به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»، در این مقاله آمده است اولاً ایران برخلاف عراق و سوریه غافل‌گیر نمی‌شود چون مدت‌هاست برای چنین احتمالی در حال آمادگی است. ثانیاً در یک مرتبه نمی‌توان تمامی تأسیسات را نابود کرد. ثالثاً نابودی فردو قطعی نیست. رابعاً موفقیت کامل به دلیل توان پدافندی ایران دشوار است.
علاوه بر این، تجربه نشان داده ایران نه‌تنها متوقف نخواهد شد بلکه انگیزه بیشتری برای رشد برنامه هسته‌ای و حتی دست‌یابی به بمب اتمی خواهد یافت. واکنش ایران می‌تواند خروج از ان‌پی‌تی و پاسخ متناسب نظامی -گرچه محدود و تدریجی- به منافع آمریکا و اسرائیل در منطقه باشد.
همچنین گستردگی برنامه هسته‌ای ایران و حرکت به سمت تولید بمب باعث خواهد شد تا ایالات متحده مجبور شود منابع بیشتری را برای کسب اطلاعات از سایت‌های پنهان هسته‌ای ایران و اجرای خرابکاری در آن صرف کند.
نویسنده معتقد است حل مسالمت‌آمیز و دیپلماتیک باید با رویکرد ترغیب باشد نه تهدید. اگر گفتگوها بتواند به صورت راهبردی نگرانی‌های امنیتی و اقتصادی ایران را مرتفع سازد، می‌توان به رفع بلندمدت تهدید هسته‌ای ایران امیدوار بود. در غیر این صورت، هیچ حمله‌ای به صورت پایدار، چنین تهدیدی را مرتفع نخواهد کرد.
به نظر می‌رسد هم آمریکا و هم رژیم صهیونیستی به خوبی می‌دانند که ایران به هر اقدام نظامی، پاسخی جدی می‌دهد که ممکن است فراتر از محاسبات آنان باشد. همچنین ممکن است در سیاست چرخش آمریکا به شرق آسیا موجب اخلال شود.
