به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از ایران ورزشی، فردا شب یوونتوس ممکن است باخت 2 بر یکش در بازی رفت مقابل پورتو در لیگ قهرمانان اروپا را جبران کند. چهارشنبه هم بارسلونا در حالی در پارک دو پرنس برابر پاری‌سن‌ژرمن به میدان می‌رود که تقریباً غیرممکن است بتواند باخت 4 بر یک سه هفته پیش در خانه‌اش برابر تیم فرانسوی را جبران کند. هم یووه هم بارسا در دور رفت مقابل رقبای خود تسلیم محض بودند. هر دوی آنها متکی به سوپراستارهایی پا به سن گذاشته اما بسیار گرانقیمت هستند و هر دو در نتیجه پاندمی کرونا شکاف‌هایی در ساختار و برنامه‌های مالی‌‌شان پیدا کرد‌ه‌اند. زمانی پای این دو نفر که به میان می‌آمد تمام مشکلات حل می‌شد، اما الان دیگر نه.
فوتبال در تعامل با فناپذیری، معامله‌گر بدی است. فوتبال به کسی که احساس کند تاریخ انقضایش تمام شده یا رو به اتمام است، رخ نمی‌کند. بیل شنکلی بعد از هشت سال حتی نتوانست رودررو به یان سنت‌جان بگوید وقتش شده که دیگر او را از ترکیب کنار بگذارد. بعد از 11 سال طلایی، نابی استیلز حتی نتوانست از منچستریونایتد فرصتی برای حضور در یک بازی خداحافظی بگیرد. وستهم هم محترمانه عذر بابی مور را خواست و اجازه داد او به‌عنوان بازیکن آزاد برود. همانطور که هری استورر، سرمربی سابق کاونتری و دربی به برایان کلاف گفت، در فوتبال هرگز کسی از تو تشکر نمی‌کند
اما در عین حال یک تمایل عجیب هم برای باور این ایدئولوژی وجود که چون یک بازیکن یا یک مربی قبلاً در انجام کاری موفق بوده، الزاماً او باز هم در تکرار آن کار موفق خواهد بود. مثال؟ سال‌های اخیر دوران مربیگری ژوزه مورینیو.
حال و روز بارسا از یوونتوس بدتر است اما شاید بیشتر و راحت‌تر قابل درک باشد. مسی از 21 سال پیش بازیکن این تیم بوده است. چطور یک نفر هرگز به این نتیجه رسیده که اکنون زمانی مناسب برای فروش مسی است که برای مدتی طولانی نه‌تنها بهترین بازیکن دنیا بلکه بهترین عضو خانواده بود؟ اما مسی الان دیگر بهترین بازیکن دنیا نیست و تا بهترین بودن فاصله زیادی دارد. از سال 2017 بارسایی‌ها یک‌بار در خانه 4 بر صفر به پاری‌سن‌ژرمن باخته‌اند و قبل از آن هم 3 بر صفر به یوونتوس اما این دو مورد تنها بخشی از نشانه‌های بارز وجود مشکلی اساسی در این تیم بوده است. خط میانی این تیم مقابل رقبای بزرگ عملاً از هم می‌پاشد. هر سال برای بارسایی‌ها اتفاقاتی افتاده که یادآور برطرف نشدن این مشکل اساسی بوده است؛ باخت 3 بر صفر‌شان به رم در سال 2018، باخت 4 بر صفر‌شان مقابل لیورپول در سال 2019، بدتر از همه باخت 8 بر 2 آنها به بایرن‌مونیخ در سال 2020 و آخر از همه هم سه هفته پیش باخت 4 بر یک به پاری‌سن‌ژرمن.
تا حدودی بخشی از این مشکلات مربوط به خط میانی پا به سن گذاشته و آهسته تیم است اما این دلیل تمام مشکلات نیست و شاید حتی دلیل اصلی آن هم نباشد. در این وضعیت خط حمله‌‌ای که روی توپ فشار نمی‌‌آورد هم مقصر است که البته این بخشی جدانشدنی از فلسفه کرایفانیسم است که هویت سبک بازی بارسلونا بر آن استوار است.
در فصل 10-2009، مسی در هر بازی به‌طور میانگین 1/2 تکل می‌زد و توپ را از حریف می‌گرفت. در این فصل این میزان به 7/0 مورد در هر بازی کاهش پیدا کرده است (اگرچه بارسلونا الان به‌مراتب تملک توپ کمتری دارد و به همین دلیل بیش از پیش نیاز به پس‌گیری توپ دارد). درخشش او ممکن است گاهی اوقات سرپوشی روی مشکلات تیم بگذارد اما واقعیت این است که خود او گاهی اوقات دلیل بروز این مشکلات است. او الان 33ساله است، پس بیش از پیش باید در طول بازی انرژی ذخیره کند. اگر قرار بود الان هم او مانند قبلاً تکل بزند و برای پس گرفتن توپ دنبال بازیکن حریف بدود، شاید دیگر نمی‌توانست این تعداد گل بزند و پاس گل بدهد. شاید هنوز هم ارزشش را داشته باشد که تیم را حول محور مسی و طوری که او راحت باشد بچینیم اما این را هم نباید فراموش کرد که او سالانه 5/28میلیون پوند حقوق می‌گیرد که با احتساب پاداش‌ها باید این رقم را ضربدر 4 کنیم. همانطور که دستگیری چهار تن از مدیران باشگاه در هفته جاری مشخص کرد، مشکلات مالی باشگاه بارسلونا تا الان بسیار فراتر از پرداخت حقوق مسی است اما حقوق مسی هم در آشفته‌بازار فعلی اقتصاد باشگاه که 1/1میلیارد پوند بدهی دارد، کم بی‌تأثیر نبوده است.
وضعیت یوونتوس و رونالدو هم کم و بیش همین است. تصمیم این باشگاه در سال 2018 با خرید رونالدوی 33ساله در ازای 100میلیون پوند گیج‌کننده بود. البته منطق باشگاه این بود که گل‌های این ستاره پرتغال قطعه گمشده پازل تاکتیکی است که یوونتوس با آن دوبار در عرض سه سال به فینال لیگ قهرمانان رسید. کسی نمی‌‌تواند منکر تأثیری باشد که رونالدو بر عملکرد یوونتوس گذاشته اما واقعیت این است که مشارکت او در فاز دفاعی حتی از مسی هم کمتر است و 4/0 تکل یا توپ‌ربایی در هر بازی لیگ در فصل جاری هم گواه این موضوع بوده و این با تفکرات تاکتیکی مدرن آندره‌آ پیرلو در تضاد است
بعد از ورود رونالدو، یوونتوس در سال اول در مرحله یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان به آژاکس باخت و حذف و در سال دوم یک مرحله زودتر مغلوب لیون شد. امسال هم شاید یووه بتواند از سد پورتو بگذرد و رونالدو هم کاری انجام دهد که منجر به صعود تیمش شود اما با آنچه از یوونتوس در بازی رفت دیدیم، نمی‌توان خیلی به شکسته شدن طلسم ناکامی‌های این تیم برای فتح لیگ قهرمانان امیدوار بود. به‌خاطر همین چیزهاست که موضوع مسی و رونالدو کم‌کم دارد بغرنج می‌شود؛ مسیر هر کدام از آنها برای رسیدن به جایی که در بارسلونا و یوونتوس کاملاً متفاوت بوده و خودشان هم بازیکنانی متفاوت هستند. با این حال تأثیر آنها یکسان است،
هر دوی آنها بازیکنانی بسیار گرانقیمت هستند اما حضورشان به‌نوعی عامل بازدارنده برای سبک بازی تیم‌های‌شان شده است، حداقل در بالاترین سطوح این موضوع صدق می‌کند. بدتر از آن این است که باشگاه‌های این دو بازیکن برای نگه داشتن آنها باید در اوضاع اقتصادی کساد این روزهای فوتبال، کلی هزینه کنند و زیر بار قرض و بدهی بروند. قرارداد مسی تابستان به پایان می‌رسد و قرارداد رونالدو سال 2022. در اینکه آنها جزو بهترین‌های فوتبال بوده‌اند شکی نیست اما در حال حاضر سخت می‌توان تصور کرد که کسی بتواند از پس تأمین مخارج در اختیار داشتن آنها برآید.
