به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» علی خضریان// جایگاه علمی علامه مصباح یزدی در فلسفه و منطق، علوم فقاهتی و جایگاه استادی ایشان و تربیت شاگردان دینی، بر کسی پوشیده نیست؛ اما این تنها یک وجه از جایگاه این عالم فقید است که در این روزها بسیار درباره‌اش خوانده‌ایم و شنیده‌ایم. اما حقیقت عملکرد این عالم بزرگوار که موجب می‌شود لقب علامه طباطبایی یا شهید مطهری زمان را به او بدهند، چیز دیگری است؛ حقیقتی که شاید «حجاب نورانی» تعریف از جایگاه علمی این عالم انقلابی، نگذارد به آن دست پیدا کنیم یا حتی موجب تحریف عملکرد ایشان شود.آنچه که استاد مصباح را به بزرگانی چون علامه طباطبایی و شهید مطهری مانند می‌کند، صرفا جایگاه علمی، فقاهتی و فضیلت اخلاقی ایشان نیست که اگر چنین باشد، عالمان و فضلای بسیاری در گذشته و حال زندگی کرده و می‌کنند و محترم هم هستند.مرحوم علامه مصباح علوم دینی و فقهی را نه برای یک معنویت فردی، بلکه برای تعالی یک جامعه به کار گرفت؛ از ورود به عرصه سیاست تا تمدن‌سازی اسلامی. همین ویژگی وجه تمایز ایشان با برخی دیگر از علمای فاضل حوزه علمیه بود.
نگاه ایشان به عرصه سیاست، نه یک نگاه مبتنی بر سود و ضرر یا کسب منفعت، بلکه یک نگاه متعالی، عقلانی و مبتنی بر تکلیف شرعی بود. به همین دلیل است که در دهه ۷۰ و در اوج مظلومیت جایگاه رهبری نظام، مقابل جریان مهاجم به این جایگاه ایستاد و هزینه داد؛ چون به تعبیر شهید حاج‌قاسم سلیمانی، خامنه‌ای عزیز را عزیز جان خود می‌دانست.نگاه به سپهر سیاست از دریچه عقل، شرع و اخلاق است که موجب می‌شود تا علامه مصباح یزدی، سیاست را منهای حزب‌بازی‌های رایج بداند و فضای سیاسی کشور را نه در قالب چپ و راست، بلکه در قالب کارآمدی اصلح بودن تعریف کند.این نگاه مترقی به سیاست باعث شد تا حضرت علامه، ارتباط با جوانان را به پشتوانه تجربه کار تشکیلاتی در مدرسه حقانی و همکاری با شهید بهشتی، درچارچوب طرح ولایت آغاز کند. طرحی که هدفش تربیت سیاستمدارانی بود که نه دو قطبی‌های کاذب سیاسی، بلکه مصالح کشور و آینده ایران را مدنظر قرار می‌دهند.
اما این منطق عقلانی علامه مصباح به مذاق برخی جریانات سیاسی خوش نیامد و موجب شد تا شاگردان جوان و انقلابی که در طرح ولایت تربیت یافته بودند، از سوی آنها به‌کارگیری نشوند و عملا به سمت یک حرکت نمایشی در به‌کارگیری جوانان حرکت کنند. دلمشغولی علامه مصباح نسبت به این وضعیت مبهم و خطرناک و همچنین نگرانی ایشان نسبت به آینده سیاسی کشور، او را به فکر کنشگری مستقیم سیاسی، با هدف بسط تفکر عقلانی سیاست منهای حزب بازی، در دهه ۸۰ انداخت. با این تفاوت که او در میدان سیاست همچون سایرین هضم در حزب‌بازی و گروه‌گرایی نشد. نگاه و منطق روشن دینی و عقلانی او و نگاه کردن به سیاست از دریچه شرع است که موجب می‌شود ایشان در حمایت از افراد، تعصب را کنار بگذارد و آغازگر مخالفت و ایستادگی در مقابل شخصی باشد که روزی از او حمایت کرده بود.
توجه علامه مصباح در به‌کارگیری علوم دینی برای تعالی جامعه، فقط به عالم سیاست ختم نشد. کار ویژه تربیتی ایشان که در گذشته انقلابی‌شان ریشه داشت، موجب شد تا موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) به مرکزی فعال برای تدوین برنامه‌های مدون، با شناخت از نیازهای روز جامعه و مبتنی بر آموزه‌های دینی تبدیل شود. در این مسیر یقینا آن هدف غایی از پیوند میان حوزه و دانشگاه شکل می‌گیرد که نه حوزویان، دانشگاهیان را دشمنان از غرب فرستاده‌شده می‌دانند و نه دانشگاهیان، حوزویان را متحجرانی دگم‌اندیش می‌پندارند. به همین دلیل است که علامه مصباح، جهد و جهاد علمی و دینی را نه از حجره‌ها و در گوشه عزلت، بلکه در وسط میدان علمی پیگیری و خود در سمینارهای دانشگاه‌های اروپایی و آمریکایی شرکت می‌کند.جمیع عملکرد علامه مصباح است که او را در تراز یک عالم اهل عمل قرار می‌دهد؛ عملکردی که منطبق است با مکتب امام خمینی(ره) و رهبر معظم انقلاب.
اگر علامه مصباح را صرفا یک عالم دینی و یک فیلسوف مسلمان بنامیم، از شناخت حقیقت او غافل شده‌ایم و در حق او جفا روا داشته‌ایم؛ میراث علامه مصباح یزدی برای مردم و ایران، چیزی فراتر از یک جهد و جهاد علمی است؛ او مرد میدان سیاست عقلانی و شرعی و کنشگری براساس منافع جمعی مردم بود.باید هوشیار باشیم که کدام مصباح را می‌خواهند معرفی کنند؛ یک معلم عالم و بااخلاق یا کنشگری که پای ولایت ایستاد، منافع مردم برایش اصل بود و در این راه دوگانه‌های سیاسی را کنار زد؟
