به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ متن پیش رو مطلبی از نشریه دانشجویی ایران 1404 به صاحب امتیازی بسیج دانشجویی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران است که لزوما مورد تایید «خبرنامه دانشجویان ایران» نیست، بلکه در جهت باز شدن باب گفت‌وگو و مخاطب در فضای یک رسانه دانشگاهی است، از این‌رو از طرف‌های مقابل این مطلب خواستاریم نقطه‌نظرهای انتقادی خود نسبت به این مطلب را جهت انتشار در اختیار خبرنامه قرار دهند.
دانشگاه تهران، نماد آموزش عالی کشور، مهم ترین نهاد علمی کشور شناخته می شود که همواره و از بدو تأسیس آن در سال ۱۳۱۳ به عنوان مهمترین کانون تحولات علمی، سیاسی و فرهنگی مطرح بوده است. دانشکده حقوق و علوم سیاسی اما به مثابه برجسته ترین نهاد علمی حقوق و سیاست کشور که قدمتی بیش از دانشگاه تهران دارد، محل ادغام سه مدرسه سیاسی، مدرسه حقوق و مدرسه تجارت است که همواره محل پرورش و تربیت انسان های تأثیرگذار و ممتاز در تاریخ کشور بوده که تحولات مهمی را رقم زده اند. از باب آشنایی بیشتر ذکر این نکته اهمیت دارد که مدرسه سیاسی در ۲۸ آذرماه ۱۳۷۸ به همت مشیرالدوله و در ذیل وزارت امور خارجه، مدرسه حقوق در سال ۱۳۹۸ با تلاش نصرت الدوله فیروز در چارچوب وزارت عدلیه و نهایتا مدرسه تجارت به دست علی اکبر خان داور که عضو کابینه وقت بود، در سال ۱۳۰۴ تأسیس شدند. پس از اینکه این مدارس به وزارت معارف (در جایگاه وزارت علوم امروزین) انتقال یافتند، در هم ادغام یافتند و مدرسه حقوق و علوم سیاسی و اقتصاد را تشکیل دادند. رئیس این مدرسه که بعد ها اولین رئیس دانشکده ای با همین نام در دانشگاه تهران شد، کسی نبود جز علامه علی اکبر دهخدا که ریاست وی تا سال ۱۳۲۰ بر دانشکده ادامه یافت نکات مطرح شده به علاوه تاریخچه مهم این دانشکده در تحلیل تحولات تاریخ معاصر، خصوصا در سال های منتهی به انقلاب اسلامی از اهمیت ویژه ای برخوردار است که وقت و دقت نظر زیادی را برای آشنایی بیشتر و تعمق در تطور تاریخی می طلبد اما این دانشکده مدعی به حق از حیث تاریخی و محتوایی، فراز و فرودهای بسیاری را از سر گذرانده که در اثنای تاریخ و سال های مختلف عده ای در آن تلاش کرده اند که از مرجعیت و وجاهت علمی، اجتماعی و فرهنگی آن به نفع جریان و حزب نزدیک به خود، ولو با ذبح قانون و مقررات، بکاهند.
اگر به تاریخ دهه ۹۰، علی الخصوص نیمه دوم آن و فضای مدیریتی حاکم بر دانشکده در این برهه زمانی بنگریم، جز اظهار تأسف و رنج چیزی عایدمان نمی شود، دوره ای که بخش عمده ای از آن با ریاست دکتر ...... به پیش رفته و به پایان رسیده است؛ کسی که با درجه استادیاری! | با بیش از ۳۰ سال سابقه بر صندلی مدیریتی به ارث رسیده از بزرگانی چون دهخدا و کاتوزیان تکیه زده و فجایع بزرگی را به ویژه در جذب اعضای هیئت علمی جدید به بار آورده است. از عجایب مدیریتی در دوران ایشان به جذب فردی به نام «آ» بازمی گردد که در تاریخ ۲۴ فروردین سال گذشته خبر جذب قطعی این فرد منتشر شد. او در سال ۹۸ نیز اقدام به جذب در هیئت علمی دانشکده کرده بود که به دلیل سوابق سیاسی مشکوک و رزومه بسیار ضعیف علمی و آکادمیک در حد انتشار چند مقاله و مشارکت و ویراستاری در تهیه یک جلد کتاب، ناکام ماند. اما جذب غیرمنتظره وی در سکوت خبری و روزهایی که دانشجویان در کلاس و فضای دانشکده حاضر نبودند، خبر از پیگیری عده ای خاص در دانشکده با حمایت ریاست سابق می دهد که شک برانگیز است. از نکات دیگر جالب رزومه "آ" آنکه رساله وی در مقطع دکتری زیرمجموعه گرایش مسائل ایران ذیل رشته علوم سیاسی تدوین شده است، حال آنکه مقصد جذب او گروه مطالعات منطقه ای است. این فرد دوران تحصیلی خود را در انگلستان تحت نظارت فردی به نام "ا" گذرانده که سابقه همکاری با گروه بین المللی بحران (از اندیشکده های وابسته به سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا) را دارد. گروه بین المللی بحران همان مؤسسه ای است که از طریق یکی از کارشناسان خود به نام علی واعظ، نقش پررنگی در تهیه پیش نویس برجام از طرف غربی داشته است.
درباره صلاحیت های عمومی و سیاسی "م" باید به دفاع او در زمینه تبلیغات فتنه ۸۸ اشاره کرد که در نوشته های خود با خوشحالی خبر از آغاز فروپاشی نظام میداد، برای نمونه او در مقاله ای با عنوان الشراب نو را در جام توباید ریخت» محتوایی کاملا در ضدیت با نظام مقدس جمهوری اسلامی و حمایت از فتنه ۸۸ منتشر کرده همچنین "م" از تحلیلگران شبکه های ضد انقلاب ماهواره ای بوده که در اکثر موارد، مواضعی بر ضد سیاست های کلان نظام اتخاذ کرده است حال سوال اینجاست که چگونه چنین فردی با این سابقه سیاه و مبهم در گروه مطالعات منطقه ای دانشکدهای با چنین اهمیت والایی و در سکوت خبری به عنوان هیئت علمی جذب شده است؟ از دیگر عجایب موجود در دانشکده نیز می توان به جذب فردی دیگر به نام «ر» اشاره کرد.
او که دارای مدرک کارشناسی مهندسی شیمی است، مقاطع کارشناسی ارشد و دکتری خود را در رشته روابط بین الملل به پایان رسانده؛ حال آنکه در شرایط مشابه افراد بسیاری بوده اند که تنها به دلیل عدم تطابق مدرک کارشناسی با مدرک تحصیلات تکمیلی از مراحل اولیه جذب حذف شده اند. درباره او اما قسمت مهم تر صلاحیت عمومی وی است. "ر" پایان نامه فوق لیسانس خود را با عنوان خشونت در اسلام سیاسی تدوین و در همین دانشکده از آن دفاع نمود که محتوای قابل توجهی دارد. او نظام هویتی اسلام را مولد خشونت سیاسی و فیزیکی می داند و القاعده و طالبان را از نمونه های آن می شمرد و در این بین اندیشه سیاسی فقاهتی حضرت امام (ره) یعنی ولایت فقیه را نیز مورد اشاره و آن را هم سنگ با موارد یادشده قرار می دهد.
پایان نامه دکتری وی که به زبان انگلیسی و ماحصل نگارش و دفاع در دانشگاه بین المللی فلوریداست و به صورت کتابی با نام شاه ایران، کردهای عراق و شیعیان لبنان) چاپ گردیده به بررسی سیاست خارجی پهلوی دوم در قبال کردهای عراق و شیعیان لبنان می پردازد و توسط استادان علوم سیاسی ایرانی ساکن در آمریکا و از جمله تریتا پارسی بنیانگذار و رئیس نایاک تقریظ گردیده و از سوی نویسنده یعنی آرش رئیسی نژاد به یکی از بانیان پروژه نفوذ و دلالان رابطه ایران و آمریکا تقدیم گردیده است.
جالب تر از همه اینکه "ر" به همت و اعمال نفوذ یکی از اساتید روابط بین الملل دانشکده در حالی در گروه روابط بین الملل دانشگاه تهران جذب گردید که پیش از این درخواست وی برای جذب در دانشگاه تربیت مدرس به دلایل یاد شده رد شده بود و هم اکنون در اتاق شماره ۴۲۰ ساختمان اساتید دانشکده حقوق و علوم سیاسی، هم اتاقی "ه" و ایضا "ت" - رئیس دانشکده سابق - است. "ع" دیگر جاسوس دو تابعیتی و پژوهشگر مرکز مطالعات بین المللی علوم سیاسی در فرانسه که مدتی پیش از سوی نهادهای امنیتی کشورمان به اتهام جاسوسی و عاملیت نفوذ در شهر قم دستگیر شد از دیگر کسانی است که در مقدمه کتاب از سوی "ر" به دلیل همکاری تنگاتنگ مورد تقدیر قرار گرفته است. این همکاری به گفته "ر" در رزومه خود شامل فراهم آوردن فرصتی برای حضور یکساله به عنوان پژوهشگر مهمان در مرکز مطالعاتی مزبور حد فاصل اکتبر ۲۰۱۶ تا ژانویه ۲۰۱۷ می شود.
"ر" همچنین مقاله ای به زبان انگلیسی دارد که تحت عنوان جنبش سبز ایران؛ اقدام جمعی متلاشی شده و هویت جمعی شکننده در سال ۲۰۱۵ نگارش یافته است. او که اغتشاشات سال ۸۸ را جنبش سبز می نامد در بخش هایی از این مقاله چنین آورده است: «در سال ۲۰۰۹ وقتی که رژیم به استراتژی «مشت آهنین» که ۳۰ سال پیش تر شاه هرگز از آن استفاده نکرده بود متوسل شد.) "ر" در یادداشتی به زبان انگلیسی که ترجمه آن در تاریخ ۹۴/۷/۲۶ تحت عنوان جنگ علیه تندروها؛ از کمونیستهای عمان تا تروریستهای عراق» منتشر شد عنوان می کند ایران چه در زمان شاه و چه در زمان جمهوری اسلامی به دنبال حفظ برتری منطقه ای خود بوده است و هر گاه این خواست ایران نادیده انگاشته می شده تلاش برای بی ثبات کردن منطقه از سوی ایران به اجرا گذاشته می شده است.
علاوه بر دو استاد فوق، در تیرماه سال ۱۴۰۰ و در روزهای پایانی دولت دوازدهم، یک اقدام خلاف عرف و قانون در جذب یکی از اعضای هیئت علمی رخ داده است که گویی رانت های خانوادگی و سیاسی نیز در این امر شریک بوده اند. این جذب در خصوص انتقال آقای "ر" عضو پیمانی گروه حقوق عمومی پردیس فارابی (قم) دانشگاه تهران و فرزند آقای "ر" (عضو هیئت علمی گروه حقوق جزا و جرم شناسی دانشکده و همچنین عضو سابق شورای عالی سیاستگذاری اصلاح طلبان به گروه روابط بین الملل دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران است که بر اساس مستندات موجود، به نکات ذیل اشاره می شود.
اولا، جذب اعضای هیئت علمی با مدرک تحصیلی غیر مرتبط، متعارض با قانون و عرف دانشگاهی کشور است و بالتبع حضور آقای "ر" با مدرک دکتری حقوق عمومی در گروه روابط بین الملل نیز از این قاعده مستثنی نیست. ثانیا، آخرین وضعیت علمی شخص مذکور به گونه ای بوده است که مستند به نامه مدیر مرتبط در دانشگاه تهران در تاریخ ۹۶/۷/۳۰ وی در سال اخیر حتی موفق به کسب یک پایه عادی نیز نشده است، ثالثا موضوع تمدید قرارداد او در سال های اخیر در پردیس فارابی دانشگاه تهران با رای نیاورده و یا در مواردی این تمدید همراه با شروط و قیودی گردیده بود و این موضوع به مدیران آموزشی دانشگاه تهران نیز منتقل گردیده است. رابعا، بر طبق اعلام نظر کتبی دانشکده حقوق پردیس فارابی به ریاست دانشکده حقوق و علوم سیاسی در دو تاریخ جداگانه ۱۴۰۰/۲/۱۳و ۱۴۰۰/۳/۱۸ با انتقال شخص مذکور از دانشکده مبدا به دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران به صراحت مخالفت شده است که به این موضوع در جذب این فرد هیچ توجهی نشده است تا جایی که رئیس پردیس فارابی در مرداد ماه سال جاری به نشانه اعتراض، از سمت خود استعفا کرد با استناد به موارد فوق، این پرسش اساسی مطرح می‌شود که چگونه امکان پذیر است فردی با شرایط علمی و پژوهشی ذکر شده و همچنین با تحصیلات غیر مرتبط، صلاحیت جذب در گروه تخصصی روابط بین الملل دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران را داشته باشد؛ حال آنکه بحث انتقالی اعضای هیئت علمی پیمانی نیز امری غیرقانونی و خلاف عرف و روال اداری و آموزشی است و با محافظه کاری نمیتوان اداره کرد.
مسائل فوق نشان می دهد که در سال های پایانی دهه گذشته، دانشکده حقوق و علوم سیاسی روزهای خوبی را پشت سر نگذاشته است. حال اما تیم مدیریتی دانشکده تغییر پیدا کرده است. مطالبه و خواسته اساسی دانشجویی از ریاست جدید دانشکده پیگیری حل این معضلات است. باید توجه داشت که مدیریت نهاد علم، با محافظه کاری در تعارض است و ضررهایی بر ضررهای گذشته انباشته خواهد کرد.
