به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از ایرنا، نخست وزیر پاکستان روز گذشته (جمعه) در اظهاراتی از ضرورت اعزام نیروی انسانی متخصص و آموزش دیده به ویژه در زمینه های پزشکی، فناوری اطلاعات، امور مالی و حسابداری به افغانستان سخن گفت که این گفته های عمران خان واکنش سیاستمداران و فعالان در افغانستان را به همراه داشت.
در همین حال قرار است موید یوسف، مشاور امنیت ملی پاکستان نیز در روزهای آینده در سفر به کابل با رهبری طالبان در مورد کمک‌های بشردوستانه و تنش اخیر بر سر حصارکشی سرحدی گفت وگو کند.
شهروندان افغان و بسیاری از شخصیت های سیاسی این کشور این تصمیم عمران خان را به‌نحوی تطبیق سیاست استعمارگرایانه تفسیر کرده و گفته‌اند که این کشور به دنبال تسخیر منابع و تسلط بر آزادی شهروندان افغانستان است.
به باور آنها، در حالی که فقر و بیکاری در کشور بیداد می‌کند، اعزام نیروی کار از پاکستان به کشور، سبب قطع شدن منبع درآمد هزاران تن می‌شود. شهروندان تصریح می‌کنند که هنوز هم نیروی کافی کار در افغانستان وجود دارد و طالبان باید از این نیرو استفاده کنند.
طالبان اما اعزام نیروی کار از پاکستان به افغانستان را رد می‌کنند و می‌گویند که در افغانستان نیروی کار به اندازه کافی وجود دارد و قرار نیست هیچ نیروی کاری از بیرون کشور وارد شود.
این در حالی است که با سقوط حکومت پیشین و تسلط طالبان بر کشور، هزاران شهروند برای گریز از تهدید طالبان، راه مهاجرت را در پیش گرفتند و به کشورهای همسایه، اروپایی و امریکایی پناهنده شدند. این امر سبب کاهش نیروی انسانی کار در افغانستان شده است.
مقام‌های دولت طالبان نیز پیش از این بارها یادآور شده‌اند که کشورهای غربی به دنبال فرار مغزها و مهندس های متخصص کشورند و باید به این کار خاتمه دهند.
با این وجود، «امرالله صالح» معاون سابق ریاست جمهوری افغانستان امروز در واکنس به اظهارات دیروز عمران خان در حساب فیسبوک خود نوشت: جابجایی کارمندان فنی پاکستانی در ادارات افغانستان به این معناست که نیمه کمبود و گم شده طالبان تکمیل می گردد.
در ادامه مطلب امرالله صالح آمده است: طالبان نظامی که وجه مشترک با کارمندان و افراد متخصص غیرنظامی افغانستان ندارند باعث شده است که تشنج در ادارات نیمه فلج افغانستان اوج بگیرد.
به گفته صالح، با پرکردن خلاء اداری توسط مدیران پاکستانی، نظامیان و غیر نظامیان در یک خط قرار میگیرند و اشغال نیابتی به اشغال نیمه مستقیم تبدیل می گردد و پس از آن «اردو» زبان سوم اداری افغانستان خواهد شد.
معاون سابق ریاست جمهوری افغانستان افزوده است، اینکه این اشغال نیابتی و حالا نیمه مستقیم چه مدت دوام خواهد آورد، یک بحث متفاوت و جداگانه است اما در حال حاضر خلاء نیروی مسلح ملی را نظامیان تحت حمایت آی اس آی و خلاء فرار مغزها را ماموران پاکستانی پر می کنند.
به گفته صالح، شاید یادگرفتن زبان اردو، استخدام در اداره طالبان را در آینده نه چندان نزدیک آسان تر کند.
واکنش‌ها به اظهارات عمران خان درباره اعزام نیروی فنی به افغانستان
«رحمت‌الله نبیل» رئیس سابق اداره امنیت ملی افغانستان نیز در واکنش به اظهارات عمران خان در فیسبوک خود نوشت: طالبان که خود را وارثان «احمد شاه ابدالی» بنیانگذار افغانستان کنونی می‌دانند، برای پیشبرد حکومت‌داری از دشمن افغان‌ها کمک می گیرند درحالی که طالبان هم‌وطنان خود را می کشند و یا آنان را مجبور به ترک وطن شان می‌کنند.
«ناهید فرید» عضو سابق مجلس نمایندگان افغانستان نیز در صفحه فیسبوک خود نوشت که دخالت پاکستان در ۱۵ اوت سال ۲۰۲۱ منجر به اشغال افغانستان شد که مثال واضح آن در سخنان دیروز عمران خان آشکارا دیده می شود.
وی افزوده است که با به حاشیه کشیدن استعدادهای بومی و جایگزین کردن آنها با مهره‌های پاکستانی، عمران خان به دنبال تسخیر منابع و تسلط بر آزادی‌های شهروندان افغانستان است.
این عضو پیشین مجلس نمایندگان افغانستان همچنین گفته است که دخالت های آشکار پاکستان در امور داخلی این کشور نباید از چشم جهان پنهان بماند.
خانم فرید در مطلب خود همچنین از جامعه جهانی خواسته است که هرچه زودتر به مردم افغانستان برای رهایی از این تجاوز و اشغال علنی از سوی پاکستان کمک کند.
«ضیاالحق امرخیل» استاندار سابق ننگرهار افغانستان نیز گفته‌های نخست وزیر پاکستان را تحریک‌آمیز عنوان کرد و نوشت که افغانستان نیروی آموزش‌دیده و با تجربه در بخش‌های مختلف دارد و گروه طالبان باید در صورت نیاز از متخصصین افغان استفاده کند.
وی تأکید کرده است که طالبان با این اقدام، از فرار مغزها از افغانستان جلوگیری خواهند کرد و امیدواری مردم نسبت به حکومت این گروه بیشتر خواهد شد.
هرچند طالبان تاکنون در این باره بصورت واضح واکنش نشان نداده است اما انعام الله سمنگانی یکی از سخنگویان طالبان در توئیتر خود نوشت که سخنان عمران خان توسط رسانه‌ها تحریف شده است و منظور وی نه اعزام نیروی انسانی بلکه انسجام کمک های بین المللی به افغانستان بوده است.
