به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از فارس، غلامحسین رضوانی نماینده مجلس شورای اسلامی در رابطه با شرایط جذب اعضای هیأت علمی در دانشگاه‌ها، گفت: نحوه جذب در شرایط فعلی، در برخی موارد این گونه است که گروه های آموزشی دانشگاه‌ها، افرادی را از قبل مشخص و شرایط انتخاب آنها را فراهم می کنند. یعنی شرایط را در بستری قرار می دهند که این افراد به شکل قانونی انتخاب می شوند. به گونه ای که اگر کسی بخواهد ایرادی بگیرد شکل و ظاهر کار رعایت شده است.
وی افزود: بسیاری از نخبه ها و فارغ التحصیلان در هیأت علمی‌های دانشگاه ها جذب نمی شوند و افراد با مشخصات علمی کمتر جذب می شوند.
رضوانی با بیان اینکه به طور عمومی برای جذب ضوابطی چون محل تحصیل، عنوان پایان نامه ها و تعداد مقالات منتشر شده در ژورنال های بین المللی در نظر گرفته می شود، اظهار داشت: بسیاری از مقالات، موضوعات پژوهشی و پایان نامه های این افراد متناسب با نیازهای کشورهایی است که در آنجا تحصیل کردند و نتیجه آن برای کشور ما ممکن است ناچیز باشد. اما توجه زیاد به اینکه فرد در کدام دانشگاه تحصیل کرده، باعث می شود که به ماهیت کار توجه نشود.
وی خاطر نشان کرد: دانشگاه های خارج از کشور نیازهای خود را با جذب دانشجویان خارجی رفع می کنند و انجام پژوهش ها از سوی دانشجویان به نفع کشور مبدأ است و معمولاً نفعی برای کشور ما ندارد. همان طور که بسیاری از این مقالات و پژوهش ها حتی آنهایی که در داخل تهیه شده هیچ خروجی در مقام عمل برای کشور ما در پی نداشته است.
نماینده مجلس شورای اسلامی تأکید کرد: باید نحوه قانونی ساز و کارهای جذب رعایت شود و محتوا به سمتی حرکت کند که مشکلات کشور حل شود.
*جذب اعضای هیأت علمی بر اساس پژوهش های مسأله محور
وی معتقد است: باید در زمان جذب، افرادی که پژوهش های مسأله محور انجام دادند و این پژوهش ها را با دانشجویان در میان گذاشتند و از طرف آنها منجر به نتیجه شده و برای کشور آورده داشتند را مد نظر قرار داد.
رضوانی در رابطه با ارتقای اعضای هیأت علمی گفت: در مورد تأثیر مقاله برای ارتقاء باید به این سمت برویم که مقاله انجام شده مسأله‌ای از کشور را حل کرده است یا خیر. چرا که بسیاری از مقالات کپی است و مشکلی از کشور را حل نمی کند.
این نماینده مجلس گفت: شاخص های عامی چون فعالیت های آموزشی و پژوهشی برای ارتقاء در نظر گرفته می شود. بنابراین افرادی که بررسی‌های لازم را برای جذب انجام می دهند باید بیشتر روی مقالات مسأله محور تمرکز کنند نه اینکه این مقالات در مجلات بین المللی چاپ شده باشند و نیازی از کشورهای دیگر حل کرده باشند.
