوانندگان امروز حتی اگر مبتذل نباشند و نخواهند به موسیقی خیانت کنند، مردان خوش‌صدایی هستند که صرفا بر تکنیک خواندن مسلط‌‌اند. این‌ها درنهایت تکنسین‌های محترمند. نائل شدن به درجه «هنرمند»ی اما مستلزم شوریدگی و شیدایی شخصی‌ست. مستلزم داشتن «درد». قطعا هیچ کسی بدون «شوریده‌حالی» به وادی «هنر» وارد نخواهد شد. گرچه ورود به وادی هنر بدون تسلط و عبور از حجاب تکنیک نیز ناشدنی‌ست. چه آنکه «من خود آن سیزدهم»، «پاروی بی‌قایق» و «امیر بی‌گزند» از قله‌های ملودی‌سازی، تنظیم و ترانه در سال‌های اخیرند و «سنگ صبور» از ماندگارترین ترانه‌های فیلم در سینمای ایران. او در ابتذال جاری در موسیقی امروز همچنان بیشترین ارزش را بر «کلام» قائل است و به نوعی احیاکننده شعر کلاسیک در موسیقی پاپ جدید است.
رمز ماندگاری اینکه؛ او نه تقلید می‌کند و نه قابل تقلید است. فردیتی یونیک و یکه در موسیقی ایران. همچنین مصداق آئینه‌گی هنرمند در محصولش. طبعا هنرمندی که در اکثر تِرَک‌هایش عمیقا راوی درد و رنج است می‌تواند به یکی از مهمترین فعالین اجتماعی این روزها برای پایان دادن به رنج مردم با تلاش برای آزادی آنها تبدیل شود. موسیقی او بازتاب درون اوست. در اواسط دهه هشتاد با موسیقی واسوخت و خواندن از خیانت معشوق و حالا با خواندن از «علی (ع)»، بی‌آنکه سفارشی در کار باشد. فقط کاش خواندن پشت سر هم برای تیتراژها و کلیپ سریال‌ها او را دم‌دستی نکند و انجام کل امور یک آلبوم از ملودی و تنظیم تا ترانه و خواندن سطح کارش را پایین نیاورد.
