به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»، شیوع بیماری کرونا از سال گذشته بسیاری از سازمان‌ها را دچار تغییر و بسیاری از کسب و کارها را با مشکل و آسیب مواجه کرده است. در این میان آنچه اکثر خانواده‌ها با آن دست و پنجه نرم می کنند، سیستم آموزش کشور است. چه بخشی که در وزارت آموزش و پرورش مدیریت می شود و چه بخشی که در وزارت علوم.
خانواده‌های زیادی هستند در کشور که یا کودک و نوجوان مدرسه‌ای و یا جوان دانشگاهی دارند. سیاست آموزش و پرورش برای ساماندهی بحران کرونا، راه‌اندازی شبکه شاد بود. شبکه‌ای که علی‌رغم مزیت متمرکز بودن، هنوز نتوانسته جایگاه واقعی خود را برای والدین، معلمان و دانش آموزان پیدا کند.
دانشگاه ها اما سیاست دیگری را برای آموزش های غیر حضوری خود پیش گرفتند. اکثر دانشگاه ها از شرکت‌های ارائه دهنده سرویس کلاس مجازی استفاده کرده و یا واحد فناوری اطلاعات خود دانشگاه اقدام به راه اندازی سیستم‌های کلاس مجازی کردند.
دانشجویان و اساتید اما برایشان فرقی ندارد که سامانه‌ها متمرکز باشد یا متفاوت. آنها برایشان بی دغدغه بودن ملاک است. در این گزارش در قالب نظرسنجی به سراغ تعدادی از دانشجویان رفتیم و سعی کردیم دغدغه‌های دانشجویان و اساتید را در مورد آموزش الکترونیکی به مسؤولین انعکاس دهیم.
خوان اول- خرید دستگاه مناسب
خوان اول- خرید دستگاه مناسب است؛ هر چند این مسأله به عنوان یک مسأله عمومی در کل جامعه آموزشی (چه معلم و دانش آموز و چه استاد و دانشجو) مطرح است، اما از آن نمی‌توان چشمپوشی کرد. بسیاری از مشکلات روزهای اول و حتی هم‌اکنون ناشی از نداشتن ابزار و وسایل مناسب چه برای ارائه و چه برای شرکت در کلاس است.
خوان دوم - اینترنت
اینترنت کشور به خصوص در ماه های اخیر دستخوش تغییراتی شده است که هرکس تقصیر آن را به گردن دیگری می اندازد. اما آن چه مهم است این است که اینترنت هنوز به عنوان دغدغه اصلی استادو دانشجو مطرح است هم از نظر کیفیت برگزاری و هم از نظر هزینه آن.
خوان سوم- اشکالات در سامانه‌ها
اکثر دانشجویان از اشکالات سامانه‌ها در روزهای اول ترم شاکی بوده و برخی از این اشکالات هنوز نیز باقیمانده است. اما آنچه در این بین نمی‌توان به طور قطع اظهار نظر کرد این است که اشکالاتی که در حین استفاده از سامانه‌ها ایجاد می‌شود آیا ریشه در مشکل اینترنت کلی کشور دارد یا اینترنت کاربر مشکل دارد یا اینکه هیچکدام و سامانه ظرفیت سرویس‌دهی مناسب را ندارد؟ پاسخ به این سوال نیاز به بررسی بیشتر خواهد داشت اما در کل موجب نارضایتی کاربران را ایجاد کرده است.
خوان چهارم- پشتیبانی
فارغ از اینکه مشکلات استفاده از سامانه به چه دلیلی بوده و یا هست، وجود مشکلات در هر صورت با توجه به شرایط ایجاد شده پذیرفتنی است. موضوعی یک باره در قالب بحران ایجاد شده و گریبانگیر همه ما بوده است. راه حل های ارائه شده هم با توجه به زمان محدود طبیعتا مشکلاتی دارند. اما آن چه مهم بوده این است که آیا اگر مشکلی بود حل می‌شود؟ آیا کسی هست که به حرف من گوش بدهد و مشکل من را حل کند؟ پشتیبانی به موقع از کاربران و رفع اشکالات آنها به صورت در لحظه برای کاربران بسیار مهم است. و قطعا نوشداروی بعد از مرگ سهراب کمک کننده نیست.
خوان پنجم- محتوای دروس
واقعیت این هست که آموزش از طریق فضای مجازی مزایا و معایب خود را دارد. نبود مواجهه حضوری و البته محدودیت‌های سیستم های آموزش مجازی برای برخی از ارائه ها از این دست هستند. از سوی دیگر اساتید نیز الزاما محتوای متناسب با فضای مجازی تهیه نکرده بودند و در برخی از دروس مثلا دروس با فرمول نویسی و یا دروسی که نیاز به حل تتشریحی دارد، مشکلاتی را باعث می شود.
خوان ششم- امتحانات
موضوع شیرین امتحانات موضوعی است که برای اکثر دانشجویان یک استرس بوده. چه قبل از کرونا و چه بعد از آن؛ و موضوع تقلب در امتحانات نیز دغدغه اصلی اساتید و کادر آموزشی بوده است. برای دانشجویان مجازی استرسی که در حال حاضر با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، علاوه بر خود امتحان مشکلات احتمالی سیستم های مجازی برای برگزاری آزمون هست.
خوان هفتم- یادگیری
در پایان خوان آخر هست که هنوز به آن نرسیده ایم. آن هم مسأله یادگیری است. آیا با طی تمام این مسائل و با وجود این دغدغه‌ها، کیفیت یادگیری در ساختار موجود حفظ شده است؟ یا نیاز به جبران دارد؟ این خوان آخر، خوانی است که هنوز برای طی آن و پاسخ به آن شاید زود باشد اما مسأله و دغدغه بسیار مهمی است.
