به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از راشا تودی، روز سه شنبه WHO (سازمان بهداشت جهانی) یک کنفرانس مطبوعاتی در ووهان چین برگزار کرد تا آخرین یافته های تحقیقاتی خود را در مورد ریشه ویروس Covid-19 در شهر ووهان فاش کند.
این بیماری جهانگیر که یک سال پیش برای اولین بار در این شهر نمایان شد، مورد بحث و جدل بسیاری قرار گرفته است. سیاستمداران غربی و رسانه ها با تهاجم به پکن، او را به مخفی کردن این ویروس متهم کردند و می گویند این امر متعاقباً منجر به همه گیری جهانی شد. سازمان جهانی بهداشت مورد انتقادات شدیدی قرار گرفت، تا حدی که دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق آمریکا را به طور کامل از این سازمان خارج کرد.
همانطور که غرب هنوز از عواقب کوید در امان نیست، به نظر میرسد برنده اصلی چین باشد.
جای تعجب نیست که یافته های WHO در مورد چین چیزی نیست که مردم می خواهند بشنوند. WHO پکن را به عنوان "پیروز روابط عمومی" توصیف کرده است اما منتقدان این نتیجه گیری را رد می کنند.
این سازمان نظریه مبنی بر اینکه ویروس از آزمایشگاه نشات گرفته است را رد کرده و بیان می کند ممکن است اصلا از خود ووهان پخش نشده باشد، و این ایده را که ممکن است از طریق مواد غذایی منجمد منتقل شده باشد تأیید کرده و می گوید در این منطقه قبل از دسامبر ۲۰۱۹ وجود نداشت، شواهد و مستنداتی که همگی روایت گسترش این بیماری از چین را با چالش مواجه می کنند.
جای تعجب نیست که دولت رئیس جمهور بایدن از این اتفاق راضی نیست و علیرغم اینکه اقدام به تغییر روند خروج ترامپ از سازمان بهداشت جهانی کرده است اما پیش از این اعلام کرده بود که از پذیرش یافته ها خودداری می کند. او ادعا می کند که آنها از شفافیت برخوردار نیستند و "برای همکاری با متحدان" نتیجه گیری شده اند.
طرح این سوال می تواند ما را به این راه رهنمون کند که چه کسی Covid-19 را در تمام این مدت سیاسی کرد؟ آیا همانطور که بارها ادعا می شد واقعاً پکن است، یا در واقع کسانی در غرب برای پیشبرد یک برنامه ژئوپلیتیک علیه چین این کار را انجام داده اند؟ امتناع بسیاری از پذیرش اطلاعات علمی جدید به شدت نشان می دهد که تنها یک طرف وجود دارد که روایتش صحیح و درست است. یادآوری این نکته مهم است که روایت ها واقعیت نیستند. روایت ها تفسیری از رویدادهایی هستند که برای ایجاد درک مشترک از آنها، اغلب متناسب با دیدگاه های خاص ایجاد می شوند.
روایت ها گزینشی هستند، جزئیات را حذف می کنند و واقعیت های تجربی را تحریف می کنند، اما اغلب به عنوان "گزارش" مستقل از واقعیت ظاهر می شوند که پراکندگی آنها کار را دشوار می سازد. در سیاست، کسانی که روایت ها را با موفقیت خلق می کنند، می توانند الگوی سیاسی یا " قواعد بازی " را به نفع خود تنظیم کنند و مخالفان را در این روند تضعیف کنند.
به عنوان مثال، پس از انتخابات عمومی ۲۰۱۰ انگلستان، حزب محافظه کار به رهبری دیوید کامرون، روایتی را خلق کرد با این مضمون؛ حزب کارگر در حالی که قدرت را در اختیار داشت، بیش از اندازه باعث فروپاشی اقتصاد شده است، این واقعیت ظریف تر که خسارت، ناشی از بحران مالی جهانی و تلاش برای نجات بانک ها بود را پوشاند.
با ایجاد این روایت، دولت جدید کامرون به راحتی مشروعیت یک برنامه عظیم ریاضت اقتصادی را تثبیت کرد و متعاقباً اعتبار سیاسی کارگران را برای بیش از یک دهه در اقتصاد تضعیف کرد.
در مورد Covid-19 ما شاهد تلاش برای ایجاد روایتی هستیم که در آن مقصر چین است. اساساً، پکن متهم است که با محافظه کاری که ادعا می شود میزان واقعی ویروس را در ووهان پنهان کرده است، مسئول این همه گیری است و باعث یک فاجعه جهانی است. دولت ایالات متحده و رسانه های غربی به شدت به این روایت پرداخته اند و متعاقباً برای توجیه تقابل ژئوپلیتیک با پکن استفاده شده است. اما مانند همه روایات، برخلاف کل حقیقت، گزینشی، غیر صادقانه، ساده شده و تلاشی در بازاریابی تفسیر حقیقت است. دولت ترامپ پا را فراتر گذاشته و آشکارا تئوری نشت ویروس از آزمایشگاه را مطرح کرد.
در حقیقت چین با بیماری ناشناخته ای روبرو شد که از آن چیزی نمی دانست. Covid-19 بدون هیچ گونه علامتی پخش می شود، اما با این وجود منتقدان القا می کنند که پکن باید از روز اول به طور خودکار همه چیز را در مورد آن می دانست.
افرادی مانند لی ونلیانگ (پزشکی که بی بی سی او را " افشاگر " نامید) و کسانی که برای کسب امتیاز سیاسی از آنها نام برده شد. به د
لیل کشش احساسی روایت غرب، هر بار که چین تحقیقات جدیدی در مورد ویروس کرونا گزارش کرده است یا یافته های علمی موجه دیگری را درباره آن ارائه داده است (مانند شک در اصل ووهان یا استدلال در انتقال آن از طریق غذای منجمد) رسانه ها به سادگی آن را با نام تبلیغات رد کردند.
اما یافته های WHO پویایی دیگری به این موضوع می بخشد. شاید چین در تمام مدت حقیقت را می گفت؟ و شاید این غرب است که در پی دستیابی به نتیجه ای که موجب تحقیر چین می شود، به اطلاعات غلط و تبلیغاتی تن داده است؟
علم انکار می شود و حرفهای کارشناسان را مزخرف می خوانند زیرا آنها واقعیت هایی را ارائه می دهند که از نظر سیاسی ناخوشایند است. بنابراین بسیاری از افراد، از عامه مردم تا رسانه ها و سیاست مداران از نظر احساسی در روایت بازی سرزنش چین سرمایه گذاری کرده اند، تا جایی که آماده اند همه گونه اطلاعاتی خلاف آن را صرف نظر از اعتبار آن، رد کنند.
همچنین به گزارش راشا تودی با همه گیر شدن کوید -۱۹، نخبگان سرمایه دار طبقه کارگر را نادیده می گیرند. آنها این حقیقت را فراموش می کنند "زمانی همگان آرامش دارند که همه در امنیت باشند."
دولت بایدن نیز استثنا نیست، اگرچه او همانند ترامپ از تکرار مداوم "ویروس چین" خودداری می کند اما امتناع از پذیرفتن یافته های WHO نشان می دهد که چگونه در واشنگتن، سیاست همچنان بر حقیقت غلبه می کند و چگونه علی رغم انتقال قدرت، در عمل چیز کمی در امریکا تغییر کرده است.
پذیرفتن هرگونه اطلاعات علمی که "داستان" مسئولیت بیماری همه گیر که بر گردن چین گذاشته شده است را خدشه دار کند، پذیرش شکست سیاسی است و به نوبه خود پذیرش مسئولیت ملی برای نزدیک به نیم میلیون کشته در ایالات متحده است.
در این صورت باید از خود بپرسیم چه کسی اینجا دروغ گفته است؟ چه کسی تقصیرها را تقسیم کرده و نظریه های توطئه را به منظور نجات چهره یا چهره هایی ساخته و پرداخته است؟ همانطور که WHO تایید کرده است، به نظر نمی رسد که پکن بوده باشد.
زمان آن فرا رسیده است که غرب بازی سرزنش پکن را متوقف کند زیرا WHO می گوید نشت آزمایشگاه چین باعث Covid نشده است.
منبع: راشاتودی
